Het valt niet mee om afstand te nemen tot het circus in Amerika. Zittend in een snelle trein in Zuid-Korea, gebruik makend van het superbe openbaar vervoer in Seoul, in een gesprek over onderwijs en het totale verbod op wapenbezit in Korea, verbaas je je er alleen maar over dat in Los Angeles (of New York of waar dan ook in de VS) zo weinig te merken is van elementaire beschaving.
Afgezien van de algemene zorg dat de VS een onderontwikkeld land is, heb ik twee acute zorgen over de nabije toekomst.
Het gejerimieer van Democraten over hun kandidaten. Gezeur over hun kwaliteit, te links, te vrouw, te iets. Kunnen we wel winnen van Trump met Warren of Klobuchar? Kan Amerika een homo president verdragen? Ik heb het al eerder opgemerkt, dit is hetzelfde gemekker dat ons in de jaren tachtig en negentig de zielloze derde weg opleverde, die vooral een oprit bleek voor de Republikeinen om hun dominantie sinds Nixon te bevestigen.
Het is gejerimieer omdat de kandidaten wel degelijk gekwalificeerd zijn (ik negeer hier Joe Biden, gediskwalificeerd wegens bejaard en vanaf het begin afgeschreven). Ik had graag wat ervaren gouverneurs gezien maar die zijn niet echt in voorraad (bespaar me Cuomo) maar deze senatoren zijn de slechtste niet. De laatste twee Republikeinse kandidaten waren een zwakke gouverneur van Texas, waar de overheid nauwelijks iets doet, en een New Yorkse nouveau riche poseur en ervaren oplichter. De Democraten hadden een gouverneur van Arkansas en een senator met vier jaar ervaring.
Het gezeur gaat zelfs zover dat er weer verhalen verschijnen alsof Hilary Clinton nog een keer zou meedoen. Ik kan me geen armoediger en desastreuzer scenario voorstellen. Persoonlijk had ik gehoopt in 2001 (na Bills Trumpistaanse gratieverlening aan een bevriende oplichter als laatste act van een teleurstellend presidentschap) verlost te zijn van de Clintons. Helaas, Hillary is een soort teek die je niet meer kwijtraakt.
De zorg is dat de Democraten zich overdreven zwak achten in de strijd tegen de slechtste president ooit. Daar is geen reden voor en het is een vorm van zelfdestructie.
Ten tweede:
Hiermee samen hangt de zorg dat de Republikeinen Trump zullen dumpen als de stortvloed aan onthullingen van de afgelopen week blijft doorgaan en ook andere aspecten van zijn zieke geest en ditto gedrag duidelijk worden.
Volgens een verhaal in de NYT zou hij zelfs steun verliezen onder evangelicals, de ultieme onderontwikkelde stroming in Amerika, de groep die het land dom en arm houdt.
Mike Pence to the rescue. Een mogelijk scenario voor Moscow Mitch en zijn vrienden: Dump Trump, maak Pence president en ga met hem de verkiezingen in. De Republikeinen hebben onder wel moeilijker omstandigheden onverwachte overwinningen uit het vuur gesleept. Het zou hen in elk geval helpen de senaat te behouden en zo een Democratische president te saboteren. Een Democratische senaat is voorwaarde voor een succesvol Democratisch presidentschap.
Je kunt in Amerika met veel wegkomen en ik sluit niet uit dat de Republikeinen van een Trump-dump kunnen profiteren, vooral als de Democraten … maar ik herhaal mezelf.
Wat mij betreft is 2020 een buitenkans voor de Democraten om een regering te installeren die de meer progressieve waarden van de meerderheid van Amerika vertegenwoordigt. Trumpistan en Republikeins opportunisme openen de deur naar een enorme verkiezingsoverwinning. Er is engagement, er is enthousiasme, er is energie. Daar moet je wat mee doen. Maar de establishment Democraten zijn zo bang, zo fantasieloos dat ik ze in staat acht dit voordeel te verkwanselen. Dat Hillary Clinton geen enkel leervermogen heeft weten we inmiddels. Te vrezen valt dat ze haar partij heeft aangestoken.