21 DAGEN DOOR HET ZUIDWESTEN

 

VOORAF
In september 2007 zijn wij voor de 2e keer samen naar Amerika geweest. Na een bezoek aan Florida in 2004 hadden we besloten om dit jaar het westen van Amerika te gaan bezoeken. In totaal hebben we 4 verschillende staten bezocht. Dit waren Californië, Arizona, Utah en Nevada. Doel van dit reisverslag was om het thuisfront op de hoogte te houden van onze belevenissen via onze website www.everyoneweb.com/amerika2007 Bij het plannen van onze vakantie had ik erg veel gehad aan andere reisverslagen en ik hoop dan ook dat dit reisverslag van waarde zal zijn voor toekomstige reizigers naar het Westen van Amerika. Mede door deze hulp en tips hadden we een geweldige route samengesteld voor onze reis van 21 dagen.

Een paar 'facts & figures' van onze vakantie zijn:
· Periode: 6 september t/m 26 september 2007
· Aantal dagen: 21
· Aantal personen: 2
· Afgelegde afstand: 4497 km
· Vlucht: KLM
· Auto: Chrysler Pacifica Touring 4.0L
· Aantal verschillende hotels/motels/(tent)cabins: 12
· Beste Hotel: Bills Gamblin' Hall & Saloon (Las Vegas)
· Slechtste Hotel: Foster's Motel (Bryce)
· Maximale hoogte: ruim 3000 meter (Tioga Road, Yosemite)
· Minimale hoogte: 86 meter onder zeeniveau (Badwater, Death Valley)
· Minimum temperatuur: 0 ° C (Yosemite)
· Maximum temperatuur: 45° C (Laughlin)

Veel leesplezier!

Milan en Mira

Dag 1
Hotel: Grant Hotel San Francisco

Vandaag was het dan eindelijk zo ver, de grote reis kon gaan beginnen. Gelukkig was de last-minute (om in vakantietermen te blijven) verkoudheid al een stuk minder, toen de ouders van Mira om 5.30 uur bij ons voor de deur stonden om ons naar Brussel te brengen. Via internet had ik ons vooraf al ingecheckt en dit betekent dat je alleen je bagage hoeft af te geven en dus niet 3 uur voor vertrek aanwezig moet zijn maar uiterlijk 1 uur. Uitgaande van 1 uur rijden naar Brussel (en de vlucht om 8.30 uur) hadden we dus nog 1 uur extra voor files. Nou, dat werden dan ook files. Ik had nooit kunnen vermoeden dat op de Belgische snelweg om 6.15 uur al files stonden! Uiteindelijk begon ik hem ook redelijk te knijpen en zat ik al allerlei scenario's te bedenken om de koffers ingecheckt te krijgen. Gelukkig waren de files de laatste 10 kilometer opgelost, waardoor we uiteindelijk 20 minuten voor het einde van het inchecken aanwezig waren.

Na een korte vlucht naar Amsterdam met een Fokker 40 mochten we inchecken voor vlucht 605 van KLM naar San Francisco. Even leek het wel een erg ongemakkelijke vlucht te worden. Ik zal de situatie proberen te schetsen. Bij het inchecken gingen een Britse vader (ca. 175 kg) en zijn zoon (ca. 150 kg) al lomp in de rij voor de businessclas staan terwijl ze daar geen tickets voor hadden. De grondstewardess kreeg vervolgens de wind van voren toen ze om te tickets vroeg, en droop af. Wij maakten al meteen grappen met elkaar dat je er maar naast zal zitten in het vliegtuig…….Bij het instappen zaten de 2 mannen al helemaal klaar en toen ik op onze boardingpassen keek wist ik genoeg. Links aan het raam Mira, in de middelste stoel Milan en naast hem zoonlief. Vaderlief zat in de rij voor ons. ‘Mijn' armleuning was al ingenomen door de behoorlijke love-hendel van zoonlief en als vader gewoon in zijn stoel zat leek het al alsof de slaapstand was ingezet…..Wie heeft er dan voor gezorgd dat onze vlucht toch goed is verlopen? Ook deze 2 heren. Na enkele minuten werd een stewardess erbij geroepen om toch te kijken voor 2 stoelen (bij voorkeur per persoon..). Na wat heen en weer geschuif met de overige passagiers hadden vader en zoon uiteindelijk hun eigen rij en waren wij de geluksvogels met drie stoelen voor ons tweeën. Ik heb de stewardess nog maar even laten weten dat ze dat goed geregeld had en dat ik er ook niet rouwig om was. Voor de rest is de vlucht prima verlopen.

Bij aankomst in San Francisco Airport waren we het eigenlijk al snel met elkaar eens dat we toch maar een taxi zouden pakken naar het hotel i.p.v de goedkopere tram. Het blijft tenslotte vakantie en we waren al behoorlijk moe. Binnen 20 minuutjes waren we bij het hotel en onderweg viel ons meteen de drukte op hier. Dat wordt nog leuk straks met de eigen auto. Het hotel is verder niet bijzonder. De ligging is prima en de kamer verder ook (met uitzicht + lawaai) maar er hangt een vreemde geur, waarschijnlijk overmatig schoonmaakmiddel. We hebben nog even rustig op bed gelegen en zijn toen nog even de buurt gaan verkennen. Wat het meeste opvalt zijn de steile straten. Ik had het natuurlijk al gezien op filmpjes, maar nu we er zelf lopen zien we pas hoe steil het echt is. Ik kan me vergissen, maar ik denk dat de Keutenberg en een goede concurrent aan zou hebben hier. We hebben even rondgeslenterd op Union Square en zijn nog gaan kijken bij het turning point van de Cable Cars (dat die wagentjes helemaal volgeladen de heuvels hier opkomen!). Na het eten bij een echte (toeristische) diner (Club Sandwich met eerder afmetingen voor onze Britse vader en zoon) hebben we nog even wat drinken gehaald voor op de kamer en vonden we het goed geweest voor vandaag. Bij binnenkomst in het hotel rook de lobby zo smerig dat we onze adem letterlijk hebben ingehouden om niet over onze nek te gaan. Op het moment van typen is het hier 19.45 uur en in Nederland 4.45 uur 's nachts. Ik ga proberen om beneden dit eerste reisverslag op de website te zetten en houd het dan ook voor gezien voor vandaag. Morgen weer een dag, waarbij we om 9.30 uur naar Alcatraz gaan!

Dag 2
Hotel: Grant Hotel San Francisco

Tja, daar zaten we dan om 04.00 uur 's nachts met z'n tweeën klaarwakker uit het raam te kijken naar, tja eigenlijk naar niets, buiten de lampjes buiten en een parkeerwachter die om 4.05! de container ging buiten zetten. Overijverig dachten we eerst nog, maar 15 minuten later kwamen ze al langs om het vuil al op te halen! Je zult maar geen vakantie hebben…….Overigens waren we om 00.15 uur ook al eens wakker geworden met de gedachte dat het al ochtend zou zijn. Hoezo flauwekul, zo'n jetlag! Maar niet getreurd, na ons ‘nachtelijke uitstapje' hebben we nog 3 uurtjes lekker kunnen liggen woelen, dus al met al viel het wel mee. Om 6.50 dan maar onder de douche gesprongen (wie ons een beetje kent weet dat we dit tijdstip normaal gesproken niet bewust meemaken) om ons vervolgens 7.30 uur naar het ‘continentaal ontbijt' te begeven. De aanhalingstekens staan er niet voor niks. Hier in Amerika betekent continentaal namelijk muffins, bagels, (zoete) croissants en donuts. Tel hierbij een onvervalste mok bruin water (we zijn geen koffiekenners, maar weten er genoeg van om te weten dat deze niet te zuipen was ondanks 8 scheppen suiker per persoon) en je ontbijtje is compleet. Ach, we hadden iets in onze maag en we kregen vandaag nog genoeg voor (tussen) onze kiezen (letterlijk). Om 8.00 uur vertrokken richting Pier 33 waar de ferry's naar Alcatraz vetrokken. We hadden besloten om niet met de bus te gaan, omdat we dan ook nog wat van de omgeving konden zien en tevens foto's konden maken.Uiteindelijk toch bijna 45 minuten gelopen en aangezien het hier nog heuvelachtiger is als het Heuvelland hadden we meteen alle suikers van ons ontbijtje verbrand.

Na een tijdje in de rij te hebben gestaan vertrokken we stipt om 9.30 uur naar Alcatraz. Elk jaar bezoeken maar liefst 1 miljoen mensen deze rots met een gevangenis. Jammergenoeg was San Francisco nog redelijk in mist gehuld dus waren de foto's vanaf de boot richting de stad niet zo mooi als gehoopt. We wisten niet precies wat we van het bezoek moesten verwachten, maar uiteindelijk bleek het meer dan waar we op gehoopt hadden. Het hoogtepunt was de audiotour (in het Nederlands, dus wij Hollanders laten blijkbaar voldoende achter hier) door het cellenblok en de omliggende ruimten. Een ontzettend boeiend en goed in elkaar gezet verhaal over het reilen en zeilen op Alcatraz en de ontsnappingspogingen die er ondernomen zijn. Hoewel je met tientallen tegelijk door een gang loopt ga je helemaal op in het verhaal en blijft het tot de laatste minuut boeiend. Voor de mensen die het niet weten, de meest bekende gevangene van Alcatraz was Al Capone.

Na nog wat plaatjes te hebben geschoten terwijl het weer wat beter werd hebben we om 12.00 uur de ferry terug gepakt. Eenmaal aan land zijn we naar Pier 39 gelopen. Het ontzettend gezellig openluchtwinkelcentrumpje met restaurantjes, kleding -en souvenirwinkeltjes. Doordat alles was gemaakt op houten vlonders was de sfeer erg leuk en leek het eigenlijk nog het meeste op de Universal pretparken die we 3 jaar geleden in Orlando hebben bezocht. Na wat te hebben rondgeslenterd en beiden een slice pizza (bij ons noemen ze dat ongeveer een hele pizza) te hebben gegeven zijn we verder gegaan naar Fishermans Warf. Hier hebben we nog een bezoek gebracht aan de S.S. Jeremiah O'Brien. Dit Liberty Ship is een Amerikaans Marine schip dat onderdeel uitmaakte van D-day in 1944. Vrijwilligers doen er alles aan om de boot te behouden en de inkomsten gaan dan ook naar het onderhoud van de boot (ze zijn overigens hard op zoek naar vrijwilligers, dus mocht er iemand interesse hebben meld je dan aan via www.ssjeremiahobrien.org …..). Overigens was het best interessant om te zien hoe alles van binnen eruit zag. Met name de slaapvertrekken (ik zou het eerder hokken noemen) lieten de leefomstandigheden op deze boot goed zien.
Na dit bezoekje hebben we kort nog wat rondgelopen op Fishermans Warf en besloten we om 16.30 uur dat het wel goed was geweest (onze voeten vonden dat overigens ook). We besloten om met de Cable Car terug te gaan. We moesten wel een tijdje in de rij staan, maar dit was de moeite meer dan waard. Een enkele rit kost 5 dollar (ongeacht of je van begin tot eind gaat, of slechts 500 meter). We hadden een mooi plekje aan de buitenkant en konden ook lekker naar buiten hangen zoals je altijd ziet op de tv. Al met al een belevenis op zich, mede dankzij de humoristische bestuurder.

Na een korte opfrisbeurt op onze kamer zijn we nog een broodje gaan eten bij Subway en hebben we nog een telefoonkaartje gekocht zodat we het thuisfront snel nog een belletje kunnen geven morgen (alleen even kijken dat we goed uitkomen met het tijdsverschil). Inmiddels toch al weer langer bezig met het verslag dan ik van plan was, maar ik zie het maar als een goede investering voor als we oud zijn en ons geheugen ons in de steek zal laten. Morgenmiddag gaan we onze auto ‘ophalen' (tegenover het hotel zit de verhuurder) en willen we zeker nog een ritje over de Golden Gate Bridge gaan maken. Zoals een echt spaanstalige inwoner van San Francisco zou afsluiten: "Adios Amigos".

