San Simeon, het inderdaad op een kasteel lijkende huis op een heuveltop aan de Stille Oceaan, is nog steeds een imposant gebouw. Een monument van uit de hand gelopen rijkdom volgens sommigen, volgens anderen een verrassend smaakvol, zij het nogal opgeblazen geheel. De man die het maakte, mediamagnaat William Randolph Hearst, beleefde er gelukkige jaren met zijn geliefde Marion Davis. En mede dankzij hun aanwezigheid groeide Hollywood uit tot wat het nu is.

Foto’s Frans Verhagen

De bouw van Amerika’s meest extravagante droomhuis begon op een middag in april 1919, met een bezoek van William Randolph Hearst aan de architect Julia Morgan, in San Francisco. Volgens een collega van Morgan die de conversatie hoorde, vroeg de machtigste krantenuitgever van het land haar een ontwerp te maken voor een eenvoudige ‘Jappo-Swisso bungalow’, te bouwen op land van de Hearst familie in de Santa Lucia Hills, langs de kust van de Stille Oceaan, driehonderd kilometer ten zuiden van San Francisco. Het zou niets spectaculairs moeten worden. Hoewel zijn publicaties enorme inkomsten genereerden, had Hearst zijn imperium gebouwd op leningen en de 56-jarige magnaat zat tot over zijn oren in de schulden. Met weinig cash en geen krediet, kon Hearst zich niet veel meer veroorloven dan de rustieke huisjes beschreven in een stapel Bungalow Books die hij in een winkel voor tweedehandboeken had gevonden en voor Miss Morgan had meegebracht.

Een paar weken later overleed Hearst’s moeder, Phoebe. Zij liet haar zoon en enig kind het vermogen na dat zij zelf had gekregen van wijlen haar man, de mijnmiljonair en senator George Hearst. En zo liep wat begon als een eenvoudige bungalow uit op een heuvelvesting in Middellandse Zee stijl. Het hoofdgebouw was Casa Grande, met 115 kamers, verbonden via Italiaanse en Spaanse tuinen, pleinen, wandelpaden en plaza’s met drie gastverblijven die samen nog eens 46 kamers bevatten. Werk aan San Simeon, zoals de 100.000 hectare van de Hearst ‘ranch’ al snel werden genoemd, begon in de herfst van 1919 en ging zo’n dertig jaar door. Het zou nooit helemaal af zijn.

Eerste grote mediatycoon

Op zijn hoogtepunt was William Randolph Hearst in mediawereld net zo machtig als Carnegie in de staal, Morgan in het bankieren en Rockefeller in de olie. Hearst stelde het eerste grote mediaconglomeraat samen door kranten te kopen of te beginnen in bijna alle grote steden. Hij had zijn macht uitgebreid via tijdschriften, films en radio. Hij was de uitgever van onder meer Cosmopolitan, toen nog een populair algemeen blad, Good Housekeeping, Town & Country, House Beautiful en Harper’s Bazaar. Hearst had een eigen nieuwsdienst, een syndicatiebureau en het populairste zondagkrantbijvoegsel: American Weekly. Hij was een pionier in de filmwereld, zowel wat betreft nieuws als speelfilms. In 1919 stichtte hij Cosmopolitan Pictures in New York, een van de grootste filmfabrieken aan de Oostkust. In de late jaren twintig investeerde hij in het nieuwe medium radio en uiteindelijk controleerde hij dertien stations, vaak in de markten waar hij ook kranten bezat.

Hearst schiep zijn eigen stijl van journalistiek. Hij bepaalde de onderwerpen en de toon van zijn kranten, en redigeerde de opinieartikelen. Hij schreef de grote opiniestukken zelf en plaatste ze prominent op de voorpagina. Hij claimde vol trots dat terwijl andere kranten niet meer deden dan het nieuws rapporteren, zijn kranten het nieuws ‘maakten’.

