Ik heb altijd gevonden dat Bill Clinton een sleazeball was die zijn kans op een historisch presidentschap vergooide omdat hij zijn broek niet aan kon houden – en, breder gezien, geen discipline kende, helaas een kwaliteit die babyboomers eigen is.

Ik heb ook nooit goed begrepen waarom vrouwen hem bleven verdedigen. Enkel omdat hij een Democraat was? Een vermeende progressief? Die discussie heb ik onder meer indertijd met Ruth Oldenziel gevoerd. Het valt te betogen dat Lewinsky in een consensual relatie zat met Clinton, maar ik blijf het fout vinden dat zo’n machtig man in zo’n verhouding terecht komt met een stagiaire. En dan waren er de vrouwen die wel klonken maar genegeerd werden, Paula Jones voorop.

Niet Clinton is ervoor gestraft maar het land en de babyboomers die zich schaamden voor hun president en baalden dat er niets tot stand kwam.

Maar de vrouwen die niet Lewinsky heten krijgen nu in het Weinstein tijdperk eindelijk de kans om geloofd te worden. Ja, er was veel meer aan de hand in het Witte Huis. Het is een vorm van rechtvaardigheid dat Hillary, die meer wist dan bekend is of zij erkend heeft, uiteindelijk daar de last van droeg. Gelukkig ook maar dat we niet door het proces heen moeten van een nieuwe aanval op de echtgenoot van de president en opnieuw een gebroken presidentschap.

Geen misverstand, ik denk dat Trump ook een sleazeball is maar dat is niet relevant voor de beoordeling van Billy.

Lees het artikel in de New York Times over de dames die twintig jaar lang genegeerd werden.