Vicepresidenten mogen onbelangrijk schijnen tijdens een campagne, ze kunnen knap lastig zijn tijdens een presidentschap. Franklin Roosevelt passeerde zijn zittende vicepresident in 1940 omdat de Texaan John Nance Garner zelf wilde kandideren in het jaar dat Roosevelt opging voor zijn derde termijn. Garners historische bijdrage is dat hij het vicepresidentschap omschreef als ‘niet meer waard dan een emmer warm tabakspuug’.

FDR wisselde opnieuw in 1944 toen zijn vicepresident Henry Wallace te links bleek voor de rest van de Democraten. Hij ruilde Wallace in voor Harry Truman, toen nog een relatief onbekende senator voor Missouri. Wat je noemt een gelukkige greep. Pijnlijk voor Wallace want Roosevelt stond een jaar tevoren al in het voorportaal van de dood. Hij had zomaar president kunnen zijn.

Eisenhower had al tijdens zijn campagne twijfels over Richard Nixon, toen senator voor Californië. Hij had Nixon gekozen voor diens jeugd en energie – en zijn anticommunistische heksenjacht die de isolationistische vleugel van de Republikeinen moest pacificeren. Een schandaal dook op – een piepklein schandaal over campagnebijdragen voor Nixon. De kandidaat redde zijn positie met wat we kennen als de Checkers-speech. Hij ontkende alles maar, inderdaad, de kinderen hadden een hondje gekregen, Checkers genaamd, en die zou hij niet afgeven. Maar tijdens Eisenhowers presidentschap was Nixon niet lastig. Integendeel, hij deed het goed op buitenlands terrein en stond bescheiden klaar toen Eisenhower serieuze gezondheidsproblemen kreeg.

Tijdens het presidentschap van John F. Kennedy was Lyndon Johnson niet lastig. LBJ was vooral erg gefrustreerd. Hij was op het ticket beland om te zorgen dat Texas voor Kennedy stemde, of in elk geval de stemmen zo geteld werden dat het zo leek. Maar hij had er een invloedrijk senaatsvoorzitterschap voor opgegeven. Treffend is de anecdote dat Johnson zijn chauffeur als senaatsvoorzitter vroeg om hem ook als vicepresident te rijden. De man antwoordde dat hij liever iemand met macht rondreed.

Kennedy, of beter gezegd, de Kennedy’s want Robert had een hekel aan Johnson, negeerde LBJ. Dat was onverstandig want de link met het Congres was belangrijker dan de ietwat arrogante Kennedy onderkende. Johnson had kunnen helpen maar kreeg daartoe de kans niet. De investering in het vicepresidentschap bleek echter lonend toen Kennedy op 22 november 1963 werd doodgeschoten en Johnson president werd.

Pas na de verkiezingen van 1964 had Johnson een vicepresident, Hubert Humphrey, senator voor Minnesota. Hij was niet lastig voor Johnson, eerder omgekeerd want toen Humphrey na Johnsons terugtreden in maart 1968 de Democratische kandidaat werd, maakte Johnson het hem lastig om afstand te nemen van het Vietnambeleid.

Richard Nixon, de bron van alles wat er sinds de jaren zestig met Amerika is misgegaan, koos als vicepresident de racistische gouverneur van Maryland (een zuidelijke staat met een onfrisse geschiedenis, ook al ligt hij ten noorden van Washington DC), Spiro Agnew. Die moest, als een toenmalig JD Vance, optreden als pittbull voor Nixon en deed dat adequaat.

Interessant blijft de vraag of Nixon in augustus 1974 ook zou zijn afgezet (nou ja, ontslag nam toen het niet anders kon) als Agnew nog vicepresident was geweest. Niemand wilde deze vreselijke man als president zien. Het geluk van Amerika en de pech voor Nixon was dat Agnew in 1973 moest aftreden wegens een belastingschandaal in Maryland. Met Gerald Ford als diens opvolger was het een jaar relatief veilig om Nixon te verwijderen.

In 1988 verraste George W. Bush vriend en vijand door de onbetekenende senator Dan Quayle van Indiana als running mate te vragen. Hij was slecht gevet door de Bush-campagne en bleek al tijdens de conventie een foute keuze. Als vicepresident werd het er niet beter op. Befaamd is de video waarin Quayle een scholier dwingt het woord ‘patato’ te spellen als ‘potatoe’. Waarom Bush hem koos is een raadsel. Amateurpsychologen meenden dat hij liever iemand naast zich had die niets voorstelde zodat hij hem kon negeren. Burgers hoopten dat Bush gezond zou blijven.