 

Dag 3
Hotel: Grant Hotel San Francisco

Zo, we hebben er weer een druk dagje opzitten. Gelukkig hebben we vandaag kunnen ‘uitslapen', deze keer waren we namelijk ‘pas'om 4.45 uur wakker. Helaas deze keer niet meer kunnen slapen en dus de tijd maar uitgelegen tot het een beetje een normale tijd was om te gaan douchen. 07.05 uur zaten we dan ook al fris en fruitig aan het suikerontbijt. Hoewel het erg zoet is, moeten we wel toegeven dat het allemaal heerlijk vers spul is dus dat valt reuze mee. Om 8.00 uur vertrokken richting China Town, ondanks dat we te vroeg waren voor de chinezen zelf was het toch apart om te zien hoe een heel stadsdeel bestaat uit chinese winkels, restaurants en woonblokken. Vervolgens wilden we eigenlijk de stad gaan bekijken vanaf één van de skydecks in de kantoren van het financial district. Sinds 11 september 2001 zijn deze echter gesloten uit veiligheidsoverwegingen. Bij Starbucks toen maar het eerste fatsoenlijke bakje koffie gedronken hier. Je hebt even nodig om een keuze te maken, maar dan heb je ook wat. Hierna zijn we verder gegaan naar Coit Tower. Deze toren werd gebouwd door een fan van de brandweer en geeft geweldige uitzichten over de hele stad. De oehhh en aaaahhh momenten waren er dan ook weer. Vervolgens besloten we om naar Lombard Street te gaan. Dit bochtigste straatje ter wereld heeft maar liefst 8 haarspeldbochten en is een echte toeristische trekpleister, maar daarom niet minder leuk om te zien. Hierna vonden we het wel even genoeg geweest en zijn we weer naar ons hotel gelopen. We waren om 12.00 uur weer bij ons hotel en hebben onze voeten even rust gegund. Ik schat dat we ca.10 kilometer hebben gelopen en hiervan is zeker de helft bergop of af.

Wat ons wederom goed bevalt, is de typische vriendelijkheid en spontaniteit van de Amerikanen. Meerdere malen zijn er mensen naar ons toe gekomen om uit zichzelf te vragen of we misschien samen op een foto wilden. Maar ook als we op de plattegrond aan het kijken waren (en het er blijkbaar uitzag of het niet wilde lukken) kwamen mensen naar ons toe of ze misschien ergens mee konden helpen. In dit geval dus zeker niet de nep vriendelijkheid zoals in sommige restaurants, maar gemeende goedheid. Erg leuk om mee te maken in ieder geval.

Na een korte rustpauze in het hotel zijn we onze auto gaan ophalen bij het verhuurbedrijf aan de overkant (Alamo). We zijn uitgegaan van een Jeep Liberty maar toen we met de papieren (en het nummerbord) in de garage gingen zoeken naar de huurauto zagen we tot onze verbazing dat we de mooiste auto kregen die er stond. Het is uiteindelijk een luxe Chrysler Pacific Touring geworden (4 liter voor de kenners…). Een en al luxe en 6 stoelen (elk koffer krijgt dus een eigen stoel!). Na een korte uitleg over het starten en schakelen ben je op jezelf aangewezen en mochten we ons meteen storten in het drukke zaterdagmiddag verkeer van San Francisco. Ik moet toegeven dat dit toch wel even spannend was. De auto heeft ontzettend veel power en met gierende banden vlogen we vanuit de garage dan ook de weg op. We zijn eerst op weg gegaan naar Alamo Square om mooie plaatjes te schieten van de Painted Ladies. Dit zijn de bekende huisjes van de 90-er jaren serie Full House. Hoewel we 10 minuten rondjes hebben gereden om het parkje heen om maar een parkeerplaats te vinden was het de moeite waard en hebben we een aantal mooie foto's kunnen maken. Hierna wilden we naar de Golden Gate Bridge gaan. We hadden de route uitgestippeld maar zijn per ongeluk naar het zuiden gereden i.p.v. naar het noorden. Toen we dat in de gaten kregen bleek dat onze plattegrond niet groot genoeg was (we waren er dus ‘vanaf' gereden) en hadden we dus geen idee meer waar we ergens waren. Na wat rondgereden te hebben maar gestopt en bij een Amerikaan de weg gevraagd. Gelukkig was het heel eenvoudig om op de juiste route te komen en binnen 20 minuutjes waren we dan ook bij het uitkijkpunt aan het begin van de Golden Gate Bridge.

Vooraf hadden we al tientallen foto's en meerdere filmpjes gezien, maar als je het met eigen ogen ziet is het toch veel imposanter. Hierna zijn we er natuurlijk ook overheen gereden en besloten we in Sausalito iets te gaan eten. Onderweg werd ik overigens aan alle kanten voorbij gereden, terwijl ik al te hard aan het rijden was. Ik begreep er niets van, maar een korte blik op de snelheidsmeter maakte meteen alles duidelijk. Ik was er vanuit gegaan dat de snelheid in mijlen was aangegeven (het is immers een Amerikaanse auto en we zitten in Amerika) maar het bleek dat de snelheid gewoon in km/h was…..
In Sausalito hebben we een tijdje gezocht naar een restaurant en zijn we uiteindelijk terechtgekomen bij een typisch specialiteiten restaurant met een grote gele letter M. Verdere uitleg lijkt me overbodig.
Na deze snelle maaltijd weer teruggegaan naar downtown en na een bezoekje aan een supermarkt (altijd leuk om te zien wat ze hier allemaal verkopen) en Starbucks weer ons hotel opgezocht. Het was wederom een lange, maar vooral indrukwekkende dag. Zometeen nog even een paar foto's maken van San Francisco in het donker en het reisverslag online zetten en dan zit ook deze dag er weer op. Morgenvroeg gaan we langs de kust richting het zuiden om uiteindelijk uit te komen in San Simeon. Dat was het weer voor vandaag!

Dag 4
Hotel: Sea Breeze Inn San Simeon

Aan alles komt een einde, zo ook aan ons bezoek aan San Francisco. Wat een geweldige stad. Als er mensen zijn die genoeg hebben van Parijs, London of Berlijn kunnen we deze stad van harte aanbevelen als citytrip….Tja, je bent iets langer onderweg, maar je moet er wel iets voor over hebben natuurlijk. De laatste dag ons vaste ritueel, dus rond 6.30 douchen en iets na 07.00 uur een ontbijtje en even internet checken. Helaas kwamen we daarna bij het inpakken tot de vervelende ontdekking dat ik mijn bril waarschijnlijk in het vliegtuig heb laten liggen. Hoe is ons beide nog een raadsel, maar een zoektocht door alle tassen leverde helaas niets op. Gelukkig heb ik wel nog mijn zonnebril op sterkte, dus zolang de zon schijnt is er niets aan de hand…We hebben gelukkig de perfecte dag uitgezocht om te vertrekken uit San Francisco. Op zondagmorgen om 8.00 uur is ook hier vrijwel geen verkeer op de weg en na even zoeken zaten we op de goede weg richting onze eerste stop van vandaag, het badplaatsje Monterey. Na dik 2 uur rijden hebben we hier wat rondgewandeld op Fishermans Warf (zelfde naam als in San Francisco), maar buiten heel veel kraampjes/restaurantjes waar ze clam chowder verkochten (vissoep in een broodbol) was er verder weinig te beleven voor ons (het Aquarium was niet aan ons besteed en van de mooie natuur zouden we later nog genoeg zien). Het was wel een heel schoon plaatsje en nadat we nog een broodje hadden gegeten zijn we verder gegaan naar Carmel. Dit plaatsje heeft waarschijnlijk de beroemdste burgemeester van Amerika gehad. Clint Eastwood is hier namelijk van 1984 tot 1988 burgemeester geweest. Wederom een mooi schoon plaatsje met leuke huisjes, maar alleen erg duur. Wat verder opviel is dat bijna alle auto's die we zagen mooi en duur waren.

Hierna konden we verder gaan naar het hoofdmenu van deze dag. De kustroute naar het zuiden, waaronder de Big Sur. Het ene uitzicht was nog mooier dan het andere en hoewel het aantal foto's anders doet vermoeden zijn we maar niet op elk mooi uitzichtpunt gestopt omdat we anders niet voor het donker op ons eindpunt zouden aankomen. De mooiste foto's hebben we gemaakt in het Julia Pfeiffer Burns SP. Hier komt een waterval uit de rotsen naar beneden en eindigt op het strand net voor de kust. Na een tijdlang draaien en keren op deze route kwamen we uit bij onze eindbestemming San Simeon. We zijn hier nog gaan kijken naar de Elephant Seals die hier gezamenlijk op het strand liggen te rusten. Momenteel verblijven er 2 tot 3 duizend van deze dieren in dit gebied. Eigenlijk was het de bedoeling om morgen pas naar Hearst Castle te gaan, maar omdat we nog redelijk op tijd in San Simeon waren (16.30 uur) besloten we om te kijken of er nog tours te boeken waren. Helaas was de laatste tour al om 15.30 uur vertrokken, maar morgenochtend om 8.20 uur vetrekken de eerste weer, dus dan doen we het maar volgens planning.

San Simeon zelf bestaat voornamelijk uit motels (die er zijn voor de duizenden toeristen die Hearst Castle bezoeken) en een aantal restaurantjes. Ons motel (Sea Breeze Inn) ligt hier ook. Ik had dit motel gekozen omdat er draadloos internet op de kamers zou zijn. Nadat we hadden ingecheckt bij de receptie (waar we werden geholpen door een vies zuid-amerikaans kereltje van 15 jaar oud, een vlassnor en een te grote gouden ketting) heb ik op de kamer eerst maar geprobeerd om veen internetverbinding te krijgen. Helaas had ik geen (of nauwelijks) verbinding hier. Op de gang had ik echter wel verbinding, maar omdat dit niet prettig internetten is en we toch graag ons reisverslag wilden bijhouden ben ik bij de receptie om een andere kamer gaan vragen. Nadat ik wat heen en weer had gelopen om een goede kamer te vinden (onze vriend van de receptie wist namelijk ook niet waar de kamers allemaal lagen) hebben we uiteindelijk een kamer gekregen waar we wel goede verbinding hadden. Hoewel de kamer wel wat ouderwets is, is deze voor de rest prima. Een king size bed, grote kamer en uitzicht op zee (je kunt de zee zelfs horen). Niet te klagen dus.

De volgende stap was het avondeten. Na eerst in het nabijgelegen plaatsje (eerder een grote straat) Cambria gezocht te hebben uiteindelijk uitgekomen bij het Mexicaans restaurant 2 deuren verder. Ze weten dat ze het hier niet hoeven te hebben van gasten die terugkomen en daar was het eten dan ook naar. Mijn half breasted chicken (een misvormde kip zeker…) was in ieder geval niet meer rauw, zo zwart was deze. En de Chimichanga (of zoiets) van Mira bestond voornamelijk uit een Tortilla met heel veel bonen, groenten en wat stukjes kip. Samengevat kunnen we zeggen dat dit voor toekomstige bezoekers van San Simeon niet aan te raden is. Hierna hebben we nog even aan het strand gezeten en genoten van de ondergaande zon. Een kleine zeehond stal overigens de show door vlak langs de kust te zwemmen. Toen vonden we het wel goed geweest (er is verder ook niets te doen) en zijn we maar terug gegaan naar ons nederig stulpje. Nu nog ‘even' het reisverslag maken, wat foto's downloaden op de laptop en het (voetbal)nieuws checken en het is weer goed geweest. Zoals gezegd morgen eerst een bezoek aan Hearst Castle en daarna verder naar Santa Barbara. De eindbestemming is morgen Camarillo, met wederom een hotel met draadloos internet. See y'all!

Dag 5
Hotel: Good Nite Inn Camarillo

Na een goede nachtrust (we zijn dit keer niet voor de wekker wakker geworden!) zijn we zoals gepland 's ochtends vroeg naar Hearst Castle gegaan. Dit huis van krantenmagnaat William Randolph Hearst is door zijn familie aan de nationale parken overgedragen om er voor te zorgen dat het publiek hier nog vele jaren van kan genieten. Om 8.00 stonden we in de rij om kaartjes te kopen voor Tour nummer 1. Liever waren we voor Tour 2 gegaan, (hier breng je namelijk een bezoek aan de slaapkamers) maar helaas begon deze pas om 10.20 uur en dat vonden we te toch te laat. Om 8.20 uur werden we met een bus helemaal omhoog gebracht naar het huis (kasteel). Wat een gigantisch gebouw! Ik kan er heel veel over vertellen maar het meeste kun je op de website vinden. Hoogtepunt vonden we de beide zwembaden (binnen en buiten). Het buitenzwembad heeft 80 jaar geleden maar liefst 10 miljoen dollar gekost (reken maar uit wat het nu zou kosten!). Tegen 10.00 uur was de tour afgelopen en werden we weer naar het bezoekerscentrum gebracht.

