Ik was iets te snel met mijn zelfkastijding voor de resultaten in Iowa. 

Een van mijn favorieten, Mayor Pete, deed het beter dan ik uiteindelijk had verwacht en mag kijken hoe ver hij kan komen in het proces. Mijn zwart schaap, Joe Biden, deed het zo slecht als ik had verwacht in mijn meer heldere momenten. 

Wat de uitslag laat zien is dat er behoefte is aan een nieuw gezicht, dwz Buttigieg, een nieuwe generatie. De split tussen radicaal progressief en gewoon progressief is 50/50, Sanders keek lelijk op zijn neus dat hij niet won, maar samen met Warren zorgt hij voor de 50 tegenover de 50 van Buttigieg, Biden en Klobuchar.

Zo komen we in een bizarre en weinig positiefs biedende situatie dat Joe Biden, de working class hero, in South Carolina gered moet worden door de zwarte kiezer. Weinig positief omdat ik, het moet maar gezegd, het een slechte zaak vindt dat het proces bij de Democraten gegijzeld wordt door deze groep kiezers. Noch Joe noch die kiezers hebben daar veel baat bij. Als Joe onderuit gaat, zal blijken hoe dom dit identiteitsdenken is geweest – waar moeten die zwarte kiezers dan naar toe (goed om in herinnering te houden dat geen van de zwarte kandidaten genoeg steun vond).

Mijn conclusie is dat de Sanders-trein die de afgelopen weken ineens geloofwaardigheid kreeg, een halt is toegeroepen. Dat Buttigieg een kans krijgt meer te laten zien maar eerder in de categorie Gary Hart, Bruce Babbit, Bill Bradley stijl verrassingen zal passen dan dat hij de nominatie zal kunnen verwerven. Warren zal in New Hampshire een verrassing uit de hoge hoed moeten toveren.

Voor super tuesday,  3 maart, lijkt me Mike Bloomberg beter gepositioneerd dan wie dan ook om de achterban van Biden en Buttigieg over te nemen.  Maar een 38 jarige, Teddy Roosevelt-achtige kandidaat zou me ook wel bekoren.