Ik wil niet te veel aandacht besteden aan wat ons in de formatie te wachten staat. De deconfiture van de eerste verkenner spreekt voor zich. De reactie van de factotems van de VVD (for God’s sake, Habe Zijlstra – ik dacht dat we daar vanaf waren) net zo. Natuurlijk willen ze, net als de dame met de parels die ik vorige week beschreef, met de PVV. Hun natte droom.

Ik las dit weekend weinig wat me echt trof – Tom-Jan Meeus was helder en inzichtrijk als altijd. Natuurlijk was er de klassieke rechtprater Piet Hein Donner bij Buitenhof, maar ik was onder de indruk van Lamyae Aharouay, de parlementaire verslaggeefster van de NRC. Niet alleen was haar analyse interessant, ze stelde ook de juiste vraag aan de zielloze lobbyaanvoerder van de werkgevers.

Die was op zich fascinerend in de mate waarin ze zich cliche’s eigen had gemaakt om te vertellen waarom de werkgevers altijd het beste met ons voor hebben en nooit aan eigenbelang en de centen denken. Stabiliteit, dat wilde ze. Ik kan me niet herinneren dat Nederland spectaculair onstabiel was onder Rutte, maar dat was haar hartekreet. En VVD samen met PVV dat was, dacht ze, een mooie stap op weg daarheen.

Maar mevrouw, vroeg Aharouay haar, als Wilders in zijn programma belooft grenzen te sluiten, de Euro af te schaffen, een Nexit referendum op touw te zetten: wat is daar voor u stabiel aan? Het antwoord was even nietszeggend als de vraag to the point was. Het was mooi dat Aharouay even de taak overnam van Tim de Wit, die als Kudzu onkruid over de Nederlandse media woekert en overal lijkt op te duiken. Niets ten nadele van hem, trouwens, hij deed het goed – een fijne vervanger van Twan Huys.

Houd die werkgevers maar in de gaten. Ze zullen de inmiddels zwemmende Yesilgoz de juiste richting in sturen, die van Zijlstra en kornuiten.