Sinds een paar weken heb ik weer een abonnement op de Volkskrant. Door de weeks on line, ‘s zaterdags in de bus. Je moet niet overdrijven.
Het is een goede krant met goede onderzoeksjournalistiek, zoals we recentelijk mochten ervaren. Ik heb ook niets te klagen over de berichtgeving, de primaire interpretatie, kortom de dingen die een krant moet doen.
Een paar andere eerste indrukken. Nog steeds te veel columnisten (net als bij de NRC, die die onzinnige Seedorf als columnist nu betreurt), zeker te veel columnisten die het dagelijks leven van de columnist beschouwen. Sylvia Witteman is er een voorbeeld van, maar is niet de enige. Sowieso is er veel modern leven, maar ook daarvan heeft de NRC last, dus het zal wel iets zijn dat de adverteerders (mode adverteerders bepalen al jaren de magazines) en wellicht ook de lezers wensen. Martin Sommer is er nog steeds en al ben ik het vrijwel altijd met hem oneens, hij is wel een interessante columnist omdat hij je meestal tot nadenken dwingt.
Helaas zijn een paar dingen overanderd sinds de laatste keer dat ik de Volkskrant van mijn abonnementenlijst dumpte. Ik noemde de krant jarenlang ‘de krant zonder mening’ omdat hoofdartikelen ondertekend werden. Dat had hoofdredacteur Remarque in Duitsland opgepikt. Ik vond het een enorme misser. Dan heb je een krant, een medium dat een mening kan geven en het gezag van die krant heeft en dan maak je het de mening van een persoon. Gemiste kans, geweggegooid gezag. Niet ‘de Volkskrant zegt’ meer iets maar Du Pre of Giessen (in een zeldzaam slap hoofdartikel over Le Pen onder de ondertitel: ‘Het is zeer te hopen dat Macron zijn voorsprong op Le Pen kan vasthouden’ -Duh? Het is te hopen dat Macron verdiend wint. Of Macron verdient te winnen. Of Le Pen rukt op: een Europese ramp. Iets dergelijks, niet dit ‘vasthouden’).
Ook een erfenis van de vorige hoofdredacteur is De week van de hoofdredacteur. Weg ermee. Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in zijn week, open doekjes, manke zelfreflectie. Deze week eindigt Pieter Klok met : ‘Het is belangrijker dan ooit om zin en onzin van elkaar te scheiden’. Tjonge. Een filosoof is aan de hoofdredacteur verloren gegaan. Hopelijk heeft hij zijn been niet bezeerd bij het opentrappen van deze open deur.
Ten slotte: de opmaak. Tijdschriften gebruiken al heel lang de pagina in de pagina (Time magazine was denk ik de eerste. De krant doet nu ook, wat veel wit oplevert en, vind ik, een verkrampt beeld – toegegeven, smaken verschillen). Meer moeite heb ik met de rommel pagina’s als Deze Week en Dag in Dag uit. Probeer eens wat langer naar Deze week van deze week te kijken. Hoeveel elementen kun je in een pagina stoppen? Knap werk.
Goed, heb ik ook weer van me afgeschreven. Sorry u ermee lastig te vallen.
Kleinigheidje dan nog, nu ik toch bezig ben. Nee, u zult niets horen op deze site van Will Smith. Of het moest zijn dat ik eindeloos verbaasd ben hoe de media, de lullepotters over een totaal interessante gebeurtenis weken kunnen ouwehoeren. Is er dan iemand van die opiniemakertjes (nou ja, freubelaars) die durft te zeggen: kunnen we het ergens anders over hebben? Iets dat ertoe doet?