Volgens Politico wordt er in het Biden kamp heftig gedebatteerd over de vraag of hij een zwarte vicepresidentskandidaat moet meenemen. Dat zou, zeggen de voorstanders, het enthousiasme in de zwarte gemeenschap vergroten. Het schijnt dat Stacey Abrams, verliezend gouverneurskandidaat in Georgia in 2018, flink rondbelt om zichzelf voor deze post aan te bieden.  Ze doet dat met een diskwalificerend argument: het zou een ‘concern’ zijn als Biden niet een zwarte vrouw kiest.

Mijn gevoel is dat dit een stupide discussie is, waarvan het resultaat alleen maar negatief kan zijn. Als Biden een zwarte politica kiest (Harris of Abrams) dan ziet het eruit alsof hij hengelt naar zwarte kiezers, en, in het geval dat hij Abrams kiest, iemand neemt die alleen ervaring heeft als state senator. Het is ’tokenism’ op zijn slechtst. Harris zou veel beter passen en omdat zij een serieuze kandidaat was minder lijken op het toegeven aan druk van buiten (nou ja, van binnen). Maar hoe langer daarover geluld wordt hoe meer het lijkt op dat tokenism.

De racisten van de Trump-campagne, ja de grote racist zelf, zal het ongetwijfeld uitbuiten.

De andere kant van dezelfde medaille van voorspelbaar verlies is dat Biden niet een zwarte vrouw kiest. Na al dit gezeur zal de zwarte gemeenschap zich bekocht voelen, of in elk geval door sommige politici dat wijsgemaakt krijgen. Resultaat: minder enthousiasme.

Dit lose-lose scenario wacht de campagne die zich in deze discussie laat meesleuren. Misschien is het al te laat. 

Persoonlijk ben ik ongelukkig met de manier waarop de zwarte kiezers als beslissend voor Democratische succes worden afgeschilderd. Ze zijn belangrijk, zeker, maar niet belangrijker dan andere groepen en hadden we niet afgesproken dat we dat pijnlijke en schadelijke identiteitsgedoe achter ons zouden laten? 

Wie het onplezierig en onverstandig vindt dat de evangelische kiezers als Trump-blok zo’n grote rol spelen in het electoraat moet het ook onplezierig en onverstandig vinden om die rol toe te kennen aan het zwarte kiezersblok. Grof gezegd: als na vier jaar Trump nog een token zwarte kandidaat nodig is om enthousiasme tegen de racist-in-chief los te maken, dan verdienen de kiezers nog eens vier jaar van hetzelfde. Evangelische kiezers en racisten weten in elk geval wie hun belangen dient.

Joe Biden is een zwakke kandidaat, de Democratische Partij in dit geval een sterk alternatief voor Trump. Cruciaal met een zwakke kandidaat aan de top van het ticket is de keuze voor een vicepresidentskandidaat. Het zou desastreus zijn als Biden kiest voor Abrams terwijl in de aanbieding prominente vrouwen ook Kamala Harris, Elizabeth Warren, Amy Klobuchar en Gretchen Whitmer rondlopen. 

Amerika is een land waar racisme welig tiert, laten we er geen doekjes om winden. Dat is niet beperkt tot zwarte Amerikanen, ook Hispanics en nu in de coronacrisis Aziaten hebben er last van. De ervaring met een racist als president zou voldoende moeten zijn om te zorgen dat ras geen issue wordt in de presidentsverkiezingen.

De keuze voor een vicepresidentskandidaat is de eerste en in veel opzichten daardoor de belangrijkste voor een presidentskandidaat. In 1988 kon oude Bush nog wegkomen met de klungel Dan Quayle ook al koos hij alleen maar voor dat leeghoofd omdat hij geen sterk iemand naast zich wilde. In 2008 tekende John McCain zijn doodvonnis als kandidaat door het domme gansje Sarah Palin naast zich te zetten, wetend dat ze ongeschikt was maar in die val gepraat door zijn adviseurs die dachten dat ze voor enthousiasme onder conservatieve kiezers zou zorgen.

Hopelijk hebben Bidens adviseurs meer verstand en overtuigen ze de oude man ervan dat hij niet voor deze ogenschijnlijk gemakkelijke weg moet gaan.