We hebben nog even onze koffers opgehaald in het motel en zijn toen verder zuidwaarts gegaan richting Santa Barbara. De route blijft mooi en voor een groot gedeelte rijd je langs de kust. Onderweg hebben gigantisch grote trucks gezien en zelfs campers (zeggen maar gerust bussen) waarvan velen zelfs een auto achterop hadden (en ook eentje met een boot op de auto).We zijn alleen even gestopt om te tanken en tegen 13.00 zijn we aangekomen in Santa Barbara. Een geweldige mooie stad voor de rich and famous. Geen schreeuwerige reclameborden, maar schone straten, mooie winkels en huizen en een wit strand. In het treintje dat ons downtown bracht eerst nog gelachen om een Amerikaanse idioot (we hadden op de weg naar Santa Barbara toevallig nog het liedje American Idiot van Greenday op in de auto….) die tegen iedereen begon te praten en stond te surfen in het treintje. Daarna ook nog wat vragen beantwoord van een teenager over Nederlandse woorden. Vervolgens hebben we eerst lekker in de zon op een terras gegeten en daarna zijn we wat gaan rondlopen. We hebben hier een o.a. een bezoek gebracht aan het gerechtsgebouw en mooie foto's gemaakt vanuit de bovenste uitkijktoren. Vervolgens met het treintje weer terug naar onze auto bij het strand gegaan en daarna meteen naar ons motel in Camarillo gereden.

Het is hier redelijk warm (ca. 25-28 graden). Eigenlijk beseften we daarna pas dat we helemaal geen plattegrond van Camarillo hadden en alleen de naam van het hotel wisten. Toen ik echter een Outlet Center zag, herinnerde ik me dat ik had gelegen dat deze naast het hotel zou liggen. Meteen de volgende afslag gepakt en gelukkig lag daar ook meteen het motel. Eerst even de koffers op de kamer gezet en toen naar het Outlet Center gegaan. Eigenlijk meer voor Mira, maar zoals zo vaak ben ik dan degene die dingen koopt. Dus ook deze keer…..Nog even wat gegeten en eigenlijk was het toen wel weer goed geweest voor vandaag. Er moet immers ook nog een reisverslag geschreven worden…. Morgen lekker op ons gemak naar Los Angeles waarbij we eerst aapjes gaan kijken op de boulevards van Malibu en Santa Monica en vervolgens zullen doorrijden naar ons hotel in Hollywood.

p.s Oh ja, voordat ik het vergeet, het citaat van de dag (ik weet niet of ik er een terugkerend ritueel van maak, maar ok) komt van een vrouw in Santa Barbara die in onze richting liep. Mira en ik liepen hand in hand op de stoep en toen we elkaar kruisten zei ze tegen ons "You guys are so cute" (vrij vertaald, "jullie zijn zo schattig"). Ik keek nog even om ons heen, maar ze had het echt tegen ons. Het moet toch niet gekker worden hier……….

 

Dag 6
Hotel: Orchid Suites Hotel Los Angeles

Behoorlijk kapot en met een lekker flesje Grolsch op het nachtkastje zit ik het reisverslag bij te werken en het is pas 21.00 uur! Het was wederom een enerverende en lange dag. Vandaag voor de 1e keer eens ‘uitgeslapen' tot 8.00 uur. Om 9.00 uur vertrokken we na een snel ontbijtje richting onze eerste stop van vandaag, Malibu. Het was slechts een half uurtje rijden van Camarillo en wederom langs de mooie kustroute Highway 1. In Malibu bij de eerste mogelijkheid richting het strand gegaan. Bij het Leo Carillo SP zijn we via de trappen langs de klif naar beneden gegaan. Er was verder niemand en het was net een foto uit een brochure. Rotsen waar het water onderdoor liep, heerlijk rustig en schitterend weer. Iets verder stonden er grote huizen aan de kust gebouwd, waar we nog even zijn gaan kijken. Na boven op de klif nog even van het uitzicht te hebben genoten zijn we verder gegaan richting Santa Monica. Hier de auto naast de pier geparkeerd en eerst maar de pier eens opgelopen. Prima voor de mooie foto's maar voor de rest niet echt speciaal te noemen. Aan de andere kant van de pier nog even naar Muscle Beach gaan kijken. Op drukke tijden moet het hier vol staan met opgepompte kerels, maar helaas moesten wij het vooral doen met een kerel van 70 jaar die maar niet wil afbouwen, terwijl dat toch echt wel mocht van ons. Even in het reisboekje gekeken en op zoek gegaan naar de promenade. Een aantal blokken (straten) landinwaarts was er een lange winkelstraat waar we een tijdje hebben rondgekeken.

Na een korte snack bij een foodcorner weer terug gegaan naar het strand en de auto gepakt om naar ons hotel te gaan. Gelukkig was het redelijk te vinden (mede dankzij mijn vrouwelijke navigator) en waren we na een dik half uur op de plaats van bestemming. Onderweg viel voornamelijk de enorme drukte op. Het was niet eens spitsuur, maar ook daarbuiten is het ontzettend druk op de weg. Ook naast de weg is het overigens een drukte van jewelste. De duizenden reclameborden proberen elkaar allemaal te overtreffen waardoor je naast het verkeer ook nog de drukte hiervan op je af krijgt. Op die momenten beseffen we toch wel weer hoe heerlijk we het vinden om in het heerlijke rustige Zuid-Limburg te wonen. Het hotel (op aanraden van de mensen van het Alles Amerika Forum) is prima in orde. Schitterende ligging bij een aantal toeristische trekpleisters, eigen parkeerplaats en een kamer die vroeger een appartement was (en dus ook een eigen keuken, waarvan we waarschijnlijk alleen de koelkast gebruiken).

We zijn meteen door gegaan richting de Walk of Fame. Toen we om de hoek kwamen was het meteen ontzettend druk en werden we tegengehouden door een aantal security mannen. Er bleek vandaag (en gisteren en morgen) een film (of gedeeltes daarvan) te worden opgenomen tegenover de Walk of Fame en een gedeelte van Hollywood Boulevard was daarom afgezet. Navraag leerde dat het om een nieuwe film van Will Smith (helaas was alleen zijn dubbelganger er vandaag) en Charlize Theron (Monster en Devils Advocate, zij was er zelf wel)gaat die volgend jaar uitgebracht zal worden. De film heet overigens ‘John Hancock'en gaat over 2 superhelden.

In het midden van de straat lag een vrachtwagen op zijn kop en daarom heen waren allemaal camera's, licht, heel veel medewerkers en veel extra's (figuranten). Natuurlijk was het geweldig om mee te maken en ondanks het feit dat we in de brandende zon stonden (ca. 32 graden) hebben we toch volgehouden en in ieder geval 1 opname meegemaakt. Helaas was deze snel voorbij, maar niettemin leuk om te zien. Alleen al omdat we deze scene hebben gezien moéten we de film natuurlijk gaan bekijken als deze uitkomt. Hierna rondgelopen in de naastgelegen shopping mall Hollywood & Highland, van waaruit je uitzicht had op de wereldberoemde HOLLYWOOD letters.
Na nog wat foto's te hebben gemaakt van de sterren op de grond zijn we even naar onze kamers gegaan om af te koelen. Mira wilde graag nog naar Beverly Hills gaan (we zijn er immers toch) en daarom toch nog de auto ingestapt. Het was even zoeken, maar uiteindelijk hebben we het wel gevonden. Het ene huis nog groter dan het andere en niet te vergeten, het zijn er ontzettend veel! Ook de naam Hills snappen we nu, want het is ontzettend steil allemaal. We zijn door straten gereden met een stijgingspercentage van maar liefst 14 procent! Hierna weer terug gegaan naar het hotel en in de shopping mall nog wat gaan eten. Na een paar flesjes Grolsch en wat zoetigheid te hebben gehaald besloten we dat het wel goed was geweest voor vandaag. Morgen gaan we naar Universal Studios, dus hoe het daar was lezen jullie morgen!

p.s We willen nogmaals iedereen bedanken voor de leuke berichtjes op de website. Het is leuk om te lezen dat er zoveel mensen onze reis met ons meebeleven en dat het reisverslag bijhouden absoluut de moeite waard is!

Dag 7
Hotel: Orchid Suites Hotel Los Angeles

Dag 7 in de ´Grote avonturen van Milan & Mira in Amerika´ (Suske en Wiske kunnen er een puntje aan zuigen) hebben we weer achter de rug. Na ons eerdere bezoek 3 jaar geleden in Orlando stond vandaag Universal Studios Hollywood op het programma. Dit keer zat er geen ontbijtje bij het hotel dus hebben we in het koffiehuis (Coffee Bean & Tea Leaf) wat gegeten. Gelukkig eindelijk een normale boterham gegeten, want die heb ik hier nog nergens gezien. Je betaalt voor 2 boterhammen met tonijnsalade (6 dollar) dan wel nog meer dan een hamburger menu maar ok. Je snapt dan wel meteen waarom er zoveel dikke Amerikanen zijn (terwijl dat in Florida reuze meeviel). Tijdens het eten zag ik buiten een mini-helicopter met camera vliegen voor de ingang en dus snel gaan filmen. Voordat ik het wist zag ik een groep mensen schreeuwend mijn kant op rennen en wist ik meteen dat het filmen van de Will Smith film weer in volle gang was.

Maar goed, om 9.00 uur de metro naar Universal City gepakt en na wat rondgelopen te hebben op de promenade, de Universal City Walk (wat een pretpark op zich is) stonden we om 9.55 rustig te wachten tot de poorten open gingen. Voor ons gevoel was het erg druk, maar nadat al het volk zich over het pretpark had verspreid was het net zo heerlijk rustig als in Orlando. Nergens wachtrijen en dat maakt het alleen maar leuker. De attracties waren allemaal wederom super en bij sommige konden we gewoon blijven zitten voor een extra ronde, omdat er toch geen rij was. Bij Jurassic Park (een wildwaterwaterbaan) hadden we zelfs een complete boot voor onszelf. Er stond bij de ingang dat je tegenwoordig ‘extra wet' kon worden en dat was dan ook het geval. Volledig gedoucht van boven tot onder kwamen we de attractie uit. Gelukkig was het lekker warm buiten dus droogden we vanzelf op. We hebben alle attracties en shows bezocht en wederom ontzettend veel foto's en filmopnamen gemaakt.
Bij de shows waar er interactie met het publiek was bleek maar weer eens dat Amerikanen als de beste weten hoe ze mensen moeten vermaken. Geweldig om mee te maken en totaal niet te vergelijken met de parken in Nederland. Met een grote lach op ons gezicht verlieten we dan ook elke attractie in het park. De studio Tour was in Orlando niet aanwezig en dus ook voor ons helemaal nieuw. In een treintje kreeg je een kijkje achter de schermen van de studios van Hollywood en kwam je tevens langs vele sets die in het verleden zijn gebruikt bij films. De set van War of the World maakte het meeste indruk.

Deze sets liet namelijk zien hoe een woonwijk er uit zag waar een vliegtuig in was neergestort. Nadat we alles hadden gezien zijn we nog rustig wat gaan eten op de Universal City Walk en tegen 18.00 zijn we met het pretpark treintje dat ons naar de voet van het park bracht via de metro weer terug naar ons hotel gegaan.
Op Hollywood boulevard zagen we dat ze nog steeds bezig waren met filmen, maar we waren te moe om te blijven kijken (voor je het weet sta je weer een half uur te wachten voor een shot van 3 seconden). Terug in ons hotel was het leuk om op televisie beelden te zien van de opnames van de film (blijkbaar was Will Smith vandaag wel aanwezig…) terwijl wij er 100 meter vandaan zitten! Ook vandaag dus weer een spectaculaire dag en hoewel de meningen er over verschillen vinden we Los Angeles absoluut de moeite waard om te bezoeken en heeft het voor elk wat wils. Voor ons gevoel zijn we al weken onderweg, maar de realiteit zegt ons dat we toch echt pas krap een week hier zijn. De ene indruk na de andere zorgt er wel voor dat we 's avonds ‘total loss' zijn, maar dan wel op een goede manier. Gelukkig hebben we morgen dan ook een ‘rustdag' voor de boeg. We gaan dan naar Laughlin en onderweg zullen we waarschijnlijk niets bezoeken, omdat er ook niet zo veel te zien is. Bovendien is het ca. 450 kilometer rijden dus we hebben onze tijd dan ook hard nodig. Met een beetje geluk kunnen we 's middags voor de eerste keer lekker aan het zwembad liggen en proberen een beetje kleur te krijgen (buiten onze nek, onderbenen, gezicht en armen). Ook morgen hebben we nog internet dus tot dan!

