Zat net een boterhammetje te eten met radio 1 voor nieuws en informatie.

Het lijkt me hoog tijd om dat hele zaakje, dat zogenaamde nieuws, op de schop te nemen. Van Jole en Kee voerden een infantiele show op waarin ze elkaar zaten af te zeiken, de grootte van hun big dick tegen elkaar afzetten en, in bredere zin, iedereens tijd zaten te verspillen. Het is niet voor het eerst dat ze dat doen. Dit keer kronkelden zelfs de presentatoren in schaamte – misschien moeten ze daar eens consequenties aan verbinden.

Het onderwerp had moeten zijn: waarom loopt er zoveel stemvee rond in alle partijen, niet alleen de VVD maar ook bij PvdA, SP en D66?Waar zijn echte volksvertegenwoordigers en hoe komt het dat lijsten worden gevuld met minder dan toppersoneel? Ik was geen fan van Ton Elias maar hij had een eigen geluid en een eigen stem. Dat mag niet in de kamer.

En wat mij betreft ook de vraag of dat hele proces van regeerakkoorden en discipline niet leidt tot een keuze voor kamerleden die niets anders zijn dan hulptroepen voor het baasje. Ik heb het bij D66 meegemaakt, waar Pechtold zich omringde met ex-ambtenaren die mee konden praten over cijfertjes maar weinig betekenden als volksvertegenwoordiger en elders is het niet beter. Kunnen we eens gaan discussiëren hoe we echte vertegenwoordigers kunnen krijgen?

Daar ging het dus niet over.

Volgens mij zit het probleem bij radio 1 veel dieper en is het ook een probleem van de parlementaire pers. Waarom in vredesnaam iedere dag een item ‘Oh, oh, den Haag’? Of, zoals in het Oog, Den Haag Vandaag – dagelijks, ook als er niets te melden is? Als programmavulling laat het te wensen over maar het is wel lekker gemakkelijk. Wie heeft dat bedacht, dat Den Haag interessant is? Zo interessant?

Ik denk dat een deel van het antwoord is dat er teveel parlementaire journalisten zijn. Die moeten allemaal hun werk verantwoorden, hun keutel leggen, rapporteren over gesloten deuren voor die gesloten deur, en doen dan net of wat ze hebben vreselijk belangrijk is. Dat is het meestal niet maar geen hoofdredacteur die blijkbaar eens zegt: donder op met  je non-nieuws. Journalisten als Tom Jan Meeus die daadwerkelijk iets toevoegen met hun voeten- en denkwerk, zijn lichtpuntjes. Zeker vergeleken bij dwaallichten als van Jole.