Dat gold ook voor de volgende Bush, George W. Die had zich de havik Dick Cheney laten opdringen als vicepresident – nota bene door Cheney zelf, die de adviescommissie leidde. Als vicepresident zette Cheney een concurrerende Witte Huis staf op en loog alles bij elkaar om de onzekere Bush na 9/11 de desastreuze oorlog in Irak te laten beginnen. Pas in de loop van zijn tweede termijn realiseerde Bush zich dat Cheney hem slecht advies gaf en begon hem te negeren. Ook Bush-haters, en daar ontbrak het niet aan, wensten de president een goede gezondheid toe.

Donald Trump vroeg de gouverneur van Indiana, Mike Pence, omdat hij via Pence de evangelische vleugel van de Republikeinen wilde lijmen. Bovendien was hij onder de indruk van de onderdanigheid van Pence. Als vicepresident liep Pence inderdaad keurig in de pas, tot 6 januari 2021 toen hij als voorzitter van de Senaat (de enige functie die een vicepresident heeft) de verkiezingsuitslag van november 2020 ratificeerde. Trump had Pence opdracht gegeven dat niet te doen, want de vicepresident terecht zag als een schending van zijn eed op de grondwet. Daar had en heeft Trump geen booschap aan.

Het gaat misschien te ver om dat gedrag van Pence ‘lastig’ te noemen. Maar het toont eens te meer dat een verkeerde keuze van running mate een president wel degelijk kan opbreken. Trump heeft zich dan ook al bij voorbaat verzekerd van de bereidheid van JD Vance om de grondwet als het erop aankomt wel te schenden maar was daar zo door verblind dat hij de andere zwakheden van zijn aanstaande running mate niet zag. Lastig.

De praktijk is dat de kiezer nauwelijks kijkt naar de andere kandidaat op het ticket. Dat is nonchalant, aangezien liefst vijf presidenten sinds 1900 direct doorschoven van hun vicepresidentschap naar de hoogste post. Reden om de vicepresidentskandidaten toch goed onder de loep te nemen voordat ze inderdaad lastig worden.

Het eerste serieuze besluit van een presidentskandidaat is de keuze voor een running mate. Gouverneur Tim Walz van Minnesota, een ervaren politicus met een interessante achtergrond, afkomstig uit een staat waar arbeiders een belangrijk deel van de kiezers zijn, is precies wat Harris nodig had. Dat de 60-jarige Walz ook nog een man is die leuk uit de hoek kan komen en politiek weer aangenaam maakt om naar te kijken, helpt enorm. Hij zal tegengif blijken voor de bitterheid en negativiteit van Donald Trump en diens running mate, JD Vance.

Als twee keer gekozen gouverneur heeft Walz ervaring en een lijst van resultaten in zijn staat. Hij heeft ook een levensgeschiedenis die veel witte lage inkomenskiezers zal aanspreken, de groep die we vaak als blue collar aanspreken. Geboren in het Midden-Westen, in Nebraska, in een plattelandsgemeenschap, bracht zijn echtgenote, een lerares, hem naar Minnesota, één staat verderop in het Midden-Westen.

Hij is geen jurist, stelde Walz glunderend vast. Veel beter, hij was een docent aan een middelbare school, trainer van een football team – beter nog, ze wonnen het kampioenschap van Minnesota. Walz heeft lange jaren gediend in de National Guard. Hij was Afgevaardigde in het Congres in Washington voordat hij in januari 2019 gouverneur van Minnesota werd.

Walz heeft goede banden met zijn achterban, met de vakbonden, met vrouwen – een progressief standpunt over abortus –, met minderheden. Ook met zijn regio en, op landelijk niveau niet onbelangrijk, hij was het afgelopen jaar hoofd van de organisatie van gouverneurs, een teken van respect. Minnesota stemt over het geheel genomen keurig Democratisch, in die zin voegt Walz in het Amerikaanse systeem met kiesmannen per staat, weinig toe. Maar als vertegenwoordiger van het Midden-Westen kan hij ook staten als Wisconsin, Michigan en Pennsylvania aanspreken.