Dag 8
Hotel: Avi Resort & Casino Laughlin

Het volgende reisverslag schrijf ik vanuit ons hotel, dat in de middle of nowhere ligt. Vanochtend lekker op ons gemak gedaan en na een laatste kop koffie, een blik op de Walk of Fame en de opnames op straat zijn we iets na 9.00 uur vertrokken naar ons volgende eindpunt Laughlin. Na meteen een verkeerde afslag genomen te hebben, kwamen we al snel op de juiste route terecht. Wat een drukte in LA en wat zien we er ook weer naar uit om op een rustigere weg te rijden. Je bent ongeveer een uur aan het rijden voordat je helemaal uit de stad weg bent. Na 2 uur rijden de eerste keer gestopt om even te tanken en daarna zijn we in 1 ruk doorgereden naar ons hotel. Over onze belevenissen onderweg kan ik erg kort zijn. We hebben voornamelijk rotsen in de verte, grote trucks en droge zandvlakten met bruine struiken gezien. Als ik vertel dat het verspringen van de buitentemperatuurmeter naar 40 graden Celsius het hoogtepunt was weten jullie wel voldoende. Toen we bij het hotel aankwamen en uit de auto stapten kregen we een geweldige klap van de warmte. We zijn bij 23 graden vetrokken en onderweg was het kwik al opgelopen tot maximaal 45 graden (en het is niet eens juli of augustus!!) Wat een ongekende hitte is dit. We dachten dat we wel wat gewend waren van onze vakantie in Turkije (in Alanya 2001 dacht ik), maar dit is nog een graadje erger. Vooral de harde warme wind maakt het extra zwaar. Het beste kan ik het als volgt uitleggen:
1. Neem een föhn en steek de stekker in het stopcontact.
2. Strek je arm schuin naar voren en richt de blazer op je gezicht
3. Zet de stand op medium of warm (afhankelijk van je föhn natuurlijk)
4. Voel de warmte!
Dit is ongeveer dezelfde warmte die je hier voelt. We hebben eerste even wat gegeten bij de Panda Express (Chinees) en daarna zijn we even bij het zwembad en de rivier gaan kijken. Het ziet er allemaal prima uit, maar zelfs om te zwemmen is het nu te warm. Beneden is verder een groot casino waar de Amerikaanse ouderen hun pensioen aan het opmaken zijn.

Na het inchecken om 15.00 uur even rustig op onze kamer bijgekomen. Dit hotel is verreweg het beste dat we hebben gehad. Onze kamer heeft mooi uitzicht op het zwembad en de rivier is ruim en schoon. Toen de zon weg was (in ieder geval bij het zwembad) zijn we lekker wat gaan zwemmen. Het water was verbazingwekkend koel en het was erg apart om bij zo een buitentemperatuur in een hete jacuzzi te gaan zitten. Het was wel lekker om even helemaal bij te komen na de afgelopen week. Op het moment dat we het genoeg vonden geweest, gingen ze net het hele zwembad afzetten met geel lint. Was er iemand vermoord? Zou CSI zometeen in actie moeten komen? Nee hoor, een jongetje had zijn voet opengehaald in het zwembad en dus moest dat gedeelte dicht om dit te gaan verhelpen. Na het omkleden zijn we in 1 van de restaurants gaan eten. Onze keuze viel op de Italiaan en het smaakte voortreffelijk. Eigenlijk wilden we hierna een film gaan bekijken in de bioscoop die hier ook in het hotel is (met meerdere zalen!), maar aangezien we morgen ook weer een lange dag voor de boeg hebben en ik graag het reisverslag nog even wilde bijwerken, besloten om lekker nog wat tv te gaan kijken op onze kamer. Morgen gaan we naar 1 van de 7 wereldwonderen, de Grand Canyon. Eerst moeten we nog zo'n 350 kilometer rijden voordat we aankomen bij ons hotel aan de South Rim. Waarschijnlijk hebben we de komende 5 dagen slechts sporadisch de beschikking over internet, het kan dan ook even duren voordat we ons volgende verslag op de website kunnen zetten. Dus als jullie even niets horen is er geen reden om jullie zorgen te maken. See ya soon!

Dag 9
Hotel: Bright Angel Lodge Grand Canyon

Ook deze dag is bijna ten einde en we zitten al bijna op de helft. Na een goede nachtrust in Laughlin hebben we voor de eerste keer deze vakantie pas echt stevig ontbeten. Het ‘all you can eat buffet breakfast' voor $ 6,99 had alles wat je je kon wensen (buiten gewoon brood natuurlijk!). Maar een lekker omeletje, spek, yoghurt, fruit etc. zorgde er voor dat we er weer een dag tegen aan konden. Ten opzichte van gisteren viel de hitte reuze mee, maar eigenlijk hebben we hier maar 1 minuut mee te maken gehad (inladen van koffers). Toen op weg naar de Grand Canyon. Het uitzicht onderweg was iets beter (groener) dan gisteren, maar als je onderweg slaapt mis je eigenlijk niks. Na 4 uur rijden kwamen we bij het park aan. Eerst maar de ‘American the Beautiful' pas gekocht voor $ 80,-. Met deze pas kun je een jaar lang alle Nationale Parken in Amerika bezoeken, waaronder uiteraard de Grand Canyon. De ranger liet ons meteen weten dat het nogal ‘smokey' was boven. En inderdaad, eenmaal boven waren brandweermannen bezig met het doven van het vuur en trok er flink wat rook over de weg heen. Geen reden voor paniek, want het schijnt regelmatig voor te komen. Eenmaal in het park eerst naar ons hotel gereden. Helaas moesten we wachten tot 16.00 uur (het was toen 13.00 uur). Van de receptie naar de rand van de Grand Canyon was echter 20 passen, en dit uitzicht zullen we nooit vergeten. Vaak hebben we gelezen dat je het met eigen ogen gezien moet hebben (ondanks dat het heel veel op film en foto staat) en daar zijn we het helemaal mee eens. Dit natuurgeweld is overdonderend en je staat met je mond open (letterlijk).

We wilden meteen de uitzichtpunten nagaan, maar besloten eerst even iets te eten. Bij de supermarkt die hier in Grand Canyon Village is gelegen, hebben we wat chips en drinken voor onderweg gehaald. Toen zijn we op de transferbus die de Hermits Rest Route nareed gestapt die je gratis naar de uitzichtpunten brengt. Om de 12 minuten komt er een bus langs en zo kun je van punt naar punt hoppen zonder kilometers te moeten lopen. Elk uitzichtpunt bood weer spectaculaire vergezichten en het fototoestel draaide dan ook overuren. Bij het voorlaatste uitzichtpunt wederom uitgestapt en van hieruit hebben het laatste stuk (1,8 kilometer) van de Rim Trail (Rim = rand) gelopen naar het laatste uitzichtpunt. Deze trail loopt langs de rand van de canyon en is soms best spannend met de harde wind die er soms waait. Eenmaal aangekomen bij de het laatste punt de transferbus teruggepakt naar het hotel en in het restaurant gaan eten. Apart (of noem het irritant) was de ‘waterboy' die ongeveer elke minuut kwam vragen of we nog water moesten hebben terwijl de glazen de hele tijd vol bleven. Het zal je baan maar zijn….

Hierna hebben we onze kamer opgezocht en hoewel het van buiten niet zo leek is de kamer uitstekend. Hij is redelijk klein, maar heel gezellig ingericht, heel schoon en een mooie badkamer. Jammer genoeg zoals verwacht geen internet, maar ik kan wel alvast het verslag schrijven op de laptop. Tot slot nog een mooi plekje aan de rand opgezocht en hier naar de zonsondergang in de Canyon gekeken. Heel erg mooi om te zien en zoals ons vooraf was geadviseerd moet je deze zeker niet missen. Op de kamer nog lekker iets lezen nu en redelijk op tijd slapen. Morgen nog het toegangsbord van het park zien te vinden voor een foto (hebben we vandaag nog niet gezien) en daarna door naar Monument Valley wat ook 4 tot 4, 5 uur rijden is. Met een beetje geluk kan ik morgen weer op internet komen en het reisverslag online zetten. Bovendien is het toch ook wel leuk om te lezen wat er in Nederland gebeurt en wil ik uiteraard de laatste voetbalnieuwtjes bijhouden. Nou ja, dat was het weer voor vandaag mensen, of zoals ik eigenlijk hoor te zeggen: "That will be all for this day people!"

Dag 10
Hotel: Cabin Gouldings Lodge

Vanochtend weer op tijd opgestaan en meteen uitgecheckt bij de lodge. Hier geen ‘buffet-breakfast' en eigenlijk hadden we ook wel zin op gewoon wat brood, daarom eerst naar de supermarkt gereden en hier wat brood en beleg gehaald. Buiten hebben we lekker in het zonnetje wat brood gesmeerd en lekker ‘Nederlands'ontbeten. Tijdens het uitrijden van het park nog een aantal keren gestopt bij de verschillende uitkijkpunten en een laatste blik geworpen op dit wonder. Ook het toegangsbord gelukkig nog gevonden en hier een foto van gemaakt (ook het fotoverslag moeten we compleet hebben!). Gelukkig vandaag wel een schitterende route onderweg. De eerste helft van de route nog lange tijd de uitlopers van de Grand Canyon kunnen zien vanuit de auto en de tweede helft allemaal geweldige rotspartijen met alle kleuren rood die je maar voor kunt stellen. Dit maakt het lange rijden absoluut een stuk leuker. Rond 14.00 uur op de campground van Gouldings Lodge aangekomen. Eerst maar even de koffers droppen bij onze cabin. Het is inderdaad de cabin zoals verwacht en het ligt prachtig gelegen tussen grote rode rotsen in. Er zijn slechtere plaatsen om te overnachten zal ik maar zeggen. De cabin zelf is redelijk gedateerd en mag iets schoner, maar heeft een gezellige veranda en voor 1 nachtje is het prima.

Hierna doorgereden naar ons doel van vandaag: Monument Valley. Dit ‘park'heeft in het verleden vele malen als decor gediend voor western films. Aangezien dit geen Nationaal Park is betaal je $ 5,- per persoon entree. Bij het Visitor Center meteen genoten van het geweldige uitzicht waarop je de 3 grote rotsen kunt zien. Door de vallei loopt een onverharde weg die je kunt bezoeken door een tour te boeken bij de Navajo Indianen. Je zit dan wel in een open truck en het stof vliegt je om de oren. Bovendien betaal je hier ook nog zo'n $45,- p.p. voor. Je kunt er ook voor kiezen om de 17 mijl lange route met eigen auto af te leggen. In principe kan het met elke auto (niet met campers) maar een jeep is hier absoluut geen overbodige luxe. Hoewel je van de verhuurmaatschappij in principe niet op onverharde wegen mag rijden besloten we het (net als vele anderen) toch te doen. Het begin is erg lastig met diepe kuilen, maar naar beneden valt het goed te doen. Ook onderweg moet je gewoon rustig rijden en de grote kuilen mijden. Het is een geweldige ervaring om zelf tussen de gigantische rotsen door te rijden en je kunt er mooie foto's maken.

(FOTO 8)

We zijn ongeveer 1,5 uur onderweg geweest en wisten dat alleen de laatste mijl lastig zou worden. Deze is namelijk bergop een heeft de diepste kuilen. Met een flinke aanloop het er op gewaagd, maar toen we bijna boven waren bleven we helaas vastzitten en zat er niets anders op om achteruit naar beneden te gaan. Zul je natuurlijk zien dat net op dat moment 10 wagens achter je in de rij staan (waaronder verschillende trucks volgeladen toeristen…..oh oh wat hadden ze een lol…..). Maar goed, uiteindelijk weer beneden aangekomen en na opnieuw een aanloop stuiterend (letterlijk) over de weg en met klamme handen dit keer wel boven gekomen. Een ervaring rijker, maar niet voor herhaling vatbaar (in ieder geval niet zonder een goede jeep), zijn we (en de auto) heelhuids boven gekomen. De auto is ook mooi rood gekleurd dus die zullen me morgen maar eens door de wasstraat halen. Hierna de supermarkt opgezocht en het avondeten en het ontbijt voor morgen gehaald. De camping stond inmiddels goed vol met campers. Het bleek dat er een groep van 17 campers van de ANWB om ons heen stond geparkeerd. Een groep, laat ik zeggen ‘ouderen', was bezig met een rondreis van 6 weken door de States. Even een praatje gemaakt over de belevenissen die wij én zij hebben meegemaakt en daarna lekker wat gegeten.

