Het tweede debat onder Democraten ging maar over één ding, of beter gezegd, over maar één persoon, de rollator kandidaat Joe Biden.

We zijn hem nog niet kwijt maar het was negen tegen één, het soort van aanvallen dat Biden zou krijgen als hij genomineerd werd. Een man zonder programma, enkel met de opdracht Trump te verslaan. 

Dat gaat niet lukken zonder visie voor een ander Amerika.

Zo gezien was de combinatie van beide debatten een duidelijke overwinning voor links, voor de kandidaten die hebben nagedacht over die toekomst. Een van hen, Bernie Sanders, gaat het niet worden. Dus was deze hele exercitie een overwinning voor Elizabeth Warren.

Oogst van het tweede debat.

Out: Inslee, Yang, de Blasio, Gillibrand, Bennet, Gabbard.

Geen goede avond voor Kamala Harris, maar ik denk dat zij zich kan herpakken. Booker en Castro zijn er nog, hangend aan hun vingernagels.

Mij blijft de vraag kwellen die Democraten bezig zou moeten houden: hoe bestaat het dat een 76-jarige zonder visie, zonder programma, ook maar serieus genomen kan worden als vaandeldrager van de toekomst.

Slogan van Joe: ‘Go easy on me, kid’, zoals hij zei tegen Kamala Harris. ‘Sure, grandpa’.

Een kanttekening uit historisch perspectief: de kandidaten die genomineerd werden omdat ‘hun tijd was gekomen’, oude politici die enkel meededen omdat ze op die plek hoorden, hebben altijd verloren. Ga maar na: Mondale (1984), Bush-41 (1992), Dole (1996), Al Gore (niet oud maar wel established, 2000), Hillary Clinton (2008 en 2016), John McCain (2008). Zo gezien is de les van de Amerikaanse recente geschiedenis dat politici én kiezers weinig leervermogen hebben.

Er wordt altijd gezegd: Republicans fall in line, Democrats fall in love. Het zou mij niet verbazen als Mayor Pete lift off bereikt.