Flirtende energie

In de jaren twintig begon Hearst een nieuw leven. Zijn huwelijk met Millicent Wilson, een ex-danseres wier aspiraties voor een plaats in de Newyorkse society hij niet deelde, bestond alleen nog voor de vorm. Hearst liet haar en hun vijf zoons achter in een paleisachtig vijf-verdiepingen tellend appartement aan de Riverside Drive en bracht steeds meer tijd door in Californië, na 1924 vooral met de actrice Marion Davis. Hij had Davis voor het eerst gezien in 1915, toen ze verscheen op de cover van Vogue tijdens een productie van Irving Berlins musical ‘Stop! Look! Listen!’ Davis was een tengere blondine met herten-ogen en de complexie van een rijpe perzik, 34 jaar jonger dan Hearst en bruisend van flirtende energie. Ze was een Broadway wijsneusje zonder enige kwade wil. Zelfs haar gestotter was onweerstaanbaar.

Tot ver in de jaren twintig verdeelde Hearst zijn tijd tussen San Simeon en New York – en Millicent en Marion. Millicent en de jongens bezochten hem in San Simeon in de zomer en met kerstmis, Marion bleef aan de Oostkust om films te maken. In 1924 kon Hearst de scheiding niet langer verdragen. Hij stuurde Marion naar Los Angeles en fuseerde Cosmopolitan met Metro-Goldwyn (Mayer kwam pas later). Millicent bracht haar laatste kerst in Californië door in 1925. Vanaf dat jaar tot Hearst’s dood in 1951 was Marion Davis de gastvrouw in San Simeon.

Dankzij de film Citizen Kane, Orson Welles’ nauwelijks verhulde portret van Hearst en San Simeon, is het beeld van de tycoon er altijd een geweest van een brutale, ongebreideld ambitieuze jongeman die op latere leeftijd een psychotisch geïsoleerde megalomaniak werd, rondbanjerend in zijn sombere kasteel Xanadu, dat stond volgepropt met kunst. Bij het onderzoek voor mijn biografie van Hearst, kwam ik tot een heel ander beeld. Op San Simeon ontdekte ik een enorme verzameling ongepubliceerde opgenomen interviews met vrienden, familie, bedienden en zakenrelaties van Hearst. Dankzij deze en andere eerder niet beschikbare bronnen, kunnen we nu een veel intiemer beeld schetsen van de Amerikaanse persmagnaat en zijn leven op San Simeon.

Er is één opmerkelijke overeenkomst tussen Hearst en de Charles Foster Kane uit de film en ook Orson Welles, de regisseur. Ze werden allemaal gedreven door hun geloof in hun almacht, hun persoonlijke magie. Vooral Hearst was in het bezit van een heel Amerikaans gevoel van persoonlijke voorrechten. Nadat hij uitzonderlijk succes had gekend als een heel jonge man – zij het met aanzienlijke financiële hulp van zijn ouders – had Hearst het gevoel dat er niets was dat hij niet kon bereiken.

Tuin der lusten

San Simeon was een plaats van licht, kleur en vrolijkheid, geheel in tegenstelling tot wat de film wilde doen geloven. Het simpele vakantiehuis dat Hearst voor ogen had, ging al snel een eigen leven leiden. Tegen het midden van de jaren twintig was het een soort ressort geworden voor de royalty van Hollywood: sterren, regisseurs, producers en schrijvers. Een ontmoetingsplaats voor de nieuwe meritocratie van alles wat mooi, machtig, amusant of rijk was. Hearst was zich er goed van bewust dat een deel van zijn mystiek was gebaseerd van het monument dat hij voor zichzelf bouwde. Terwijl andere Californische miljonairs grote huizen neerzetten aan Sunset Boulevard, in de bergen of aan het strand, creëerde Hearst een waar Utopia. In zijn eclectische, overdreven pracht werd San Simeon niet alleen een symbool van de immense reikwijdte van Hearst’s macht en rijkdom maar ook van zijn vaardigheid om dingen gedaan te krijgen. Hij was niet de enige die zijn huis vulde met kunst maar niemand had de schatten uit de Oude Wereld naar de Westkust getransporteerd om ze daar te integreren in een Amerikaanse versie van het paradijs.

