Een paar observaties rond de machtsgreep van Donald Trump en zijn bende.
Om te beginnen over de machteloosheid van de oppositie, de Democraten in het algemeen. Dat gevoel is overdreven. Even stilhouden is verstandig beleid. Waar moet je tegen te hoop lopen als de hele overheid, de samenleving, wordt afgebroken? Wacht maar even af. En ja, soms kun je iets omarmen. Het opbreken van de begroting van het Pentagon door er de corrumperende elementen uit te verwijderen zou meer dan welkom zijn.
In de begroting van 800 miljard plus staan talloze wapensystemen of andere speelgoed dat door de militaire leiding niet wordt gewenst. Het staat er omdat iets wordt geproduceerd in een bepaald kiesdistrict, in een bepaalde staat die gepaaid moet worden. Overbodige legerkampen worden in stand gehouden omdat senator zus of afgevaardigde zo dat wil. Het is geen groot raadsel waarom de uitgaven van de begroting van Defensie over 48 staten verspreid zijn (weinig te doen in Rhode Island en Delaware, vermoed ik).
Minister Pete Hegseth is een racistische, kortzichtige idioot (meer daarover verderop) maar zijn gedwongen overname van de Musk-kettingzaag op zijn departement is welkom. Laat hem maar eens zien wat er uit die begroting geschrapt kan worden. En dan maar eens kijken of de Republikeinen in het Congres daarmee akkoord durven te gaan. Mijn verwachtingen zijn laag gespannen: een paar dagen na deze ferme woorden van de Fox-nieuws commentator in een rol die hem zit als een veel te groot uitgevallen pak bleek dat het bespaarde geld moet naar een ruimteschild over Amerika. Alsof de onzinnige plannen van Ronald Reagan, terecht Star Wars gedoopt, niet een gigantische verspilling waren geweest.
De DEI-woede van Trump is een uit de hand gelopen plan uit de verkiezingsstrijd (toen Kamala Harris gemakkelijk kon worden vastgepind op als woke te kwalificeren onzin), zoals het bouwen van muren dat ook was. Om nu alle Diversity, Equality en Inclusion rigoureus en zonder nuance te schrappen is ridicuul en obsessief. Het is, we zullen het vaker zien, rechtse politieke correctheid, antiwokese wokeness. In de hele overheid worden serieuze en onserieuze programma’s met iets van DEI in hun naam of taakomschrijving geschrapt, zonder naar inhoud te kijken. Je mag er niet meer over praten – waar hebben we dat meer gehoord?
Bedrijven die zaken doen met overheid, zoals de clubs van techjongens die allemaal een mid life crisis lijken te ondergaan met nieuwe kleding, bizarre versierselen of een rondborstige jonge deerne, zullen hun programma’s voor meer gelijkheid in hun personeel niet wegdoen. Ze zullen er een andere naam aan geven en gewoon doorgaan, simpelweg omdat het goed zakelijk beleid is. Investeerders die DEI vereisen of vereisten zullen naar die zakelijke kant kijken, niet naar wat de rechtste correctheid vereist.
Zoals Trump heeft verboden om het woord klimaat nog te gebruiken, zo mag je ook niet meer accepteren dat man en vrouw zijn varianten heeft die niet in die twee woorden te pakken zijn. Trump heeft het verboten. Omdat Trump zegt dat het niet bestaat, bestaat het niet.
Het resultaat van dit omgekeerd wokisme is gewoon, ordinair, racisme. De zwarte generaal die de Joint Chiefs leidde, wordt weggestuurd omdat hij zwart is. Zo simpel is het. Alleen blanke mannen kunnen optreden als militaire leiders. Trump vindt het, Hegseth, his master’s voice, voert het uit.
Volgens de radicaal rechtse cultuurstrijders kun je niet zwart zijn en carrière maken. Dus is de man geholpen en niet op basis van zijn merites gekomen waar hij is. De vrouw die de kustwacht leidt moet vertrekken omdat ze vrouw is. Het is gewoon omgekeerd wokisme.