Gelukkig vandaag wel de beschikking over internet (al moet ik hiervoor buiten gaan zitten), maar in ieder geval kan ik het reisverslag online zetten en lezen én zien dat Huntelaar de winnende (schitterende omhaal) tegen Heracles heeft gemaakt! Verder staat er vandaag niets meer op het programma en gaan we vroeg slapen. Morgen een rit van ca. 3 uur voor de boeg naar Page. Misschien dat we de komende 2 dagen internet hebben, maar ik reken er niet op. In Las Vegas in ieder geval wel weer dus misschien tot dan. Goodnight everybody!

Dag 11
Hotel: Bashfull Bob's Motel Page

Hoewel onze cabin er vannacht alles aan deed om ons wakker te houden met een druppelende kraan, druppelende airconditioning en rammelende koelkast (midden in de nacht maar uitgetrokken), werden we vanochtend toch redelijk uitgeslapen wakker. Eerst nog even het rode zand van onze auto afgespoten bij de carwash en daarna naar Page gereden. De rit duurde minder lang dan we hadden gedacht en dankzij het uurtje tijdverschil dat we terugwonnen (vandaag weer terug naar de staat Arizona, waar we gisteren in Utah een uur verloren) waren we om 10.30 uur in Antelope Canyon. Dit is een slot canyon. ‘Slot' betekent smalle gleuf en het is dus een kloof met hoge verticale wanden die dicht op elkaar staan. Er zijn twee canyons, namelijk upper en lower. Wij hebben voor lower gekozen, omdat deze wat avontuurlijker is met trappetjes naar beneden, langer is en omdat we de hoop hadden dat deze minder druk zou zijn. We wisten niet zeker of dit iets voor ons zou zijn, maar het bleek een geweldige ervaring. Buiten het feit dat het redelijk avontuurlijk was om door de kloof te klimmen was het ook geweldig mooi. De wanden hadden geweldige structuren en zeker op de momenten dat de zon naar binnen scheen zag het er geweldig uit. Wederom hebben we talloze foto's gemaakt en na ze zojuist te hebben bekeken zijn we zeer tevreden met het resultaat (voor amateurs). Gelukkig was het ook lekker rustig in de canyon en kon iedereen de foto's maken die hij/zij wilde. Na een uurtje vonden we het goed geweest (het was wel ontzettend warm) en zijn we weer naar buiten geklommen.

Hierna door gegaan naar ons ‘hotel' Bashful Bob. Bob is een vriendelijke man met 4 kamers (in dit geval appartementen met 2 slaapkamers, badkamer, woonkamer en keuken) in de verhuur. Het is erg goedkoop en daar is ook een reden voor. Het is behoorlijk afgeleefd allemaal en ontzettend oud. Maar het bed en de handdoeken zijn schoon en dat is het belangrijkste. Ook in dit geval prima voor een nachtje, maar als je meerdere dagen wilt gaan zou ik toch iets beters kiezen. Nadat we onze spullen hadden achtergelaten en even hadden gebeld met vaders en moeders zijn we naar de Glen Canyon dam gereden. Dit is 1 van de 8 dammen die de Colorado rivier indammen voor water en stroom. Ook hier wat plaatjes geschoten en vervolgens verder naar Lake Powell. Normaal moet je $15 dollar entree betalen, maar met je Nationale Parken pas heb je hier ook gratis toegang. Er waren mooie uitzichten en aparte rotsen aan het water, maar wij vonden er verder niet al te veel aan. Het schijnt dat je met een boottocht alles pas echt goed te zien krijgt, maar daar hadden we weinig zit in. Na wat rondgelopen te hebben zijn we dan ook weer vertrokken.

Op de terugweg gestopt bij het Visitor Center van de Glen Canyon dam en hier een kijkje gaan nemen. De veiligheidsmaatregelen zijn hier behoorlijk. Je mag geen tassen meenemen (zelfs niet voor je camera), maar alleen losse spullen. Nadat we even hadden rondgekeken en een praatje hadden gemaakt met een medewerker (die ook wilde laten zien dat hij Duits sprak omdat hij in Oostenrijk had gewoond) ons een rondleiding aan laten praten (gratis overigens). Hiervoor moesten we jammer genoeg wel een half uurtje wachten dus hebben we de tijd maar gedood door op een bankje naar mensen te kijken. De rondleiding duurde ongeveer 45 minuten. Het was leuk voor een aantal mooie foto's en het verhaal was soms best interessant. Het is geen ‘must see' in Page, maar als je tijd over hebt kun je het best doen. We hadden 's middags niet gegeten dus we begonnen behoorlijk honger te krijgen hoewel het pas 16.30 uur was. Eindelijk konden we dan een bezoek brengen aan Denny's en hier een echte hamburger eten. In dit geval de grootste hamburger die we ooit hadden gegeten. Met moeite hebben we de hamburger allebei opgekregen en daarna had ik het domme idee om nog een ‘toetje' te nemen. In plaats van een stukje chocolade fudge werd dit namelijk een groot bord met slagroom, fudge, ijs en chocoladesaus. Als ik ooit het gevoel heb gehad dat ik teveel had gegeten dan was het nu wel. Mira heeft me dan ook naar buiten kunnen rollen! Na het eten was het dan ook meteen genoeg geweest voor vandaag. We hebben onze ‘crib' opgezocht en zijn nu lekker op de bank wat tv aan het kijken. Morgen naar ons volgende natuurpark Bryce Canyon. Benieuwd wat ons dit weer gaat brengen! Adios allemaal.

Dag 12
Hotel: Foster's Motel Bryce

Vandaag hadden we de laatste rustige dag voordat we morgen de drukte van Las Vegas gaan bezoeken. Vanmorgen eerst even een ontbijtje gehaald in de supermarkt en wederom een lekkere koffie bij Starbucks. Daarna bij Bob Wombacher (alias Bashful Bob) gaan uitchecken. De kamer kost al niet veel bij hem, maar hij ging het te betalen bedrag ook nog eens naar beneden afronden zodat het een rond bedrag werd van $40 dollar voor het hele appartement. Gezien de staat waarin het verkeerde ook weer geen cent teveel eigenlijk. Overigens geen kwaad woord over Bob zelf. Het is een hele aardige man alleen een beetje verstrooid (hij gaf zelf al aan dat hij ongeorganiseerd was geboren…).
Gisteren wilden we eigenlijk nog Horseshoe Bend bezoeken, maar omdat het al redelijk laat was en bovendien erg warm zijn we daar vanochtend pas heen gegaan. Horseshoe Bend is een hoefijzervormige bocht die gevormd is in de Colorado River. Je moet 1200 meter lopen voordat je er bent, maar het uitzicht is ontzettend mooi. Helaas hebben we geen groothoeklens op onze camera dus is het niet gelukt om de hele bocht er op te krijgen, maar dit kunnen we er wel bij denken. De terugtocht vergde nog redelijk wat inspanning mede door het zanderige heuveltje dat we op moesten en de zon die goed was gaan branden, maar gelukkig konden we daarna lekker bijkomen in de airco van de auto.

Hierna op weg naar Bryce. Vandaag wederom een schitterende route langs en tussen de rode rotsen door. Tegen 13.30 uur (we zitten in Utah dus weer een uur verloren) waren we bij motel Foster's aangekomen. Bob was al niet veel, maar dit is niet veel beter. Bij het inchecken probeerde mevrouw de indiaan ons ook nog een oor aan te naaien door te zeggen dat de prijs 67,50 was i.p.v. 49,95 i.v.m. het seizoen. Toen toch maar even een uitdraai laten zien van de bevestiging in april en opeens was het allemaal geen probleem meer (ze brabbelde nog iets over de prijzen die omhoog waren geschoten, maar duidelijk was dat ze zat te liegen). De prefab gebouwen zijn nog tot daar aan toe, maar er ligt door het gebouw en de kamer een dikke vloerbedekking met heeeeeel veeeeel vlekken. Toen we het gebouw binnenliepen kwamen we een echtpaar tegen waarvan de man cynisch zei: "great isn't it?!". Even cynisch heb ik maar geantwoord: "yeah great". Buiten zei hij daarna ook nog dat hij dacht dat hij dit motel in films had gezien, waarna ik vroeg of dat die film was waar iemand vermoord was….Maar goed, genoeg over het hotel. Het bed is schoon evenals de handdoeken en overal op de slippers rondlopen is het credo! Wél hebben ze hier (hoewel dit niet op de website staat) snel gratis draadloos internet en dat is een positieve meevaller.

Na het dumpen van de koffers zijn we een paar mijl verderop het park ingereden. Ook in Bryce is de Nationale Parkenpas weer geldig (normale toegangsprijs 25 dollar per auto). We besloten om eerst helemaal tot het einde van het park te rijden (1 lange weg en doodlopend) en van daar uit terug te rijden en alle uitkijkpunten te bekijken. Bryce Canyon is niet echt een ravijn, maar een serie van vreemdsoortige, natuurlijk gevormde amphi-theaters. De wanden daarvan bestaan uit zestig verschillende lagen zand-, kalk- en leisteen. In de amphitheaters staan talloze zeer grillig gevormde rotsformaties in allerlei kleurschakeringen, variërend van wit, pastelroze, vurig oranje en rood tot knalrood. Deze rotspartijen (hoodoos genaamd) zijn door erosie ontstaan. (de tekst heb ik natuurlijk niet zelf verzonnen maar van website www.ontdek-amerika.nl, deze heeft geweldige informatie over alle natuurparken). Eigenlijk vielen alle uitkijkpunten een beetje tegen. Misschien waren we redelijk verwend met de Grand Canyon, maar hoewel het wel mooi was, vonden we het nog niet echt spectaculair. Dit werd het echter wel bij de laatste uitkijkpunten. Deze bieden een geweldig uitzicht op het grootste amphi-theater. Honderden (of duizenden, we hebben ze niet geteld) hoodoos zijn hierin te zien, en de kleuren zijn schitterend.

Zoals vooraf besloten wilden we ook een trail lopen. We namen de Navajo Loop Trail. Via deze trail ga je helemaal naar beneden en kun je het park ook van beneden bekijken. Hoewel de trail slechts 2,2 km lang is, is deze behoorlijk inspannend. Dit komt mede door het hoogteverschil van 159 meter dat je moet overbruggen en wellicht ook doordat je behoorlijk hoog zit (ca. 2500 meter). Het was absoluut wel de moeite waard en we hebben dan ook wederom geweldig veel foto's gemaakt. Tegen het einde van de dag (17.45 uur) zijn we nog snel naar het laatste uitkijkpunt gereden en hadden we het geluk dat er 4 reeën direct naast de weg stonden te grazen. Hoewel we 3 meter van ze vandaag stonden bleven ze gewoon rustig dooreten en hebben we ze dan ook mooi op de gevoelige plaat weten vast te leggen.
Hierna vonden we het goed geweest en nadat we zelf zijn gaan grazen bij een restaurantje zijn we naar ons horror motel gegaan. Eerst nog even op internet gezocht naar een hotel/motel voor onze laatste nacht in San Francisco en de foto's van vandaag bekeken. Nu nog het reisverslag maken en online zetten en dan maar lekker slapen. TV kijken kan ook, maar er is geen afstandsbediening en bovendien is 1 knopje om de volgende zender te bekijken kapot…..
Morgen naar de city that never sleeps (maar ik weet zeker dat wij dat wel gaan doen!).All the best, from the West!

