Zo, Bernie Sanders fans, jullie grote man is het eens met de psycho. Beide heren voerden campagne tegen globalisering in de meest simpele, soms infantiele terminologie en zonder serieuze voorstellen om er iets aan te doen. Sanders vindt protectionisme ook heel prima.

En, by the way, dat vindt ook Sharrod Brown, de progressieve senator van Ohio. Ik wil maar zeggen, in de campagne van 2016 raakten de twee extremen elkaar – hopeloze Hillary zat er tussenin en in plaats van een serieus verhaal te houden, trok ook zij haar handen af van het Trans Pacific Pact.

In de Senaat zijn het nu ook middle of the road Democraten die de Republikeinen helpen om de bankwet die na 2008 werd aangenomen, Dodd-Frank, uit te kleden. Een hele partij middelgrote banken hoeft zich niet meer bepaalde regels te houden en ook de grootste 50 krijgen weer meer vrijheid. Aangenomen, done deal. De enige die een geluid van protest liet horen was Elizabeth Warren, de senator van Massachusetts.

Wat moeten we uit deze twee Democratische hoogstandjes concluderen? Ik weet het niet precies, maar misschien dat de partij nog steeds geen idee heeft welke kant ze op moet bewegen? Geen visie heeft? Never mind de kandidaten die zich warmlopen voor 2020, kunnen we ook een beeld krijgen van wat voor samenleving de Democraten voor ogen hebben? Of blijven ze delen in de malaise die ook de sociaal democraten in Europa de kop heeft gekost?