Nog een aanrader: het verhaal in de Washington Post over de misleiding en wishful thinking die plaatsvonden wat betreft de oorlog in Afghanistan, inmiddels de langste oorlog waarin Amerika ooit betrokken was. 

Op zich niet verrassend dat de VS niet wist wat ze in Afghanistan deed toen Bin Laden eenmaal ontsnapt was (door incompetent Amerikaanse optreden in de Tota Bora bergen – weet u nog?).

Het hart van het probleem was dat de Taliban tot vijand werd verklaard, werd weggejaagd en vervangen door een coterie van warlords en andere eigen belangenbehartigers – helemaal in stijl van de manier waarop Afghanistan altijd bestuurd werd, maar totaal ongeschikt om Amerikaans miljarden te besteden op een zinnige manier.

Toen kleine Bush de meest destrastreuze oorlog in de Amerikaanse geschiedenis begon, in Irak, verflauwde de aandacht voor Afghanistan en elke kans op wat voor succes dan ook verdween. 

Barack Obama deed het niet beter. Ik heb het altijd zijn grootste beleidsfout gevonden: hij verklaarde dat Afghanistan de echte oorlog was, niet Irak. Daarmee nam hij de onzalige erfenis van Bush over. De militairen voorzagen hem van het geijkte advies, namelijk dat er gerede mogelijkheden waren voor succes, terwijl dat met militaire factoren helemaal niets te maken had. Obama zette een surge in stuurde tienduizenden extra soldaten, met de kanttekening dat ze na 18 maanden weer zouden worden teruggetrokken. 

Het onderstreepte alleen nog maar eens het Taliban-motto: zij hebben de middelen, wij hebben de tijd. Afghaanse militialeiders hadden het allemaal al meegemaakt. De Sovjets hadden zich er ook op verkeken. Voor mij was het onbegrijpelijk dat een verstandig iemand als Obama zich zo liet misleiden of beter gezegd, zichzelf zo misleidde.

Terwijl hij elders Amerika voorbereidde op een terugtrekking uit het Midden Oosten, bleef hij zitten in het moeras van Afghanistan. Een vlek op zijn conto.

Trump heeft enkele gutfeelings die wel degelijk goed zijn. Een daarvan is wegwezen uit Afghanistan. Dat is niet zijn enige reden om met de Taliban te onderhandelen (hij heeft een buitenlandse politiek succes nodig na vier jaar klungelen) maar als het Amerika losweekt van de kliek daar zou dat winst zijn.

Het trieste is dat Afghanistan voor wat het dekken van Bin Laden betreft een simpele zaak was: zorg dat dat niet meer gebeurt en je bent klaar. Je hoeft niet een functionerende democratie te maken van een land dat dat niet wil, niet kan en bereid is bloed te spillen om het te voorkomen. De Afghanen hadden zelf de Taliban moeten verwijderen, als ze dat wilden en als ze daartoe in staat waren. Nu is het resultaat valse hoop, veel doden, weggegooid geld (waarvoor kleine Bush nooit enige bijdrage in belastingen voor vroeg – het ging allemaal op de grote Republikeinse tekorten hoop) en een ondermijning van de Amerikaanse rol in de wereld. 

Opnieuw ging een machtig rijk ten onder in de woestenij van Afghanistan. Het is goed te realiseren dat de Eerste Anglo-Afghaanse oorlog, door de Engelsen Disaster in Afghanistan genoemd, werd gevoerd tussen 1839 en 1842. Voor Amerika zou het ook goed zijn om te realiseren dat het land na de Tweede Wereldoorlog geen enkele grote oorlog heeft gevoerd die het ook heeft kunnen winnen. De zon is aan het ondergaan voor het Amerikaanse imperium, Afghanistan droeg daaraan bij.