Dag 13
Hotel: Bill's Gamblin' Hall & Saloon Las Vegas

Van de rust in de staat Utah, naar het grootste pretpark ter wereld, dat stond vandaag op het programma. Las Vegas lonkte na een kleine week natuurparken bezoeken. 's Ochtends bij de bakker naast horror-motel nog een ontbijtje gehaald en daarna vertrokken. De auto gaf echter meteen al aan dat er 2 banden opgepompt moesten worden. We hadden dit een paar dagen eerder al gezien, maar eigenlijk werden we nu echt ertoe gedwongen om dit op te lossen. Daarom eerst maar weer richting Bryce gereden, want we wisten dat er vlak voor de ingang van het park een tankstation was. Je banden oppompen hier is echter anders als bij ons, maar na wat vragen hier en daar lukte het uiteindelijk toch. We moesten daarna zelf een Italiaan vertellen hoe het moest, dus onze goede daad voor vandaag hadden we ook meteen verricht. Hierna konden we eindelijk gaan. Na 1,5 uur rijden kwamen we bij Zion National Park aan. Om naar Las Vegas te gaan moesten we hier toch doorheen rijden. We hadden al besloten dat we Zion verder niet uitvoerig gingen bezoeken, maar gelukkig gaf de hele route er doorheen ons al een goed beeld van dit park. Ook hier weer allemaal verschillende kleuren rotsen (weer anders dan Bryce en Monument Valley) en de route liep via kronkelige wegen echt midden door het park. Het duurde wel redelijk lang, maar was zeker de moeite waard.

Toen we eenmaal het park uit waren ging het allemaal gelukkig weer wat sneller. Na 4,5 uur rijden zagen we dan eindelijk Las Vegas uit het niets opdoemen. Erg vreemd om eerst een lange tijd niets te zien (buiten wat kleine dorpjes) en vervolgens een gigantische stad binnen te rijden. Hoewel de drukte van een stad wel weer prettig was na een aantal dagen de rustige natuur, is het verkeer dat echter niet. Gelukkig ging het uiteindelijk allemaal redelijk snel en hadden we vlot de ingang van de hotelgarage gevonden. Het was hier meteen weer een stuk warmer. Vanochtend bij 9 graden celsius vertrokken, om uiteindelijk bij 32 graden aan te komen! We besloten eerst maar eens in te checken en later pas onze koffers te halen. Dit bleek een goed idee. Eerst kregen we van die muts van de receptie namelijk een kamer die nog niet klaar was en dus weer terug voor een andere kamer. Daarna naar kamer 124, maar helaas, hier deed het pasje het niet. Toen weer terug en toen zei ze dat er 126 stond (want ze schreef een 4 dus echt anders….). Uiteindelijk dus op onze kamer terecht gekomen. Overigens moesten we 10 dollar per nacht extra betalen voor een kamer met redelijk zicht op de fonteinen (geweldig uitzicht was 20 dollar extra per nacht…). Nou, als je er wat moeite voor doet, en je gaat goed tegen het raam hangen, dan kun je in de verte inderdaad de fonteinen van Bellagio zien…..Helaas niets meer aan te doen nu, maar aan toekomstige bezoekers adviseren we in ieder geval om een normale kamer te nemen en gewoon de fonteinen buiten te gaan bekijken. De kamer is voor de rest overigens de beste tot nu toe deze vakantie. Schoon, ruim, mooi ingericht en een hele grote plasma tv aan de muur.

Hierna de Strip maar opgegaan. WAT EEN DRUKTE! Het krioelt van de mensen, muziek, casino geluiden, auto's op straat etc…. De locatie van het hotel is prima. We liggen midden op de Strip en besloten eerst bij Harrah's binnen te lopen om te kijken of we informatie over de show van MacKing konden krijgen. Maar helaas, voordat je hier iets kunt vinden in de hotels ben je een uur verder. Ik stelde dan ook voor om $1,- in een gokkast te gooien. Het was meteen raak en de kast liep op naar 250 punten. We dachten eerst dat het $50,- zou zijn, maar toen we meteen gingen cashen bleek dat dit gewoon $250,- dollar was!! Jiehaaa, Viva Las Vegas! Dit is natuurlijk een geweldige manier om onze dagen in Las Vegas mee te beginnen. We twijfelden of het wel goed was, maar nadat we het geld echt in handen hadden wisten we het zeker, we zijn rijk (nou ja, rijker dan waarmee we gekomen waren dan….)! De rest van de dag in verschillende casino's tegen beter weten nog zo'n $30,- geprobeerd maar ons geluk was helaas op. De rest kunnen we mooi gebruiken om een show te bezoeken en lekker te eten. Het is hier per slot van rekening behoorlijk duur allemaal (tenzij je echt in de rij wilt gaan om aan te sluiten bij een buffet).
We hebben teveel gezien om op te noemen in dit verslag. Venetië in het klein in hotel Venetian (met echte gondels binnen), de Eiffeltoren (iets meer dan helft van de echte in Parijs) in/voor hotel Paris, leeuwen in een glazen kooi in de lobby van het MGM Grand hotel etc. Na flink wat uren lopen (de afstanden zijn gigantisch) zaten we er even door heen en besloten we even bij te komen op onze kamer en als het donker was nog eens naar buiten te gaan.

Zag het er overdag al spectaculair uit, 's avonds is het nog veel erger met alle neonlichten. Ook 's avonds weer ontzettend veel foto's gemaakt (zitten deze vakantie al dik over de 1000 foto's) van alle uithangborden, hotels en shows. Ook zijn we bij de M&M winkel geweest. Hier kun je op 4 verdiepingen alles van M&M krijgen. Je ziet hier mensen naar buiten lopen met grote zakken vol spullen, maar Mira heeft het bescheiden gelaten bij 6 zakjes verschillende smaken voor $3,- totaal. Het valt op dat de casino's er alles aan doen om de mensen zo lang mogelijk binnen te houden. Doodlopende gangen, onlogisch ingedeelde ruimten en alles is natuurlijk gigantisch groot, waardoor je al snel gedesoriënteerd raakt.
Als laatste bij het Bellagio hotel (waar grote gedeeltes van de film Ocean's 11 zijn opgenomen) naar de fonteinen show op muziek gekeken. Hoewel dit meer ca. 3 ha groot is, stonden de mensen schouder aan schouder (soms 2 rijen dik) naar de show te kijken. Daarna vonden we het goed geweest en voor de eerste keer deze vakantie had ik echt geen zin/puf meer om het reisverslag bij te gaan werken. Morgen ‘another exciting day at the office'dus moe, maar zeker voldaan snel in slaap gevallen.

Dag 14
Hotel: Bill's Gamblin' Hall & Saloon Las Vegas

Vandaag verder met ons bezoek aan Vegas. Om 8.00 was er maar liefst op 9 verschillende zenders (van de 30 die wij hier hebben) live te volgen welke borgtocht O.J. Simpson in de rechtbank zou krijgen. Na de gebruikelijke wasbeurt weer de strip op gegaan op zoek naar een ontbijtje. We zagen hier en daar wel een buffet met aantrekkelijke prijzen, maar we hadden geen zin om in de rij te staan. Daarom in het Planet Hollywood hotel gaan ontbijten bij een restaurant dat er mooi uit zag en waar geen rij was. De rekening voor een simpel ontbijtje (spek met ei en koffie) was daarom wel redelijk hoog ($33,-), maar aangezien we gisteren toch de ‘jackpot' hadden gewonnen viel het allemaal wel mee. Bijkomend voordeel was dat je een voucher kreeg (2 voor de prijs van 1) voor de show ‘Stomp out Loud'waar Mira graag naar toe wilde gaan. Dus i.p.v. $50,- p.p. (voor de goedkoopste kaartjes) nu slechts $25,- p.p. Hierna verder met het hotel bezoek aan de Strip.

We hebben hotel New York bezocht, waar een achtbaan om- en doorheen gaat en waar aan de buitenkant een kleinere versie van het vrijheidsbeeld en de Brooklyn Bridge is te zien. Ook binnen is het helemaal in New York stijl nagebouwd. Hierna verder naar het Luxor hotel. Dit is een zwarte piramide die aan de binnenkant helemaal open is. De ruimte binnenin is dan ook gigantisch. Verder staat er aan de buitenkant een gigantische sfinx voor het hotel. Het is duidelijk dat alle hotels vechten om hotelgasten en dan ook de meest gekke dingen bedenken. Vooraf hadden we al besloten dat we niet de hele dag wilden rondlopen in de hitte. Dus liepen we hierna weer terug naar ons hotel om wat te rusten en tevens het reisverslag bij te werken. Ook dit is natuurlijk vakantie! Lekker even niks doen, wat internetten, beetje dutten en dat in Las Vegas.

Daarna hebben we ons klaargemaakt voor de avond. Eerst zijn we wat gaan eten bij Planet Hollywood (ook hier weer heel veel restaurantjes en de beschilderde lucht) en daarna nog een paar dollars geprobeerd in één van de duizend kasten. Helaas bleef ons geluk op. Vervolgens zijn we naar de voorstelling van ‘Stomp Out Loud' geweest. Vooraf leek het me niet veel, maar ik moet zeggen dat het toch wel leuk was. 1 uur en 45 minuten vol krijgen zonder achtergrond muziek en zonder praten en het toch boeiend houden, knap hoor. De show gaat over een groep van ca. 20 personen die op allerlei manieren geluid maken. Bezems, stokken, tonnen, voeten, handen, zand, aanstekers, sleutels, kranten en nog veel meer werden gebruikt om ritmische muziek te maken. Uiteindelijk zeker een goede show met voldoende humor er in verwerkt. Leuk detail was het Amerikaanse stel dat schuin voor ons zat. De vrouw (die zich kleedde alsof ze 18 was, en dat was ze verre van) was bij het begin van de show nog opgewonden aan het schreeuwen, maar hoe langer de avond duurde, des te verder viel haar hoofd naar voren. Uiteindelijk lag ze dan ook dronken te slapen, met haar man ongemakkelijk naast zich.

Hierna naar het Mirage hotel gegaan om de vulkaanuitbarsting die wordt nagebootst te bekijken. Helaas moesten we wel een half uur wachten voor 2 minuten uitbarsting, maar goed, we hebben het wel gezien. Daarna zijn we doorgegaan voor de show bij hotel Treasure Island. Voor dit hotel is een lagune "Buccaneer Bay" gebouwd met op de achtergrond een 18de-eeuws Caribisch dorp. In deze laguna wordt een piratenshow tussen 2 schepen gespeeld met vuur en vuurwerk. Ook hier (om 23.30 uur) zag het zwart van de mensen. De show is leuk om gezien te hebben, maar dat was het dan ook wel. Toen vonden we het wel goed geweest en zijn we over de strip terug gelopen naar ons hotel. In het hotel vervolgens nog een filmpje gekeken (gekocht bij het hotel) en rond 02.00 uur zijn we maar gaan slapen. New York mag dan officieel de bijnaam ‘The city that never sleeps' hebben, maar in Las Vegas is het denk ik nog erger. Om 02.00 uur is het nog zo druk buiten dat het lijkt alsof het gewoon 18.00 uur is.
Morgen lekker een beetje uitslapen en waarschijnlijk overdag naar het overdekte Outlet Center. Viva Las Vegas!

Dag 15
Hotel: Bill's Gamblin' Hall & Saloon Las Vegas

De laatste dag in Las Vegas begon rustig. Aangezien het gisteren laat was geworden hebben we vanochtend alles op ons gemak gedaan. Rond 8.30 uur zijn we opgestaan en heb ik het volgende reisverslag geschreven en samen met de foto's op de website gezet. Hierna op naar het Outlet Center. In de bus, genaamd de ‘Deuce' (bij ons heet dat gewoon ‘der deus') die hier op neer rijdt op de Strip een dagpas gekocht voor $5,- p.p. Hiermee kun je 24 uur lang zo vaak je wilt in- en uitstappen en aangezien we vandaag zowel het noordelijke als het zuidelijke punt van de Strip gingen bezoeken was dit meer dan welkom. Bij het Outlet Center een paar uurtjes doorgebracht en toen hadden we alles wel gehad. Het was toch minder groot dan gedacht. Hierna weer terug gegaan naar ons hotel. Net op het moment dat we dachten dat alle buschauffeurs in Vegas bot waren, werden we verrast door de laatste chauffeuse. Deze dame (maatje XL en bijna letterlijk 2 jampotjes) begon meteen na het vertrek allerlei moppen te vertellen. Ze begon te vertellen (uiteraard vertaald) dat ze vannacht had gedroomd dat ze marshmallows aan het eten was en toen ze wakker werd bleek de helft van haar matras weg te zijn…..Wellicht moet je er bij zijn geweest, maar dankzij haar monotone stemgeluid en droge opmerkingen naar de passagiers toe was dit waarschijnlijk de grappigste busrit die we ooit hebben meegemaakt. Eenmaal terug in het hotel zijn we even rustig gaan liggen, want het zou vandaag wel weer wat later gaan worden.

