Je weet nooit waar de massa op aanslaat. Psychopresident Donald Trump voert al anderhalf jaar oorlog tegen de rechtsstaat, democratie en beschaafde verhoudingen in een complexe samenleving. Hij is grof, dreigend, ondermijnend en verdeeldheid zaaiend. Zijn politieke partij is als was in zijn kleine handjes: ze hebben elke kritische zin uitgezet. De trias politica, de scheiding der machten, is de facto opgeheven.

En toen waren er de kinderen aan de grens. Het was wreed, opportunistisch en schandelijk politiek beleid, gestuurd door lui als Stephen Miller en bedoeld om de Democraten een loer te draaien. Het heeft precies omgekeerd gewerkt. Iedereen die bij dit beleid van scheiding van ouders en kinderen was betrokken is er met schade vanaf gekomen – zoals iedereen die met Trump omgaat uiteindelijk besmeurd met pek en veren vertrekt.

De psycho zelf doet nu wat hij twee weken lang volhield niet te kunnen doen: gewoon het door hem ingezette beleid stoppen. Hij zaaide de gebruikelijke mist met de al te gebruikelijke leugens door de Democraten verantwoordelijk te maken, door zelf weg te lopen, door te dreigen en te dreinen, maar moest uiteindelijk gewoon dat beleid stopzetten.

De man die de eerste paar dagen van zijn bewind de ene schlemielige executive order na de andere ondertekende met zijn narcistische krabbel, vond pas na twee weken de macht om op dit terrein een executive order uit te vaardigen.

Het was een beschamende climb down maar voor een regering die geen schaamte kent, maakt het niet uit. Ik denk niet dat dit lange termijn gevolgen heeft, wel schuift het de regering-Trump in zijn totale gebrek aan moraliteit verder richting afgrond. Lekker laten gaan, zou ik zeggen.