Voor Hearst was Californië zowel een Tuin der Lusten als een gebied met eindeloze zakenmogelijkheden. Hearst verwachtte dat de wereld naar hem toe zou komen en dat gebeurde ook. Hoewel San Simeon een halve dag reizen vergde zowel vanuit San Francisco als vanuit Los Angeles, sloeg niemand de uitnodiging af om een weekend op de ranch door te brengen. Presidenten, buitenlandse politici, schrijvers, de elite van Hollywood: allemaal waren ze te gast bij Hearst en Marion Davis. Een uitnodiging voor San Simeon was het meest begeerde item in de filmwereld. ‘Iedereen in Hollywood had gehoord van de ongelooflijke feesten die Mr. Hearst en Marion Davis gaven op de ranch’, vertelde de stomme-film actrice Colleen Moore. ‘Je stelde niets voor totdat je was uitgenodigd op San Simeon’.

Daad van altruïsme

In een artikel in Fortune, in 1935, werd Hearst omschreven als ‘in pure cijfers de topverzamelaar in de wereld van objects d’art’. Hearst meende dat het kopen en verschepen naar San Simeon van schatten uit de Oude Wereld een daad van altruïsme was. In zijn visie was Californië de nieuwe civilisatie, de opvolger van een uitgeblust Europa. Casa Grande werd gebouwd voor de eeuwigheid: een basis van gewapend beton, bekleed met een laag kalksteen uit Utah, bewerkt om er ouder uit te zien.

Hearst was niet uit op bedrog of imitatie. Veeleer wilde hij het verleden verbeteren. Zo zou hij een foto hebben gezien van de Fontein van Venus, in Florence, gemaakt door Niccolò Tribolo. Aangezien het origineel niet te koop was, liet Hearst twee kopieën van marmer maken die hij installeerde op het terras bij een van de villa’s. Op Tribolo’s eigen fontein stond een forse, naakte Venus, wat onhandig wankelend op één been. In San Simeon verving Hearst de Venus door twee bronzen Duitse beelden van rondborstige, uitdagende nimfen.

Waar zijn gasten ook maar liepen, zonden, aten of sliepen, overal konden ze zich laven aan kunst van museumkwaliteit: veertiende eeuwse Spaanse plafonds, zestiende eeuwse Florentijnse bas-reliëfs, juwelenkistjes uit Limoges. Hearst wilde niet dat zijn schatten op afstand lagen om eerbiedig gade te slaan, zoals in een museum. In zijn visie was het goede leven, Californië-stijl, er een waarbij schoonheid ingeweven zat in het dagelijks leven. En zoals Hearst Julia Morgan voortdurend inprentte, hij wilde dat San Simeon niet alleen schoonheid bood maar ook ‘comfort en gezondheid’.

Terwijl de sterren en sterretjes zich amuseerden in zwembaden die ontworpen hadden kunnen zijn voor een Romeinse keizer, of de dieren voederden in de grootste privé dierentuin ter wereld, runde Hearst zijn media-rijk vanuit San Simeon. Telefonistes werkten in ploegen, 24 uur per dag, om boodschappen te sturen naar kunsthandelaren, hoofdredacteuren, uitgevers en politieke relaties overal ter wereld. Om altijd bereikbaar te zijn, had Hearst overal telefoon had aangelegd. Eén staflid was steeds stand by om de boodschappen bij Hearst te krijgen, waar hij ook mocht zijn.