Rond 18.30 uur zijn we vertrokken naar de andere kant van de Strip naar het Stratosphere hotel. Hier hebben we nog maar een keer ouderwets gebunkerd bij een buffet restaurant (het was toch niet druk). Ik schat dat er ca. 40 meter aan buffet was met allerlei verschillende gerechten, dus keus genoeg. Bij dit hotel hoort een toren (die je ook altijd ziet bij CSI Las Vegas) van ca. 340 meter hoog. Hier met de lift omhoog gegaan om te genieten van het uitzicht over Las Vegas. Geweldig om al die lampjes te zien en het is zelfs gelukt om een aantal goede (lees: scherpe) foto's te maken van de stad. Boven op de toren zijn 3 attracties die je allemaal een adrenaline kick geven. We zijn er zelf niet in geweest (wel natuurlijk gefilmd en foto's van gemaakt) maar hebben onder het genot van een beker lekkere karamel koffie van Starbucks genoten van het uitzicht.

Vervolgens zijn we verder gegaan voor ons laatste bezoek in Las Vegas: ‘The Fremont Street Experience' is een spectaculaire licht- & geluidshow, aanvankelijk met ongeveer 2.1 miljoen lampjes, verdeeld over een 480 meter lang scherm en sinds afgelopen jaar dus door middel van een 480 meter lang videoscherm. De lichtshow wordt ondersteund door 555.000 watt aan geluid, verspreid over meer dan meer dan 200 boxen. We kwamen net op tijd aan, want er begon meteen een lichtshow. Erg indrukkend in het echt, alleen zelf weinig gezien aangezien we aan het filmen en fotograferen waren. Dan maar thuis nog eens nakijken. We hebben nog even op en neer gelopen in deze straat, maar aangezien het morgen erg vroeg zou worden, zijn we niet veel later weer terug gegaan. Door de vele haltes waar de bus stopt ben je toch een tijdje onderweg. Eenmaal bij het eindpunt aangekomen zijn we in de regen! naar ons hotel gelopen. We hadden op veel plaatsen regen verwacht, maar toch zeker niet hier in Las Vegas. Ach, de casino's zullen blij zijn geweest, want de mensen gingen allemaal naar binnen. Bij binnenkomst in ons hotel besloten om nog een laatste gokje te wagen deze vakantie en hebben we van $5,- uiteindelijk $75 weten te maken. Toch een leuke afsluiter van ons verblijf hier. Het is nu 01.00 uur hier (op het moment dat ik het reisverslag aan het schrijven ben) en morgen willen we om 07.00 uur wegrijden naar Death Valley. Hoe geweldig ons verblijf ook was is het ook wel weer lekker om verder te gaan. We hebben waarschijnlijk nog lang niet alles gezien, maar wel alle hoogtepunten van Las Vegas gehad en daar was het om te doen. Om in Elvis stijl te blijven, morgenochtend kunnen ze zeggen "Milan en Mira have left the building".

 

Dag 16
Hotel: Dow Villa Motel Lone Pine

Tegen 7.30 uur zijn we weggereden uit Vegas. Het was redelijk rustig op de weg dus dat was prettiger rijden. Vandaag hadden we een lange rit voor de boeg van in totaal een dikke 500 kilometer. Blijkbaar was de regen in Las Vegas alvast een voorbode voor vandaag, want het begon onderweg al gauw te regenen. Voor Death Valley nog gauw even getankt, omdat de benzineprijzen in het park zelf extreem hoog zijn. In het park als eerste naar het hoge uitkijkpunt Dante's View gereden.Van hieruit had je een mooi uitzicht over de vallei. We hadden ons vandaag gekleed en voorbereid op extreme hitte van 40 graden of meer en felle zon, maar hiervoor in de plaats was het 15 graden en zwaar bewolkt! Toen we op weg gingen naar het volgende punt begon het zelfs te regenen…. Laat niemand ons ooit meer vertellen dat het in Death Valley nooit regent!
Toen we eenmaal bij Badwater waren aangekomen (het laagste punt van het zuidelijke halfrond) op 85,5 meter beneden zeeniveau, en we op de zoutvlakte aan het lopen waren begon het zelfs zo hard te regenen dat we maar snel terug zijn gegaan naar de auto. We zijn alle bekende bezienswaardigheden vandaag wel langsgegaan, maar toch is het jammer dat we niet het echte Death Valley hebben kunnen meemaken. Bovendien zorgde de bewolking er voor dat het uitzicht naar de bergen beperkt was en waren de kleuren minder fel dan bij helder en zonnig weer. Als we het van de positieve kant bekijken dan zijn er maar weinig mensen die kunnen zeggen dat ze in september in Death Valley flinke regen en temperaturen van ca. 15 graden hebben meegemaakt….

In het visitor center wel nog een leuk praatje gemaakt met een vrouw die ons Limburgs hoorde praten. Ze komt oorspronkelijk uit Amstenrade, maar woont al 14 jaar in Amerika en heeft met haar Amerikaanse man een restaurant in Tahoe. Na het bezoek aan het visitor center vonden we het (mede door het weer) wel genoeg geweest en besloten we het park te verlaten. Het was nog een paar uur rijden naar Lone Pine en naar later bleek gaat deze route bijna voortdurend door de bergen. Death Valley was zeker de moeite waard, maar was waarschijnlijk bij ‘normaal' weer nog imposanter geweest. Alle verschillende kleuren rotsen die we nu hebben gezien (geel, roze, paars, rood, blauw/groen) zijn bij droog weer waarschijnlijk nog veel mooier.

In Lone Pine aangekomen zijn we gaan eten bij de Italiaan en daarna geprobeerd om een draadloze internetverbinding te krijgen. Dit is gelukt en hierna meteen het hotel voor de laatste nacht in San Francisco geboekt. Het is uiteindelijk het zelfde hotel als de eerste 3 nachten geworden. Ook heb ik nog naar Yosemite gebeld. Hier lag gisteren namelijk sneeuw (!) en de route die wij willen nemen (de Tioga pas) was gisteren zelfs dicht. Gelukkig was de route inmiddels weer open en we gaan er dan ook maar van uit dat we hier morgen gewoon kunnen rijden. Ik denk niet dat we de komende 2 dagen op de camping in Yosemite internet hebben dus waarschijnlijk de laatste dag pas weer een berichtje op de website. Groeten vanuit Lone Pine, waar meer dan 300 western films zijn opgenomen!

Dag 17
Hotel: Tentcabin Curry Village Yosemite

Vanochtend waren we niet uit bed te krijgen en i.p.v 7.00 zijn we dan ook pas om 8.30 uur opgestaan. Na het douchen (lauw/koud!) aan de overkant van de straat een ontbijtje en koffie gehaald om onderweg op te eten/drinken en weggereden uit Lone Pine. Het weer zag er al beter uit met een blauwe lucht en witte wolken. s'Ochtends in het hotel voor de zekerheid nog een keer met de park service van Yosemite gebeld en gelukkig bleek de Tioga pas aan de oostkant van het park nog steeds open. De route naar Yosemite is een lange rechte weg met aan de linkerkant het Sierra Nevada gebergte. Zo'n 40 kilometer voor de ingang van het park begon het helaas weer hard te regenen. Eigenlijk wilden we nog het spookstadje Bodie gaan bezoeken, maar dit zou nog 2 tot 3 uur reistijd kosten. Aangezien we niet het risico wilden lopen dat de Tioga Pas zou worden afgesloten en we ca. 8 uur moesten omrijden besloten we Bodie dan ook maar te laten schieten (jammer genoeg) en meteen naar Yosemite te gaan. De Tioga Pas is de hoogst begaanbare weg met de auto in Amerika. Hoewel het volgens de informatie in september minimaal 9 graden en maximaal 28 graden zou zijn, hebben we na Death Valley ook hier waarschijnlijk een nieuw record meegemaakt.

Eenmaal in het park werd het steeds kouder en uiteindelijk was het zelfs 0 graden buiten. Daarbij begon het eerst ook nog hard te regenen en vervolgens zelfs te sneeuwen. Daar zit je dan in je korte broek, t-shirt en zonnebril op je neus in de auto….Zonnig Californië, ik dacht het niet. Op de parkeerplaats bij één van de visitor centers kwamen we toevallig de vrouw uit Amstenrade en haar man weer tegen. Hier nog een tijd mee gesproken over het weer, auto's in Amerika, dollar versus euro en het leven in Amerika. Hele aardige mensen overigens. Het uitzicht onderweg zou waarschijnlijk prachtig zijn geweest, maar door de mist hebben we er helaas niets van meegekregen. Wel een enkele keer gestopt om vanuit de auto een foto te maken, maar daar bleef het dan ook bij.Het weer (en onze kleding) was niet van dien aard dat een lekkere wandeling er in zat.

Toen we aankwamen bij ons ‘hotel' Curry Village eerst ingecheckt en toen maar de ‘kamer' gaan zoeken. Er zijn, schat ik, ca. 500 canvas tenten en cabins in dit park en het mooie is dat je niet met je auto bij de tent kunt komen. Je moet dus je auto op de grote parkeerplaats zetten en dan met je koffers door de modder (want het regende nog steeds behoorlijk) je tent opzoeken. Zoals verwacht was de tent niet meer dan 4 wanden, een dak, een deur, een bed en in ons geval gelukkig een heater (verwarming),want het is hier nat en koud. We moesten ook onze hele auto leeg halen (zelfs ongeopende flesjes water, tandpasta, zeep etc.) en deze allemaal in de ‘bear locker'bij de cabin doen. Op deze manier kun je de beer het beste lokken J waarschijnlijk. De beren hebben een geweldig reukvermogen en bij de receptie zagen we een filmpje van auto's die nog eten/afval in hun auto hadden achtergelaten. Deze dieren maken je auto dus open alsof het een sardienblikje is. Om 17.30 uur zijn we gaan eten bij het restaurant (ook hier all you can eat voor $12,50 p.p.) en daarna was het eigenlijk wel goed geweest. In de regen valt niet veel te doen verder en binnen zit het overal helemaal vol met mensen. Gelukkig is onze heater inmiddels gemaakt (ook dat kon er nog wel bij) en zijn we maar in ons hutje gaan zitten/liggen. We hadden we nog iets te lezen en is er een stroompunt zodat we dit verslag kunnen schrijven. Hopelijk is het weer morgen wel beter, want anders kunnen we weinig doen. Wel gaan we in ieder geval de Sequoia's in Mariposa Grove bekijken en hopelijk is er wel een uitzicht bij Glacier point. Mocht het echter de hele dag hard blijven regenen dan kiezen we er wellicht voor om in de namiddag het park te verlaten (hoewel het al betaald is) en al een stuk door te rijden naar San Francisco zodat we daar overmorgen nog een volle dag kunnen doorbrengen. De groeten vanuit een oud tentje!

Dag 18
Hotel: Tentcabin Curry Village Yosemite

Na een onrustige nacht met veel lawaai in het park, flink wat regen en een slecht bed, hadden we vanochtend het geluk wel weer aan onze zijde en was het weer droog. Hoewel het nog steeds behoorlijk koud was, gaf dit toch een prettig gevoel. Na een simpel ontbijtje (soort van cornflakes) naar Glacier Point gereden. Dit punt biedt een geweldig uitzicht op de vallei en het stikt hier dan ook van de (semi)professionele fotografen met de ene lens nog groter dan de andere. Daarna helemaal doorgereden naar de zuidelijke ingang van het park waar ‘Mariposa Grove of Giant Sequoias' is gelegen. Twee mijl voor de ingang bleek echter dat de parkeerplaats vol was en dus moesten we 4 mijl terug rijden naar de parkeerplaats om vanuit daar met de shuttlebus er naar toe te gaan. Omdat we toch een half uur op de bus moesten wachten hebben we meteen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om een broodje te halen in de winkel in Wawona. Tijdens het wachten op de bus waren we het met elkaar eens dat dit park het minste park tot nu toe is van deze vakantie. Hoewel je op sommige plaatsen een geweldig uitzicht hebt lijkt het toch vaak op dingen die je al gezien hebt. Waarschijnlijk zijn we ook wel verwend met de Ardennen die naast de deur liggen (of zelfs het Vijlenerbos), maar de aparte parken die we hiervoor hebben bezocht, hebben toch absoluut stuk voor stuk meer indruk gemaakt (ook onze vakantie in Zuid-Frankrijk eerder dit jaar bood vergelijkbare uitzichten).
Toen we eenmaal met de bus in Mariposa Grove waren aangekomen, werd meteen duidelijk dat dit absoluut wél een geweldig deel van Yosemite was dat we zeker nog niet (her)kenden. De stammen van deze bomen zijn gigantisch dik (ze zijn niet eens zo hoog). In plaats van een kaartje te kopen (á $ 16,- p.p.) om met een treintje door het park te gaan, zijn we (net als vele anderen) zelf een stuk gaan lopen met een informatiebrochure. Dit bleek een goede keus, want je kunt op de beste plaatsen blijven net zolang als je zelf wilt. Bij de eerste interessante boom zag je het karretje net langsrijden terwijl de mensen maar snel hun foto's moesten schieten.

