Amerikanen zijn vriendelijke en beleefde mensen. Ze zeggen 'How Are You?' zoals wij zeggen 'Goedendag' of 'Hoe is 't'? Net zo min als in Nederland verwacht iemand een antwoord. U went er zo aan. Echt. Als u goed geluimd bent antwoordt u 'Fine. How are you?' en dan kan de conversatie verder gaan. Wilt u het kort houden, dan voldoet 'Fine, thank you' en dan kan iedereen van start. Het is een ritueel, niet meer dan dat. Het is zo'n gewoonte dat ik soms moet oppassen niet met een nieuwe ronde te beginnen. Vier keer 'How are you?' is iets te veel van het goede. Als u weggaat in een winkel of zo, dan zegt men vaak 'Have a nice day'. Om de een of andere reden vinden Nederlanders dat vreselijk raar. Ik begrijp dat niet zo goed, want waarom is dat nu anders dan 'Doei', 'Houdoe', 'Prettig weekend' of wat we verder ook maar zeggen? Breek er u het hoofd niet over en doe het gewoon. Gedraag u als een echte Amerikaan. Ze komen er toch wel achter dat u dat niet bent. Gastheren/dames en tips

In restaurants moet u wel even weten dat er altijd iemand is die u naar een tafeltje brengt, de host(ess). Loop niet naar het eerste vrijkomende tafeltje toe, want dat is waarschijnlijk al voor iemand gereserveerd die eerder kwam (de host houdt keurig een lijst bij en kan u ook de wachttijden vertellen). Tussen haakjes, Amerikanen zijn veel beleefder dan wij met in de rij staan (wat ze vrij veel doen). Bij de bus, bij de bank, bij de apotheek, overal ziet u van die paaltjes staan met een koord ertussen. Dringen is uit den boze.

Terug naar dat restaurant. Denkt u er wel even aan dat de prijzen zonder bediening (tip) zijn en zonder lokale belasting. De kaart heet trouwens niet 'the card' maar 'the menu' en de rekening niet 'the bill' maar 'the check'. De serveersters zijn afhankelijk van uw tip voor hun inkomen, dus wees niet te krenterig en laat alleen merken dat u de service heel slecht vond door maar tien procent in plaats van de gebruikelijke vijftien procent te laten liggen. Niets laten liggen kan echt niet, hoor. Een minimum is wel 75 cent. Als u voor $3,50 ontbijt – special of the day en coffee – dan laat u niet maar 50 cent achter. Koffie in Amerikaanse restaurants betaal je maar één keer, refills zijn gratis (tenzij u sjieke espresso bestelt).

Taaltje

Ieder land heeft zijn eigen taaltje. Leg maar eens uit wat een frietje oorlog is. Als u gebakken eieren bestelt, dan wordt u gevraagd hoe u ze wilt. De keuze: 'sunny side up' (spiegelei), 'over easy' (dooiers heel en omgekeerd) of 'over hard' (dooiers kapot en omgekeerd). 't Is maar dat u het weet. Bij vlees vraagt men: 'rare' (vrijwel rauw), 'medium rare' (rood), 'done' (doorbakken) en 'well done' (grijs). De mensen die u bedienen zijn ongelooflijk beleefd maar op een heel steriele manier, alsof ze een bandje afdraaien. 'Hi, my name is Laura and I will be your waitress tonight …' Ze streven ernaar om u zo plezierig mogelijk te laten voelen, maar ook om u snel en naar tevredenheid te helpen, zodat tafels ook weer op tijd vrijkomen. Het is niet gebruikelijk om in restaurants eindeloos na te tafelen.

Doe als Amerikanen

Als je in Rome bent, doe dan als de Romeinen. Zo luidt de oude zegswijze, die u aanspoort om de gewoonten van het land dat u bezoekt over te nemen. Ik weet niet of u dat met alle Amerikaanse gewoonten wil doen, maar het is in elk geval goed ze te kennen. Dat voorkomt misverstanden en soms blamages. Als u wordt voorgesteld aan een echtpaar bijvoorbeeld, dan is het normaal voor de man om de andere man de hand te schudden maar niet de vrouw. Die wordt minzaam toegeknikt, en vrouwen onderling doen dat ook. Een favoriet gespreksonderwerp van Amerika-gangers zijn Amerikaanse eetgewoonten. Ik zat eens aan bij een bruiloft met grote ronde tafels, ieder goed voor zo'n twaalf gasten. Zodra het eten was geserveerd verdwenen alle linkerarmen onder de tafel, werden als steun op de dijen gelegd. Met rechts deden de eters alles: aardappels prakken, vlees snijden, te gare groenten prikken. Als het echt nodig was, greep men wel het mes, maar dan werd eerst de vork neergelegd, pakte men met rechts het mes en begon te zagen. Alleen als het echt niet meer ging, werd met mes en vork gegeten, maar nooit voor lang.