Driedelig pak op de tennisbaan

Voor de lunch werden de gasten ontvangen door hun gastheer. Zoals Colleen Moore zich herinnerde: ‘Iedereen noemde hem Mr. Hearst, zelfs Marion noemde hem W.R. …. Lunch en diner waren in dezelfde stijl: prachtig blauw Venetiaans glas, Blue Willow porselein, papieren servetten en flessen ketchup, mosterd, zuur en zo. Ik denk dat Mr. Hearst het toch nodig vond te bewijzen dat zijn huis uiteindelijk een ranch was. We vroegen ons wel af wat gebeurde met die flessen en potjes die half vol verdwenen aan het einde van de maaltijd, want iedere volgende keer stonden er weer nieuwe, net geopende exemplaren.’

’s Middags waren de belangrijkste activiteiten paardrijden, tennis en zwemmen, want Hearst moedigde zijn gasten aan om zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen. Hearst was er dol op om een groep gasten te paard over zijn landgoed te begeleiden tot ze te moe waren om verder te gaan. ‘We gingen de bergen over’, herinnerde de actrice Eleanor Boardman zich. ‘Het was een lange route … In de verte zagen we rook opstijgen. Toen we er kwamen had hij een mooi kampvuur gaande; er was een tent voor iedereen met een tafel en een houten vloer. … We gingen vroeg naar bed. Heel vroeg de volgende ochtend riep Mr. Hearst ‘Whoopee! Iedereen opstaan! Ik ga naar die kreek daar beneden.’ En dan gingen we weer terug, en we waren kapot van de lange rit. … Die avond werd er gedanst in de eetkamer.’ Hearst gaf het voorbeeld.

Een gast die liever wegbleef van dit soort uitjes was Douglas Fairbanks Jr. ‘Ik hoorde dat je steeds achter Mr. Hearst aan moest rijden, niet je eigen tempo kon maken’, vertelde hij in een interview. ‘Het leek wel een militaire parade en dat lag mij nou niet direct.’

In de jaren twintig was tennis mode geworden. In Zuid-Californië speelde bijna iedereen. Voor wie lessen wilde was er een leraar. Hearst zelf was een actieve speler, tot ver in de zeventig. Gekleed in een driedelig pak en met een Stetson op zijn hoofd, stond hij midden op de baan en rekende erop dat de tegenstander de bal naar hem zou spelen. De acteur John McCrea herinnerde zich dat hij ‘niet veel rondrende, maar als hij de bal kon bereiken en slaan dan deed hij het.’

Intimiderende persoonlijkheid

Een van de onwrikbare regels van San Simeon was dat gasten om zeven uur ’s avonds moesten verschijnen voor cocktails in de Assembly Room. Het diner werd opgediend zodra Hearst zelf verscheen, soms om negen uur, soms later, afhankelijk van zijn werk. Hij kwam met Davis aan zijn arm, als een soort god uit de houten wand van de Assembly Room gestapt waarachter zijn privé lift zat. Naar algemeen oordeel was Hearst een intimiderende persoonlijkheid. Met zijn één meter negentig en meer dan negentig kilo was hij dominant aanwezig. Door zijn levendige blauwe ogen en zijn gewoonte om zonder te knipperen in de verte te staren, kwam hij bij veel bezoekers over als koel en afstandelijk.

De waarheid was dat Hearst, die een verrassend hoge stem had, behoorlijk verlegen was. Als je hem leerde kennen, bleek hij warm en aangenaam, maar hij was wantrouwig tegenover vreemden. Marion Davis daarentegen stelde iedereen op zijn of haar gemak. Volgens de interviews droeg ze meestal een zwarte jurk, eenvoudig maar altijd opgesierd met diamanten.

De gasten kregen niet meer dan twee cocktails per persoon, een limiet die Hearst zelf had opgelegd vanwege Marions drankprobleem. Ze dronk al zwaar sinds haar tienerjaren maar had er naarmate ze ouder werd steeds meer moeite mee. Hearst’s pogingen om haar nuchter te houden hadden over het algemeen weinig succes. Marions vriendinnen zorgden ervoor dat ze ruim over drank kon beschikken. De badkamer werd haar privé heiligdom, waar ze met vriendinnen de in het waterreservoir verborgen flessen soldaat maakte.

