Zoals u weet hebben politiek en sport niets met elkaar te maken. Vandaar dat we in 2018 in Poetins Rusland voetbalden en in 2022 in het corrupte Qatar, waar meer arbeiders om het leven gekomen zijn bij de bouw van totaal overbodige stadions dan er voetballers zijn. Zet er vraagtekens bij en het geëikte bla bla borrelt op. Van de FIFA hoef je niets anders te verwachten en wie denkt dat het IOC (’the games must go on’ – München 1972, ik zal het nooit vergeten) een haar beter is, heeft het mis.
De meeste Japanners willen niet dat de uitgestelde Olympische Spelen deze zomer doorgaan. Japan is redelijk gespaard gebleven in de coronacrisis – al vinden er juist nu uitbraken plaats. Maar net als Taiwan heeft dat geleid tot een enorme vertraging in de vaccinatie. Japanners zijn bang dat die duizenden sporters en vele duizenden bij-acteurs corona mee gaan brengen. En geef ze eens ongelijk. Dat Nederlanders, op aandringen van de Telegraaf, weer staan te dringen om minder veilige gebieden te bezoeken (of onze mindere veiligheid naar wel veilige gebieden te brengen), in de rij staan voor hun vaste menu van zon en standvakanties, wil nog niet zeggen dat de insulaire Japanners bezoekers welkom zullen heten.
Als ik er geld op zou moeten zetten, dan vermoed ik dat uiteindelijk die spelen niet door zullen gaan. IOC officials doen hun best alle risico’s te bagatelliseren en de Japanse premier wil graag door, maar what’s the point als de burgers niet willen? Kunnen we al die arme sporters die al een jaar hunkeren naar de spelen niet weer teleurstellen? Ik zou niet weten waarom niet. Het zou geen argument moeten zijn.
Japanners zijn niet alleen insulair maar ook redelijk gezagsgetrouw. Laat ik geen lullige grapjes maken over de oorlog. Maar ik heb zo’n vermoeden dat we de komende weken flink wat actie zullen zien om de spelen uiteindelijk af te blazen. Het is uiteindelijk geen songfestival.
Volgende halte: de winterspelen in (nou ja, bij) Beijing. Gegeven alle kritiek op China voor de grootscheepse schending van mensenrechten in Xinjiang (en Tibet, Hong Kong en zo nog wat regio’s) zou het mooi zijn als we het land konden straffen, of in elk geval moreel met opgeheven vingertje konden waarschuwen, door die spelen niet door te laten gaan. Hier ben ik minder zeker van mijn geld. Ik denk niet dat genoeg landen genoeg ruggengraat hebben om hier nee te zeggen. Tenzij de VS het voorbeeld geeft.
Voor Biden heeft het doorgaan van de Olympische Spelen het voordeel dat de druk op Taiwan in elk geval tot daarna beperkt zal blijven (dat zag je ook in 2008 tot na de zomerspelen). En ik denk dat Amerika zich zorgen maakt over Xi’s reactie als er daadwerkelijk geboycot wordt – misschien leidt dat tot versnelde actie tegen Taiwan. Anderzijds, als dat de reactie zou zijn, beter nu en beter uit ergernis, dan omdat China werkelijk denkt een oorlog om Taiwan te kunnen winnen.
Gegeven onze geschiedenis op dit terrein durf ik hier niet te zeggen dat we zullen boycotten (en zeg niet dat boycotten geen zin heeft – het zal Xi tot in zijn haarvezels dwarszitten en binnenlands misschien zelfs problemen opleveren, hoewel?). Sport en politiek hebben immers niets met elkaar te maken, toch? Daarom wilde Beijing die spelen zo graag, niet? Omdat het zo leuk is die sporters bezig te zien. Zat helemaal niets politieks achter.
Japan is anders omdat de bevolking zelf daar oproept tot niet laten doorgaan. Wie ben ik om hen die spelen op te dringen?
Van Nederland verwacht ik helemaal niets. Rutte met zijn slappe, tweekanten reactie op de oorlog in Israël en Stef Blok met zijn kenmerkende kool- en geitbenadering: daar kan niets krachtigs uit komen. En geeft ze eens ongelijk. De meeste Nederlanders, aangevoerd door de Telegraaf, zijn het eens met de bobo’s: sport heeft niets met politiek te maken. Zalig zijn de onnozelen van geest.