Hoogtepunten van dit (deel van het) park waren de omgevallen boom waarvan de wortels nog helemaal zichtbaar waren (ondanks dat deze boom al 300! jaar geleden is omgegaan), de reusachtige ‘Grizzly Giant'en tenslotte de ‘California Tunnel Tree'. In de laatste boom is een tunnel gekapt zodat de mensen hier vroeger met paard en wagen door heen konden gaan. Hoewel de hele route zo'n 7 mijl lang is hadden we de belangrijkste dingen nu wel gezien en zijn we teruggelopen naar de shuttlebus. Omdat het pas 15.00 uur was besloten we om het park uit te rijden aan de zuidkant en te kijken of er in het plaatste Oakhurst nog iets te doen was. Net toen we dachten dat we voor niks dat hele stuk hadden gereden vonden we in de lokale supermarkt ‘pink lemonade' in poedervorm. Mira heeft de hele vakantie niets anders gedronken (net als in Florida 3 jaar geleden) en nu hoeven we gelukkig geen extra koffer met 20 liter pink lemonade mee naar huis te nemen. Met 4 grote bussen (voor ca. 80 liter schat ik) ‘instant pink lemonade' met een meer dan tevreden bijrijdster teruggereden naar het park en onze cabin. Een behoorlijke rit overigens die voornamelijk bergop gaat en voortdurend slingert.

Hoewel het lijkt alsof het park niet zo groot is, hebben we vandaag toch 175 kilometer gereden, dus schijn bedriegt. Voor de tankstations in het park zijn de kleine weggetjes en de hellingen overigens gouden handel. Waar de benzine in Las Vegas bijvoorbeeld $2,69 per gallon (gallon = 3,78 liter) kostte, kost deze in Yosemite $3,50 per gallon. En aangezien je maar beperkt kunt tanken in Yosemite maken toch genoeg mensen hier gebruik van. Omdat we toch in Oakhurst waren heb ik de tank hier nog maar even volgegooid, maar na pas 80 kilometer rijden was het metertje al weer bijna een kwart naar links verschoven! Vlak voor Curry Village nog even langs de weg gestopt en naar Bridgevail Fall gelopen. Dit is een hoge waterval die langs een steile rots naar beneden komt. Na de laatste foto's gemaakt te hebben vonden we het wel weer goed geweest voor vandaag en zochten we op tijd onze tent op. Nog even het reisverslag bijwerken en dan op tijd naar bed. Wat zeker nog wel het vermelden waard is in dit park zijn de vele dieren die je ziet. Alleen vandaag al hebben we meerdere herten/reeën, een coyote/vos en honderden verschillende eekhoorns gezien. Helaas zat een ‘meet and greet' met een beer er vandaag niet in (ondanks de beren lokkers bij de tenten J).
Morgen willen we vroeg naar San Francisco vertrekken om daar nog wat uurtjes door te brengen op Pier 39 en de winkels bij Union Square. Take it easy everybody!

Dag 19
Hotel: Grant Hotel San Francisco

De laatste volledige vakantiedag begon met rugpijn door de backbreaker (ook wel ons bed genoemd) in Yosemite. Niets aan te doen verder en op weg naar San Francisco. We hadden vandaag de laatste lange rit voor de boeg. Toen we eenmaal het park hadden verlaten was de route erg prettig. Lekker op je gemak rijden, door allemaal kleine dorpjes, precies zoals je ze voorstelt van tv. Ditmaal zijn we via de Bay Bridge San Francisco binnengereden en dankzij mijn trouwe navigator naast me zijn we in 1 keer naar het hotel gereden. We zijn ongeveer 4,5 uur onderweg geweest en besloten de auto maar meteen in de garage tegenover het hotel te parkeren. Hierna te voet richting Union Square gegaan en het grote winkelcentrum tegenover het keerpunt van de Cable Cars bezocht. Hier nog wat kleren gekocht en even op ons gemak wat gedronken. Eigenlijk wilden we nog eens bij Pier 39 gaan kijken, maar dit was toch een behoorlijk eind van ons hotel vandaan en we hadden daar het meeste toch al gezien. Eenmaal terug in het hotel de reisverslagen van de afgelopen 2 dagen op de website gezet en het laatste (voetbal)nieuws gelezen. Ook meteen geprobeerd om ons E-ticket voor morgen te printen. Helaas niet gelukt om 2 stoelen op de laatste rij te krijgen, of in ieder geval in het middenpad. Nu zitten we namelijk bij het raam en de stoel ernaast waardoor je altijd langs iemand moet kruipen om iets te pakken uit het bagagerek of naar het toilet moet. Ach, het is geen ramp, maar het ergste van je vakantie (de terugreis) probeer je toch zo comfortabel mogelijk te maken. Mira had inmiddels de koffers helemaal gereorganiseerd om te zorgen dat we alles mee terug krijgen. Veel hebben we niet gekocht dus dat zal wel gaan lukken. Alleen de 4 kilo aan ‘pink lemonade' poeder maakt de koffers extra zwaar. 's Avonds typisch Amerikaans de vakantie afgesloten met een bezoek aan Burger King en hierna nog even bij het winkelcentrum Macy's rondgekeken. Eenmaal terug in het hotel nog een aflevering van Prison Break seizoen 3 gekeken (we kunnen niet wachten tot deze uit komt in Nederland) en nog wat gezapt. Morgen waarschijnlijk lekker op ons gemak opstaan en tegen 12.00 uur naar het vliegveld. See y'all back in Holland!

Dag 20 en 21

Helaas komt vandaag een einde aan deze vakantie. Hoewel het geweldige weken waren, verlangen we ook wel weer naar ons eigen bed en ‘normaal' eten. Omdat de vlucht pas om 15.00 uur vetrok hebben we vanochtend lekker op ons gemak gedaan. Lekker nog een ontbijtje op bed (oftewel een paar muffins en wat lemonade) en toen Mira verder ging met het passen en meten van de spullen in koffers ben ik in de lobby nog wat gaan aanpassen op internet (in de lobby) en heb daar nog gesproken met een oudere man die in het hotel woont. Hij kwam naar me toe en waar het eerst ging over waar we vandaan kwamen, waar we naar toe gingen etc. kwam hij uiteindelijk steeds weer terug op de radioshow van Art Bell. Hierin gaat het steeds vaker over buitenaardse wezens en reïncarnatie en dit bleek hij geweldig te vinden. Ik moest dan ook zeker hier naar gaan luisteren (ook als ik weer in Nederland was). Verder kreeg ik nog de tip om door te geven aan alle Nederlanders, dat wanneer ze als acteur verder wilden komen, ze zeker naar Hollywood moesten gaan. Met de hoeveelheid aan tv producties tegenwoordig was het namelijk veel makkelijker om aan de bak te komen (bij deze dan).
Om 11.30 uur weggereden bij het hotel en ondanks het feit dat we 1 afslag te vroeg hadden genomen, hebben we toch redelijk makkelijk de ‘car rental return' gevonden. Bij binnenkomst in de luchthavenhal bleek dat ongeveer het hele vliegtuig 3 uur vantevoren wilde inchecken. Wat een rij meteen. Gelukkig had ik echter het E-ticket uitgeprint en mochten we in de kleine rij bij businessclas aansluiten. Helaas had onze vlucht echter 2 uur vertraging, waardoor we onze aansluitende vlucht van Amsterdam naar Brussel niet meer konden halen. Ze konden zelf geen andere vlucht regelen van Amsterdam naar Brussel(alles was namelijk vol), maar wilden ons wel omboeken naar Virgin om dan via Londen te vliegen. Omdat we o.a. liever niet in Londen wilden strandden besloten we maar gewoon naar Amsterdam te gaan en dan de trein te pakken naar Heerlen. Ook meteen maar navraag proberen te doen voor mijn verloren bril, maar ik kreeg toen zelf een mobiele telefoon in de hand gedrukt van de grondstewardess en moest het navragen. Dit werkte dus voor geen meter helaas. Tja, en toen begon het lange wachten. Eerst snel maar even mijn vader laten weten dat hij ons niet hoefde op te halen in Brussel en toen maar internet gekocht op de luchthaven om de tijd te doden. Om 18.00 uur vertrokken we uiteindelijk (dus 3 uur vertraging) naar Amsterdam. De vlucht verliep redelijk soepel en de tijd ging snel voorbij. We hadden toch nog een 2-zitter gekregen (2 stoelen naast elkaar) en hadden hier ook behoorlijk wat beenruimte. Helaas was de TV erg ver weg en aangezien ik mijn gewone bril niet meer had heb ik vrijwel de hele vlucht met mijn zonnebril (op sterkte) in het vliegtuig gezeten. Ben benieuwd wat ze daarvan gedacht hebben haha.

Bij aankomst in Amsterdam hebben we ons bij de uitgang van de gate toch maar even gemeld bij de stewardess. En warempel, er lagen 2 tickets voor ons klaar die ze ons in de handen duwde, maar we moesten wel opschieten want de gate was erg ver weg. Wat moesten we nu doen was de vraag. We waren bang dat als we toch met de trein gingen we onze koffers niet op tijd van de vlucht konden krijgen en hebben daarom besloten om toch maar te vliegen. Snel weer telefoontjes gepleegd en mijn vader gevraagd om ons toch in Brussel te komen halen en toen maar snelwandelen (c.q. rennen) naar de gate. We moesten ons om 14.05 melden. Om 14.00 waren we er en toen lieten ze weten dat over een half uurtje ze werden afgelost en het inchecken tegen die tijd zou gaan gebeuren…..Ook meteen nog even navraag gedaan of onze koffers ook meegingen, maar dat was absoluut het geval zei deze KLM stewardess. Toen maar weer een uurtje wachten en om 15.00 uur vlogen we naar Brussel. Eenmaal in Brussel aangekomen hadden we al een slecht voorgevoel en helaas bleek dit niet voor niets. Onze koffers waren er niet en draaiden waarschijnlijk in Amsterdam nog rondjes op de lopende band…..Toen maar informatie doorgegeven op de luchthaven (in San Francisco hebben ze ons ook nog vergeten stickers met barcodes mee te geven, waardoor ze niet uit het systeem kunnen lezen waar de koffers nu zijn) en na een rit met veel file uiteindelijk rond 19.00 uur doodmoe op de bank geploft thuis. Hopelijk zien we de koffers in ieder geval snel terug.
Kijken we terug op onze vakantie, dan kunnen we met zekerheid zeggen dat dit de mooiste reis van ons leven was. Zoveel indrukken op relatief korte tijd hebben we opgedaan, gelukkig hebben we veel foto's en film, want dit kan een mens allemaal niet onthouden. Het bijhouden van het reisverslag was een behoorlijke klus elke dag en niet altijd heb je er even veel zin in. Maar door de vele leuke reacties die je krijgt van iedereen en het feit dat het naderhand ontzettend leuk is om na te lezen, is het zeker de moeite waard om te doen.

Wat zullen we verder missen:
– de geweldige natuurparken
– de spontane Amerikanen op straat
– de mooie auto
– de benzineprijzen
– San Francisco in zijn geheel
– pink lemonade (dit is alleen van Mira)
– de goede locaties (en prima kamers) van Orchid Suites in Los Angeles, het Grant hotel in San Francisco, Bill's Gamblin Hall & Saloon in Las Vegas en Bright Angel Lodge in Grand Canyon.
– de koers van de dollar
–
Wat zullen we zeker niet missen:
– het zoete ontbijt (hoewel je er na een week aan gaat wennen)
– het benzineverbruik van de auto
– de onvriendelijke chinezen in winkels en hotels
– Fosters motel in Bryce en Bashful Bob's motel in Page
– de 45 graden in Laughlin
– de saaie noordelijke route van Los Angeles naar de Grand Canyon (via Barstow)