Na de cocktails nodigde Hearst zijn gasten in de Refectory voor het diner. Marion maakte de tafelindeling, maar meestal veranderde Hearst de kaartjes weer. Als Julia Morgan op de ranch was, zat ze altijd naast Hearst. Zoniet, dan had de uitgever liefst een van zijn journalisten als tafelpartner, ‘hij wilde altijd praten over de verhalen en hoe waren gevonden en wat je ermee kon doen.’ Marion zat altijd tegenover Hearst.

Bij het eten werd wijn geserveerd maar, zo zei een bezoeker, ‘als je te snel en te veel dronk, kreeg je niet meer’. Albert, de hoofdober, hield alles goed in de gaten, want als er iets mis ging, kreeg hij de schuld. De hoofdgang was meestal rood vlees of gevogelte.

Hearst hield van vrolijke mensen om zich heen en een van zijn favoriete gasten was Charlie Chaplin. Maar zelfs met Chaplin in het gezelschap, stal Davis meestal de show. Roger St. Johns herinnerde zich dat ‘dit haar greep [was] op Hearst. Ze was de grappigste vrouw die ik ooit ontmoet heb.’

Op San Simeon startte Hearst een sociaal ritueel dat door de Hollywood elite werd geïmiteerd: after dinner films. In het begin werden ze buiten getoond of in de Morning Room, maar rond 1930 had Hearst een theater met vijftig stoelen laten bouwen. Vrijwel elke avond werd daar een nieuwe film getoond die ’s middags door een chauffeur uit Los Angeles was aangevoerd. Als de film saai bleek, liet hij een van Marions films te voorschijn halen.

Veel gasten gingen na de film naar bed maar Hearst bleef meestal lang op, werkend aan de bibliotheektafel van zijn studeerkamer, met zijn persoonlijke secretaris, Joe Willicombe. Onder de bewerkte plafonds, omringd met eerste drukken, ging hij door de post, bekeek de laatste uitgaven van zijn kranten en tijdschriften en dicteerde telegrammen aan agenten, redacties, uitgevers, filmmakers en Millicent in New York.

Groot liefdesverhaal

Hoewel het vrijwel elk weekend feest was op San Simeon, maakte Hearst extra werk van verjaardagen en belangrijke feestdagen. Met kerstmis, zo herinnerde Frances Marion zich, ‘waren er enorme dennen met bergen pakjes eronder. Kisten champagne kwamen uit de kelder, overal hing mistletoe. De cadeaus die Hearst ontroerden waren dingen die mensen zelf hadden gemaakt, een sweater of een handgeschilderde das of zo. Dit was een kant die weinig mensen kenden.’

De gemaskerde feesten bleven nog decennia legendarisch. Er was een thema voor elke gelegenheid: circusfeesten met een complete draaimolen, 49’er partijen (over de goudzoekers van 1849), een ‘kinder’-feest, de burgeroorlog, midsummer night’s dream, of ‘Favoriete filmsterren’ waarbij Gary Cooper verscheen als Dr. Fu Manchu en Groucho Marx als Rex the Wonder Horse.

Een terugkerend thema in de orale geschiedenissen is de intensiteit van de romance tussen Hearst en Davis. Colleen Moore beschreef de relatie als ‘een van de grote liefdesverhalen aller tijden’. Ze herinnerde hen eens te hebben gezien ‘wandelend door de pergola, hand in hand. Ze stopten en hij kuste haar, zo teder … Het was zonde dat ze nooit konden trouwen.’

De reden was dat ze geen van allen, Hearst, Marion of Millicent, het mediacircus wilden ondergaan bij een echtscheiding. Hearst en Davis liepen niet te koop met hun relatie. Ze verschenen zelden samen in het openbaar en werden bijna nooit naast elkaar gefotografeerd, zelfs niet op San Simeon. Hoewel de regeling duidelijk pijnlijk was voor Millicent, probeerde ze er het beste van te maken door afstand te bewaren – drieduizend mijl om precies te zijn.