De afgelopen weken, in de presentaties van diverse mogelijke kandidaten, toonde Walz zich enthousiast, folksy en gaf hij goede argumenten waarom hij een progressief is. Walz was de eerste die gewoon ronduit zei dat Trump en de Republikeinen ‘weird’ zijn, ‘rare snuiters’, een kreet die de afgelopen dagen overal werd overgenomen. Op de vraag of Harris en hij niet te progressief waren, antwoordde hij: kijk naar mijn record, als je kinderen die hongerig naar school komen, eten geeft, als je zorgt voor goed onderwijs, voor ziektekostenverzekering, voor woningen, ja, dan ben ik een progressief en ik ben er trots op. Dit is het geluid dat Democraten veel te weinig laten horen.

Dat Kamala Harris de keuze had uit een behoorlijk aantal kandidaten geeft aan dat de Democratische Partij wat je noemt een ‘diepe bank’ heeft aan talent. Walz spreekt voor zich. De laatste andere kandidaat die nog in de running was, Josh Shapiro, gouverneur van Pennsylvania, had ook veel te bieden. Maar Shapiro is jonger, pas recent gouverneur geworden, en als joodse Amerikaan had hij uitgesproken meningen verkondigd over de oorlog in Gaza. Zijn onvoorwaardelijke steun voor Israël viel niet lekker bij een groot deel van de Democratische achterban, de progressieven met name. Het zou Harris, als deel van de in het Midden-Oosten niet florissant opererende regering-Harris, onnodig veel problemen hebben opgeleverd.

Dat Shapiro uit een swing state komt, was niet doorslaggevend. Ook als gouverneur kan en zal hij zich inzetten voor Democratische winst en zo als jonge politicus zo ook zijn kansen open houden in latere verkiezingen. Senator Mark Kelly, met wie Harris het afgelopen weekend nog sprak, vertegenwoordigde Arizona, ook een swing state. Hij zou een geloofwaardig woordvoerder zijn op het gebied van immigratie, maar dat zou wel eens precies tegen de Democraten kunnen werken. Exit Kelly. Maar ook hij zal campagne voeren voor Harris en helpen te winnen in Arizona.

Het is een algemeen aanvaarde wijsheid dat de keuze voor een kandidaat voor vicepresident nooit verkiezingen beslist, ook al valt dat niet te bewijzen. Wel weten we dat een slechte keuze schade toebrengt aan de belangrijkste persoon op het ticket. Die hoeft niet altijd dodelijk te zijn. In 1988 koos George H.W. Bush de jonge senator Dan Quayle van Indiana als running mate. Quayle toonde zich binnen een paar uur de verkeerde persoon en gedurende Bush’ hele presidentschap hoopten zelfs Democraten dat hem niets zou overkomen. In 2008 koos Republikein John McCain het domme gansje Sarah Palin als running mate. Het was puur opportunisme – een vrouw die populair was onder uiterst conservatieven – maar het deed afbreuk aan het gezag dat McCain had als kandidaat. Omdat hij toch op verliezen stond tegen Barack Obama, deed het er weinig toe.

Sinds Jimmy Carter (1977-1981) vicepresident Walter Mondale een grotere rol gaf bij beleidsvorming en overleg, zijn vicepresidenten veel invloedrijker geworden – althans binnen de beslotenheid van het Witte Huis. Democraten doen dat beter dan Republikeinen. Al Gore was een ware partner voor Bill Clinton, Joe Biden stond naast Barack Obama. De vicepresident van George W. Bush, Dick Cheney, kon zichzelf veel macht geven (zelfs de macht om de oorlog in Irak erdoor te drukken) omdat zijn president zo zwak was.

Het voorbeeld van Cheney geeft al aan dat het geen sinecure is wie je kiest. In zijn geval vertelde het een hoop over Bush dat we later pas zouden ervaren: Cheney was de chef van de commissie die een running mate moest voordragen en slaagde erin zichzelf die klus te geven. Kamala Harris heeft, voorzover we kunnen zien, het proces op de juiste wijze gevoerd: integer en inhoudelijk, onderwijl een show case makend voor Democratisch talent.

Na twee weken geklungel door JD Vance, de senator van Ohio die Donald Trump in zijn electorale overmoed koos als running mate, oogt Tim Walz als een verstandige keuze van Kamala Harris. Inderdaad, de eerste belangrijke beleidsbeslissing van een kandidaat is die running mate. Donald Trump liet zijn kaarten zien. Kamala Harris ook. Ze gaat ervan profiteren.

De komende 48 uur zullen spannend worden. Of we de oorlog in het Midden Oosten krijgen die Nethanyahu al vijftien jaar probeert aan te jagen. Hij wilde dat de VS hielp met het bombarderen van nucleaire installaties in Iran, nu kan hij dat eindelijk gedaan krijgen. Nethanyahu is een ramp voor Israël, maar dat schreef ik vijftien jaar geleden al en ik ben niet gelukkig dat het nu ook de ondergangsaanzegger van Israël zal blijken.