Het is dezelfde mindset die ervoor zorgde dat Trump Obama haatte. Een zwarte man met diploma’s van Columbia en Harvard kon alleen maar geholpen zijn. Trump haatte Obama omdat hij zwart was. Trump is simpelweg een racist en een vrouwenhater die nu zijn gang kan gaan. Het probleem is dat hij een flink deel van de Amerikanen die racistisch zijn en op hun mannelijke pikjes getrapt zijn legitimeert tot verbaal en, het als niet lang duren, ander geweld. De met Trumps gratie getooide white supremacy activist Enrique Tarrio, die van de Proud Boys (‘stand back and stand by’), loopt nu al weer onrust te stoken. Andere gewelddadige types die nu vrij mogen rondlopen zijn gearresteerd voor nieuwe feiten (een is al bij een politieconfrontatie doodgeschoten).
Ik moet bekennen dat ik geen sluitende verklaring heb voor Trumps liefde voor Poetin. Met de samenzweringsoptie, dat Trump gechanteerd zou worden door Poetin, heb ik weinig geduld. Zelfs als dat zo zou zijn, heeft het geen zin voor beide antidemocraten om op deze manier elkaars liefde te belijden. Trump is de machtigste man ter wereld, kan, leve het Supreme Court, letterlijk doen wat hij wil. Wat maakt het uit als zou blijken dat hij ergens bij zijn bezoeken aan Moskou om een torentje te bouwen gecompromitteerd is geraakt?
Onderhandelingstechnisch is het volstrekt zinloos om Poetin te omarmen. Waarom meteen alles weggeven? Wat trekt Trump in Poetin? Ik vermoed dat het de herkenning is van een autoritair type dat hem aanspreekt. Trump staat bij Poetin te kijken zoals de techbro’s bij zijn inauguratie: vol bewondering, kritiekloos, visieloos, of, zoals Zuckerberg, afgeleid door het decolleté van een van trofee dames. Hoe het ook zij, Trumps omarming en goedpraten van Poetins agressie, schept duidelijkheid. Laten we hier maar eens zero-base denken op loslaten: Europa moet van de basisopstelling uitgaan dat Amerika geen bondgenoot meer is en op de rand staat van het tegenstander worden.
Om terug te komen op die Democraten, laten we niet te gemakkelijk meegaan in de depressieve stemming en het zogenaamd out-of-touch verwijt dat ons door vriend en vijand (Ross Douthat, Bret Stephens) wordt aangepraat. Met een nieuwe president aan de macht staat de oppositie altijd even machteloos te kijken, simpelweg om te zien hoe het beleid zich ontwikkelt. Harris haalde 49 procent van de stemmen in Amerika, die zijn er nog steeds, of in elk geval ligt niet iedereen in katzwijm voor de Führer.
Het Amerikaanse tweepartijensysteem leidt bijna automatisch tot depressie voor de oppositie en die duurt nooit vreselijk lang (hoewel de Republikeinen tot 1952 moesten wachten voor ze 1932 konden verwerken). Laat ik in herinnering roepen dat de Democraten down and out waren in 1984 en dat de Republikeinen ach en wee riepen na de nederlaag van Romney in 2012. Overigens was het recept waarmee de Republikeinen in 2012 dachten weer terug te kunnen komen nutteloos toen Trump de zielloze uitvoerders ervan opveegde en de onderbuik aansprak.
De zwakte van de Democraten is dat ze winbare verkiezingen verliezen (een deprimerende reeks: 1968, 1988, 2000, 2016, 2024). De belangrijkste reden daarvoor is dat Republikeinen veel machtsbewuster zijn dan Democraten en gewoon, rücksichtloos voor de macht gaan, zonder moraal en zonder voorbehoud. Ik zeg niet dat dit het recept moet zijn voor Democraten – het is fijn om een visie op de samenleving te hebben die moreel onderbouwd is – maar wat minder fijnzinnigheid is misschien gevraagd. Dus: wacht maar even tot Trump gaat schuiven en geef er dan een zwaai aan.
Binnen niet al te lange tijd gaan Republikeinse senatoren ontdekken dat ze wat kritischer kunnen klinken, dat ze een overheid krijgen die is uitgekleed en uitgebuit door een data stelende miljardair. Vooralsnog willen ze niet de eersten zijn die voor de Trump-trein gaan liggen, maar er komt een tijd dat ze daar baat in zien.
Ten slotte: let op Chris Murphy, Democratisch senator van Connecticut. Ik beschreef hem al eerder als presidentieel materiaal. Hij is zich aan het profileren. De NYT heeft er vandaag een aardig artikel over. De bottomline van dit alles: geduld. Niet omdat we niet kritisch en opstandig zouden moeten zijn, maar omdat we dat moeten doen op een moment dat het effect kan hebben.