Voor een man die met zijn maîtresse in een kasteel woonde, was Hearst verbazend Victoriaans. Zelfs de mannen mochten geen pikante verhalen vertellen en toen een gescheiden vriendin van Marion de nacht doorbracht met een acteur met wie zij niet was getrouwd, werd haar gevraagd San Simeon te verlaten. Davis legde uit: ‘Als Mr. Hearst en ik konden trouwen, dan zouden we dat doen. Jij en Harry kunnen trouwen. Als je samen in zonde leeft, dan is dat omdat je ervoor hebt gekozen.’

Zuid-Californië in die jaren was vriendelijk voor Hearst en Davis: het was in Hollywood bepaald niet ongebruikelijk dat ongetrouwde geliefden samenwoonden, ook als ze van dezelfde sekse waren. De filmkolonie zat vol met machtige Svengali’s die de carrières van hun vriendin of echtgenote pushten. Hearst stond in hoog aanzien: in de jaren dat de kern van de filmindustrie nog aan de oostkust lag hielpen Hearst en San Simeon Hollywood zich beter over zichzelf te voelen.

Hearst onderhield een regelmatige en meestal warme correspondentie met Millicent, al kibbelden ze geregeld over haar toelage. De jongens bezochten San Simeon niet in hun tienerjaren, maar als jonge mannen maakte ze de trip zelf, voornamelijk uit nieuwsgierigheid naar Marion.

Diep in de schulden

Zelfs San Simeon was niet groot genoeg om Hearst rust te geven. Bijna elke winter bracht hij enkele weken door in New York. Tijdens hun zomerreizen in Europa verbleven Hearst en Marion in een twaalfde eeuws kasteel in Wales, dat hij in 1925 had gekocht. En er waren altijd zakenreizen naar Mexico, naar zijn enorme ranch bij Babicora, of naar de kranten in Chicago, Boston en Atlanta of naar het Witte Huis om de zittende machthebber te ontmoeten.

Maar Hearst was vooral dol op bouwen. Toen in de jaren dertig de grote gebouwen van San Simeon af waren, liet hij Julia Morgan een nieuwe buitenplek ontwerpen: dit keer in Noord-Californië, in een oerbos nabij de grens met Oregon. Ze bouwden er een namaak Beiers dorp dat Wyntoon werd genoemd. Op zijn eigen manier was het net zo extravagant als San Simeon.

Op dat zuidelijke kasteel lag het werk nooit stil. De terrassen en de paden werden regelmatig verbreed; de Neptune Pool werd in twaalf jaar drie maal opnieuw ontworpen en gebouwd. In 1927 werd het dak van Casa Grande eraf gehaald, net als in 1931, om meer ruimte te maken voor de kamers op de bovenverdieping. Daarnaast besteedde Hearst bijna net zoveel energie aan zijn bloembedden als aan zijn voorpagina’s.

Een van de redenen voor Hearst’s bouwmanie was misschien zijn angst om het allemaal weer kwijt te raken. Wat weinig mensen wisten was dat Hearst in de jaren dertig diep in de schulden zat. Toen hij in 1936 aan zijn vriend Joseph Kennedy vroeg om hem te helpen zijn bedrijven te herorganiseren, ontdekten Kennedy’s accountants dat die meer dan tachtig miljoen dollar aan schulden hadden, voor minstens 58 miljoen persoonlijk gegarandeerd door Hearst.

Meer dan een halve eeuw leefde Hearst op het randje, steeds lenend om schulden te herfinancieren. Op zeventigjarige leeftijd was zijn krediet eindelijk op. De bankiers wilden geen risico meer nemen, vooral niet met iemand die inmiddels zoveel Amerikanen tegen zich in het harnas had gejaagd.