Wat het Midden-Oosten en meer speciaal wat Israël betreft is Joe Biden een slecht president gebleken. Wat heb je aan macht als je hem niet gebruikt? Hij heeft zich laten afbluffen door Nethanyahu en maakt een verkeerde inschatting waar de Amerikaanse belangen liggen. Al het werk van de superieure Anthony Blinken ten spijt: Amerika staat erbij en kijkt ernaar. Dat is niet voldoende.

Ook binnen 48 uur, schijnt het, zal Kamala Harris bekend maken wie haar running mate is. De kansen van Josh Shapiro, gouverneur van Pennsylvania, lijken behoorlijk bekoeld de laatste dagen. Zie onder meer Israël. 

Ik moet zeggen dat Tim Walz me wel gecharmeerd heeft. Op een klacht dat Harris te links is antwoorden: ja, dan krijgen kinderen die hongerig op school te eten, dan zorgen we voor betaalbare woningen. Is dat links? Dan ben ik daar helemaal voor. Zo iemand is in staat de doelgroep te bereiken waar progressieven nu het meeste moeite mee hebben: lage inkomens, lage opleiding in weinig diverse delen van het land (waar, zoals altijd, racisme het gemakkelijkst aanslaat).

In eerdere voorspellingen hield ik het op Andy Beshear, gouverneur van Kentucky. Diep in het Republikeinse hartland kon deze man twee keer gouverneur gekozen worden. Hij is jong, welbespraakt. Nee, hij brengt geen staat mee, maar ik denk dat die kwaliteit van de kandidaten overschat wordt. Shapiro gaat zich echt wel inzetten voor Pennsylvania, en Kelly voor Arizona. En misschien is het wel slim om de strijd naar het zuiden te verleggen. Het Midden-Westen heeft inderdaad drie swing states (Michigan, Wisconsin en Pennsylvania) maar ik denk dat de running mate geen verschil maakt voor wie daar wint. Beshear opent een ander deel van het land (en hij was fijn scherp tegen die fake-hillbilly JD Vance). 

Uiteraard kan ik de dynamiek van de persoonlijke relaties niet inschatten. Een bedaagde ervaren gouverneur als Walz geeft een beetje het idee dat er een toezichthouder naast Harris wordt aangesteld. Beshear voelt meer als een voortzetting van de verjonging, een link naar een nieuwe generatie, zelfs die na Harris. Meer Clinton-Gore dan Obama-Biden, kortom.

Ondanks speculaties dat Trump niet blij is met zijn eigen keuze voor Vance (naar verluidt hem vooral opgedrongen door de zonen van de psycho, en zijn eigen overmoed na de aanslag) denk ik niet dat hij hem zal dumpen. Het zou een erkenning zijn van een foute beslissing en daar is Trump niet toe in staat. Eerder zal hij Vance negeren. Trump heeft al het diepe inzicht opgeworpen dat running mates niet beslissen om zich los te maken van de wanprestatie van JD.

En historisch gezien is vervanging natuurlijk een ramp. Dat was de reden dat oude Bush zich niet ontdeed van Dan Quayle. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe we in New Orleans als journalisten met stomheid waren geslagen dat deze minkukel uit Indiana gevraagd was. Quayle bediende ons onmiddellijk met mooie verhalen door zijn optreden daar. Bush durfde niet te erkennen dat hij fout had gezeten.

George McGovern stevende toch al op een nederlaag af tegen Nixon toen hij zijn kandidaat, senator Thomas Eagleton, moest vervangen. Al snel werd gekend dat die electro shock therapie had ondergaan, niet de beste aanbeveling voor een verantwoordelijke rol als leider van de VS, of vice-leider. Het dumpen van Eagleton was erger dan het kiezen van de goede man. Ik zie Trump hier nog niet bewegen.

Maar laten we wel wezen, het echte nieuws in Nederland de komende 48 uur is natuurlijk Femke Bol. 

Een lezer reageerde op mijn blogs over Biden en zijn treuzelende vertrek. Dit heb ik hem geantwoord:

Beste lezer, dank voor uw mail. Het is fijn gelezen te worden en nog fijner op een open manier kritisch gevolgd te worden.

