Dus dit is waar het leiderschap van de wereld op uitloopt: een big dick contest, of minder Wall Street en advocatenkantoor, a game of chicken. Imbiciele president gaat de confrontatie aan met een stiletto hanterende Speaker. Op weg naar een frontale botsing: wie wijkt er uit. Ik weet wel wie er gaat verliezen.

Maar dit is meer dan alleen verlies voor Trump. Die muur gaat helemaal nergens over, het is enkel een middel om de aandacht gevangen te houden in de chaos die sinds 6 november in het Witte Huis heerst en die enkel een reflectie is van de chaos in het hoofd van de bewoner. Het wordt alleen maar erger. Al die ontslagen, de moeite om mensen te vinden die zelfs maar in de buurt van het Witte Huis willen komen, het terugtrekken uit Syrië en dat weer afblazen (want dat is wat er feitelijk gebeurt), de degradatie van de statuur van het ambt. De ridicule kabinetsbijeenkomst met negentig minuten raving madness.

Gelukkig is er die muur, inderdaad ooit bedoeld als geheugensteuntje, nu het enige waar deze man zich op kan concentreren.

Wie had twee maanden geleden gedacht dat die muur obsessie van Trump zo schadelijk zou worden? Ik niet. Maar ik had beter moeten weten. Trump heeft een obsessie nodig om überhaupt wakker te kunnen blijven. Maar zelfs daarbij had hij hulp nodig. Tea party zeloten uit het ruggegraatloze Republikeinse kamp en roeptoeters als Limbaugh en Ann Coulter moesten hem overhalen om van de muur een zaak te maken.

Ah well, misschien pakt het goed uit en is de politieke schade voor Trump aanzienlijk. Een man die roept dat die 800.000 ambtenaren die niet betaald krijgen graag lijden voor zijn privé obsessie verdient het.

Maar wat me werkelijk blijft verbazen is de bereidheid van zijn Republikeinse loopjongens om met hem mee te gaan (dom van me want je moet nooit de intense slechtheid van Republikeinen onderschatten).  Is er nou werkelijk niet één senator in die partij die opstaat en zegt: dit kan niet? Die zegt: we accepteren wat het Huis ons voorlegt en laat Trump er dan maar een veto over uitspreken. Vooralsnog doet het kwade genius in Washington, Mitch McConnell, of zijn neus bloedt. Overal bemoeit hij zich mee en ineens is hij nergens te bekennen.

Het meest optimistische scenario is dat Trump zich hier geweldig vertilt. Dat het hele complex van leugens en incompetentie, ondersteund door mensen die beter weten als Mulvaney en Sarah Sanders, in elkaar dondert (Sanders werd afgelopen zondag gefileerd, nota bene op Fox News, in het enige journalistieke deel van die zender). Dat hij vanavond een toespraak houdt die hem in al zijn onzinnigheid laat zien en dat mensen ook op die manier reageren. Het zou zijn politieke val versnellen, zeker als Mueller en Huis onderzoeken daar nog overheen komen.

Maar je moet voorzichtig zijn dezer dagen. De psycho weet als geen ander te psychologiseren, het gemoed van de zielepoten die hem steunen (tot eigen schade) te bespelen. Mijn oordeel heb ik klaar, voorspellingen doe ik niet.