In elk normaal, beschaafd land (en in elke banananrepubliek, maar daar is het standaard) zou een wet die de president, zijn kinderen en een kluit senatoren een enorm, giga financieel voordeel geeft, worden betiteld als corruptie.

In het Amerika van Donald Trump heet het belastinghervorming. De psycho, zijn kinderen, zijn schoonzoon en zijn buddies profiteren van speciale voordelen voor onroerendgoedboeren die – oh, ja, vereenvoudiging was het doel – speciaal voor hen zijn behouden. Ook is een groot deel van de successierechten afgeschaft, zodat de plutocraten die Amerika in hun greep hebben, hun vermogen zo intact mogelijk kunnen overdragen aan de volgende generatie.

Senator Bob Corker, u weet wel, die principiële man die tegen de belastingwet stemde omdat hij het begrotingstekort enorm opjoeg, en die zelfs het einde van zijn carrière aankondigde om vrij en onverveerd kritiek te kunnen leven op de corrupte baas in het Witte Huis, diezelfde Bob Corker gaat nu …. voor de belastingwet stemmen. Hij staat niet alleen te kijk als een holpratende, onprincipiële opportunist maar zou het toeval zijn dat hij als onroerendgoed bezitter voordeel trekt uit een regeling die op het laatste moment is toegevoegd aan dit vreetfestijn voor de rijken? Of misschien gelooft u niet in toeval?

John McCain, ook al zo’n principiële man die voor deze monstreuze wet stemde, is al vertrokken naar Arizona, om daar in alle rust dood te gaan. Zijn stem – dankzij Corker – is niet meer nodig. Dat komt omdat Susan Collins, de senator van Maine, ook heel principieel en moedig, claimt dat ze op wel drie terreinen concessies van haar collega’s heeft gekregen. De meeste mensen denken dat ze genaaid wordt, zelf ondergaat ze het gelaten.

En hoe zat het met Jeff Flake, de andere senator van Arizona, die een anti-trump boek schreef en zijn carrière beëindigde omdat hij niet met Steve Bannon in de modder wil rollen (en misschien ook omdat hij presidentiële ambities heeft)? Flake doet keurig wat de plutocraten die regeren hem vertellen en dat is voor deze wet stemmen.

Speaker Paul Ryan is dol enthousiast over deze wet. Ryan had ooit een onverdiende reputatie als de denker van de fiscale hervormers. Hij staat nu gewoon te kijk als de sloper van de sociale voorzieningen en, eerlijk gezegd, dat was ook altijd zijn doel. Dat wisten we, Ryan is geen flip flopper zoals die laffe senatoren. Ryan doet dit werk al jaren. Hij is al jaren waterdrager voor de Koch en Mercer families.

Zijn er nog moedige, principiële politici in Washington? Soms is er volstrekte helderheid, is een antwoord onomwonden. Nee, is dat antwoord.