To the point. Ik heb sinds november 2022, de mooie overwinning van de Democraten, maar eigenlijk al daarvoor, betoogd dat Biden het bij 1 termijn moest laten. Niet per se omdat hij te oud is – dat ook – maar omdat hij als oude man een hele generatie Democratische toppolitici in de weg zit. Hillary Clinton deed dat ook in 2016 toen ze niet had moeten kandideren. Niemand wilde toen tegen haar juggernaut aantreden. Sinds Obama in 2008 heeft geen frisse, jongere Democraat een kans gekregen.

Biden deed nu hetzelfde. Als u teruggaat in mijn blog en in mijn op ed stukken voor de nrc en de standaard dan ziet u dat ik herhaaldelijk de argumenten op een rijtje heb gezet waarom Biden de eer aan zichzelf moest houden – nog afgezien van zijn ‘belofte’ om een transitional president te zijn, door velen geïnterpreteerd als 1 termijn. En ook heb opgesomd welke Democraten beschikbaar waren (iets wat veel Nederlanders niet zien omdat het namen zijn die ze niet vaak zien langskomen).

Als u de Volkskrant redenering volgt (dat Biden nu als lame duck vrijuit kan spreken en daarom Supreme Court voorstellen deed), dan had Biden al twee jaar eerder met krachtige uitingen kunnen komen. Hij had helemaal geen rekening hoeven te houden met herverkiezing als hij dat domme idee uit zijn hoofd had gezet. Waarom nu pas SC hervormingen aankondigen?

Als iets onvermijdelijk is (en altijd al was, op straffe van verlies) en je handelt er dan naar als het echt niet meer te ontlopen is, dan noem ik dat geen staatsmanschap maar koppigheid (en ijdelheid, Rutteriaans denken dat je onmisbaar bent).  Ik gunde Biden de afgang van het ‘debat’ niet – maar vergeet niet dat hij er zelf om gevraagd had.

Bidens levensverhaal is fascinerend maar ook niet altijd geweldig. Denk 1984 toen hij de veelbelovende Gary Hart in de weg zat. Denk 1988 toen hij wegvluchtte omdat hij campagnetaal van Neil Kinnock had gebruikt. Maar goed ook, anders had zijn aneurism hem het leven gekost. Denk 2008 toen hij niet inzag dat Obama de kandidaat van de toekomst was. 

In 2015/2016 was hij na de dood van zijn zoon Beau te instabiel om tegen Clinton in het strijdperk te treden – die had alles bovendien al dichtgetimmerd, zoals Biden dat nu deed.

Ik herinner me de hoorzittingen over Clarence Thomas die hij ‘leidde’ als hoofd van de judicial commission in de senaat. Niet Bidens hoogtepunt.

Ja, inderdaad, ik vind dat hij in 2020 al over zijn top was, maar ik moet erkennen dat hij waarschijnlijk de enige was die in staat was Trump te verslaan.

All credit daarvoor. Maar mijn kritiek op zijn rollator gang naar de rand van de afgrond blijft staan. Hij verdiende beter dan door Hunter en Jill misleid te worden over zijn state of mind.

Ik heb alle respect voor zijn beleidsresultaten, zero respect voor zijn exit. 

Als het in retrospect haast een geniale timing lijkt, dan is dat omdat het inderdaad alleen maar zo lijkt, niet omdat deze staatsman dit voorzag.

We hebben geluk dat Trump zijn eigen grootste vijand is en dat Harris een conventie die dreigde te verworden tot een wanvertoning kan redden. Was zij de sterktste of de beste kandidaat? We zullen het nooit weten omdat Biden de kiezers niet de kans gaf dat uit te vogelen.

Ik kan me voorstellen dat u het niet aangenaam vindt (zielig?) om hem een trap na te geven, maar ik vind en vond het even onzinnig om zijn geklungel tot staatsmanschap te verheffen.

Ik hoop dat ik niet al te wreed klink en u afschrik, maar zo denk ik erover.

Geef president Biden krediet voor het vrijkrijgen van Amerikaanse gevangenen in Rusland. Ja, het kostte de vrijlating vanuit Duitsland van een zware crimineel in ruil voor gijzelaars die voor zover we weten niets crimineels hadden gedaan. 

Zoals een van de commentatoren stelde, het is een tactisch succes maar strategisch zit het natuurlijk niet lekker dat het nemen van gijzelaars beloond wordt.

