Dit is wat mij het meeste treft in de Democratische conventie, nog los van de joy: het is hoe sterk het bestand aan sprekers is, hoe diep de bank van Democraten uit het nabije verleden en van politici die de toekomst zullen bepalen.
Biden, Hillary Clinton, de Obama’s, Bill Clinton: Democraten op wie je trots kunt zijn. Goede sprekers met een positieve boodschap. Ik was getroffen door het verschil met de Republikeinse reservebank, die door Donald Trump in de kleedkamer is achtergelaten. En er was geen trots verleden. George W. Bush, niet iemand om trots op te zijn, weigerde te komen. Romney is al lang uitgevlakt door de Trumpies. Mike Pence mocht niet komen. John McCain, besmeurd door Trump, is dood.
Dat was het verleden. Bij de Democraten stond ook een toekomst die imponeerde. Gouverneurs als Josh Shapiro, Wes Moore, Jared Polis. Minister Pete Buttiegieg.
Clintons speech was, zoals altijd, te lang. De man kan niet anders. Maar hij had een geweldige one liner: Don’t count the lies, count the I’s. De Republikeinse conventie ging over Trump, Trump en Trump. De sprekers waren de Hulk en verder totaal vergeetbare types. Vergelijk dat met dit bestand aan sprekers van de Democraten. Bekijk gewoon de CNN fragmenten – u kunt ze terugzien en dan gewoon uitkiezen wie u wilt horen.
Het is waar, conventies beslissen geen verkiezingen. Maar ik denk dat ze een goed beeld geven van de stand van de campagne, van de aard van de partijen en, ja, ook van het karakter van de kandidaat. Ik hoefde niet overtuigd te worden van het belang van deze verkiezingen, van het gevaar dat Donald Trump betekent, niet enkel voor democratie maar simpelweg voor een beschaafde samenleving. Ik wist al voor de conventies dat de Republikeinse Partij zijn ziel heeft verkocht. Maar het was, inderdaad, puur joy om de Democraten bezig te zien.
Officieel beginnen campagnes op Labor Day, de eerste maandag in september. De Democraten maken een vliegende start. Hopelijk geen overmoed, geen hybris, maar bewustzijn dat er wat op het spel staat en dat je de kwade krachten niet macht onderschatten.
Het thema wordt ‘freedom’ en de wens van Republikeinen om vrijheid aan banden te leggen. Welke boeken kinderen mogen lezen, de vrijheid van vrouwen om over hun lichaam te beschikken, wie hij of zij wil trouwen – Josh Shapiro, een van de grote beloftes van de Democraten hield er een geweldige toespraak over hield. Hij was een betere spreker dan ik wist. Hij was een goed vice-president kandidaat geweest, maar Walz die gisteravond ook sprak, deed het minstens zo goed.
Pete Buttitieg maakte gehakt van JD Vance. De boodschap van Vance is double down on negativity. Darkness.
Een kleine observatie: Michelle Obama was fenomenaal, deels omdat ze consequent in de camera keek en de kijker thuis erbij haalde. De anderen probeerden het maar hun ogen dwaalden vaak af naar de zaal, het directe gehoor. Mayor Pete deed het ook goed, in een heel persoonlijk verhaal over een gezin van twee mannen met twee kinderen. Hi was goed, herinnerde me hoe we in 2020 ineens warmliepen voor deze man.
Vrijheid, democratie en liefde voor ons land: dat verbindt ons Democraten, zei Shapiro. De zaal scandeerde USA, wat je tot voor kort alleen maar bij de Republikeinen hoorde. En meteen daarna Amanda Gorman, die geweldige dichteres die met The Hill we Climb de inauguratie van Joe Biden opluisterde. Sheer joy, indeed.