Switchend van Wimbledon naar Wimbledon had ik de pech verzeild te raken in de zendtijd voor premiers. Het was in zoverre interessant dat Rutte een soort smetvrees bleek te hebben, smetvrees voor bepaalde woorden. 

Het ging over Schiphol en de eindeloze stroom van leugens om meer en meer vliegtuigen over ons hoofd te sturen. Rutte leek een acute fobie te hebben voor het woord ‘overtuigen’. Tot drie, vier keer toe liet hij weten dat een vervelend woord te vinden.

Wilde hij niet gebruiken. ‘Het gesprek aangaan’ was zijn alternatief.

Het was een fascinerende en tegelijkertijd beschamende vertoning.

Besluit is genomen, de regering weet dat de tegenstanders van uitbreiding niet overtuigd kunnen worden. Dat gaan ze dus ook niet proberen want dan zou de uitkomst inderdaad wel eens ‘nee’ kunnen zijn.

Het gesprek aangaan is gewoon een andere formulering van: we hebben al besloten, we lullen er nog wat over maar het gaat gewoon door.

Rutte zag er ineens oud uit – ik had hem al een tijdje niet gezien en misschien helpt het niet om nachten door te halen in Brussel. 

Maar wat vooral oud was, oude politiek die mensen het vertrouwen doet verliezen, was zijn smetvrees voor overtuigen. Lelijk woord, je moet er argumenten voor hebben, je moet mensen overhalen. BS, met andere woorden.