Nee, ik heb geen idee of Trump serieus is met zijn verhalen over wapenbeheersing.

Het was ondertussen wel een mooi festijn. Republikeinen die niet wisten wat ze hoorden, Democraten idem dito.

Het lijkt er wel op dat de scholieren ook Trump geraakt hebben. Niemand neemt Trumps gekwaak over zijn bereidheid om zijn leven te offeren voor wie dan ook serieus, maar het zou goed kunnen dat hij hier een terrein betreden heeft waar hij werkelijk iets kan betekenen. Een terrein dat ideologisch voor hem niets betekent – hij heeft er alle mogelijke standpunten over ingenomen. Dat hij de NRA lijmde tijdens de campagne was puur strategisch, zijn eerdere, liberale Newyorkse standpunten lijken hem beter te passen.

Er is één reden voor optimisme. Presidenten van de partij die een bepaald beleid frustreert zijn soms in staat om er doorheen te breken, juist omdat ze hun eigen partij kunnen meeslepen – of voor het blok zetten. Lyndon Johnson, een Texaan getrouwd met een vrouw uit Alabama, zorgde voor burgerrechten. Richard Nixon voor een doorbraak met China terwijl zijn partij de hele jaren vijftig koppen had gesneld over het verlies van dat land.

Het verschil was dat het hier ging om presidenten die enig verstand hadden. Het is waar, ook deze beide heren waren psychiatrische gevallen en het land zou er de gevolgen van ondervinden, maar ze waren ook superbe politici. Trump bezit maar één kant van die vergelijking.

We hebben dit soort bijeenkomsten eerder gezien. De Democraten dachten dat ze een deal hadden over immigratie. Mooi niet. Toen de psycho weer met iemand anders praatte, had hij weer een ander idee. Als hij volgend weekend weer in Florida zit en met Fredo praat, kan alles weer anders zijn.

Eerst zien, dan geloven.