Toen Mad King Donald dinsdag tekeer ging, was hij in gezelschap.

Naast hem stond minister Mnuchin die Joods is en minister Chao, die Aziatisch is. Iets verderop stond economisch adviseur Cohn, ook Joods. Tegen de wand stond John Kelly, de chef staf die kan organiseren wat hij wil maar de psycho niet stil kan krijgen.

Het zou zo mooi geweest zijn als ook maar één van hen was weggelopen in plaats van ongemakkelijk te schuifelen. Ik weet het, dat is veel gevraag, te veel. Je moet in een halve minuut beslissen dat je je rol als publieke dienaar niet meer wilt vervullen want ontslag is waarschijnlijk na een dergelijk gebaar tegenover je baas.

Toch moet je blijven hopen dat er functionarissen zijn in deze regering die durven te zeggen ‘genoeg is genoeg’ en afstand nemen, publiekelijk en niet via het achterklapcircuit. Laat Trump hen maar ontslaan, eens kijken wat het Congres daarvan vindt – nou ja, dat zit vol Republikeinen die evenmin gebroken hebben met de president. 

Misschien heb ik te hoge verwachtingen. Uiteindelijk bleef iedereen aan boord toen de psycho zijn pussy graber ervaring had, toen hij Obama eerst niet-Amerikaan maakte en later, als president, zonder bewijs beschuldigde van afluisteren. Eer en het innemen van een serieuze en risicovolle positie is een onderschat item in de politiek. Helaas.