Roof door inkomstenbelasting

Hearst was namelijk een bittere vijand van de New Deal. Wat hem vooral dwarszat was de inkomstenbelasting die Roosevelt progressief maakte en die zijn wankele financiën over de rand van de afgrond duwden. Hearst gebruikte ieder forum waarover hij beschikte om de politici aan te vallen die hiervoor verantwoordelijk waren. De Raw Deal, zoals zijn kranten het noemden, was echter meer dan enkel roof door inkomstenbelasting. Het stimuleerde journalisten ook om vakbonden op te zetten en ondermijnde zijn recht om te doen wat hij wilde met zijn werknemers.

In 1934 ging Hearst als nooit tevoren in de aanval. Hij stuurde undercover journalisten naar de universiteiten om de ‘pinko academics’ te identificeren die de ‘communistische’ New Deal hielpen. In de campagne van 1936 noemde hij FDR Stalins voorkeurskandidaat. Hearst had de rol van drakendoder altijd heerlijk gevonden, alleen had hij nu de verkeerde draak gekozen. De communisten startten boycots van zijn kranten en films en werden al snel gesteund door een brede groep linksleunende intellectuelen, professoren, onderwijzers, Democraten en Roosevelt supporters in aantallen die groot genoeg waren om de advertentie-inkomsten te ondermijnen. Hearst werd gekenschetst als de ultieme robber baron: graaiend en altijd zichzelf bevoordelend. San Simeon kwam in een kwaad daglicht te staan: steeds vaker werd het geportretteerd als een symbool van het ongebreideld kapitalisme dat het land in de Grote Depressie had gestort. Frances Marion, die als schrijfster twaalf films voor Hearst had gemaakt, waarvan zeven voor Marion Davis, vond hem ‘een gefrustreerde en eenzame man’ geworden.

In 1937 kreeg Hearst van zijn adviseurs te horen dat als hij geen uitstel van betaling zou aanvragen, hij zijn hele imperium kwijt zou raken aan de crediteuren. Hij had geen andere keuze dan Judge Clarence Shearn, een voormalige politieke adviseur, totale zeggenschap te geven over de Hearst bedrijven. Gedurende de volgende vijf jaar werd een flink deel van Hearst persoonlijke bezittingen verkocht. Hearst zelf werd op een strikt regime gezet en in San Simeon werd niet meer gebouwd. Pas in het midden van de jaren veertig, toen de oorlog de krantenoplages en inkomsten deed stijgen, kreeg Hearst de controle terug over een uitgedund imperium.

In 1947 begon Hearst’s gezondheid te verslechteren en met Marion verhuisde hij naar Beverly Hills. Op 13 augustus 1951 was Marion dronken naar bed gegaan. Toen ze de volgende ochtend wakker werd was het bed van Hearst leeg: op 88-jarige leeftijd was hij in zijn slaap gestorven. ‘Ik vroeg waar hij was en een verpleegster zei dat hij dood was’, verteld Davis een verslaggever. ‘Zijn lichaam was verdwenen, woosh, zomaar. Old W.R. was weg, de jongens waren weg. Ik was alleen. Realiseren ze zich wel wat ze deden? Ze stolen mijn eigendom. Hij behoorde mij toe. Ik hield van hem gedurende 32 jaar en nu was hij weg. Ik kon niet eens vaarwel zeggen.’ Volgens Bill Jr. was er van kwade opzet geen sprake: Marion had altijd geweten wat de plannen waren.

De begrafenis vond plaats in San Francisco, waar Hearst bijna een eeuw tevoren was geboren. Marion bleef thuis. ‘Ik heb overwogen naar de kerk te gaan’, vertelde ze een journalist, ‘maar ik denk dat ik gewoon hier blijf. Hij wist hoe ik over hem dacht en ik weet hoe hij over mij dacht. We hoeven niet dramatisch te doen.’

In oktober 1951 trouwde ze, op 54-jarige leeftijd, voor de eerste keer. Haar man, Horace Brown, was een gepensioneerde koopvaardijkapitein met blauwe ogen die verrassend veel leken op die van William Randolph Hearst.