Bidens speech was prima, zijn optreden presidentieel en actief. Ik zag net de persconferentie van Jack Sullivan, de National Security Adviser, over de details. Hij liet er geen misverstand over bestaan dat Biden degene was die druk op de ketel hield. Hij noemde ook de bemoeienis van Kamala Harris.

Natuurlijk onderstreepte Biden hoe belangrijk bondgenoten zijn, nu Duitsland, Polen en Turkije, op zijn minst, betrokken waren. Je moet relaties hebben, elkaar vertrouwen. Een bondgenootschap doet dat.

Onuitgesproken maar helderder dan iemand het kon formuleren was dat iemand als Donald Trump dit nooit tot stand kon krijgen. Diens geroep dat hij alles in een handomdraai oplost, is niet meer dan geroep.

Isolationisme is een onderwerp in deze verkiezingsstrijd. Een lastig onderwerp vaak moeilijk voor de kiezers duidelijk te maken, maar hier gebeurde het. Isolationisme levert niets op behalve .. isolement.

President Biden stelt in een op ed in de Washington Post drie hervormingen voor van het Supreme Court. 

Om te beginnen stelt hij een amendement op de grondwet voor dat niemand immuun is onder de wet. Dit is een directe reactie op de uitspraak in juni waarbij presidenten in principe kunnen doen wat ze willen, ook als dat ver buiten de grenzen van de wet valt. Als directe reactie op die uitspraak ondermijnt het naar mijn gevoel zijn andere voorstellen die te maken hebben met hoe het Supreme Court bemand wordt en hoe het functioneert.

Biden wil verder rechters aan een maximum van 18 jaar als zittingsduur binden, zoals een president sinds 1953 ook maar twee termijnen mag dienen. In zijn voorstel, niet verder uitgewerkt en ook niet voorgesteld als amendement op de grondwet, zou een president iedere twee jaar iemand kunnen voordragen/benoemen die dan maximaal 18 jaar mag blijven zitten. Dit is onuitgewerkt spul. Misschien kunnen we beter kijken naar bijvoorbeeld de Federal Reserve Board waar ieder van de zeven leden een bepaalde termijn uitdient en al of niet herbenoemd kan worden voor diezelfde of een andere termijn. Dus zeven leden met overlappende termijnen van veertien jaar. Het garandeert altijd variatie. 

Biden zal met meer moeten komen om hier een verhaal van te maken. Kamala Harris zal ernaar gevraagd worden.

Een derde voorstel betreft een bindende ethische code voor rechters. Het probleem van zachte corruptie is urgent geworden nu rechter Clarence Thomas zich heeft laten feteren door rijke vrienden die, wat toevallig, ook nog eens zaken hadden lopen voor het Hof. Thomas’ giga camper was een cadeautje, met een openstaande lening. Biden wil ook beperkingen voor deelname aan zaken waarin rechters of hun echtenoten een belang hebben. Ook hier gaat het over Clarence Thomas, wiens vrouw actief was in het leugencircuit van Donald Trump. De vrouw van rechter Alito liet vrolijke vlaggen wapperen van haar huis en haar vakantiehuis die bij de Trumpies hoorden.

Rechters hebben altijd al kunnen genieten van betaalde reizen. Houdt een lezing in Amsterdam, zoals rechter Scalia, en je kunt er een leuke reis aan vastkoppelen. Scalia overleed in 2016 in een jacht lodge van een bevriende rijkaard (waarna de Republikeinen de open zetel stalen om die door Trump te laten invullen).

Wat Biden voorstelt stelt allemaal weinig voor. Het is niet uitgewerkt en mengt verschillende onderwerpen. Maar het is zeker dat het Supreme Court op de agenda staat bij een volgend Congres, zeker als dat Democratisch zou worden.

De verwachtingen moeten laag gespannen zijn. In 1937 probeerde Franklin Roosevelt, vers geïnaugureerd na een gigantische overwinning het Hof te hervormen, of beter gezegd, nogal openlijk meer rechters te installeren die de New Deal niet vijandig gezind waren. In zijn eerste vier jaar hadden de conservatieve rechters behoorlijk wat gedwarsboomd, nu zag hij zijn kans schoon iedereen boven de 75 met pensioen te sturen.

Het liep niet goed af. FDR overspeelde zijn hand, het Congres lag dwars en er kwam niets van terecht. 

Als er ooit hervormingen komen van het benoemingsproces dan denk ik dat het via een tweepartijen commissie komt die de partijdige plooien kan gladstrijken zodat iedereen ermee akkoord kan gaan. Dat lijkt me voorlopig onwaarschijnlijk in het huidige politieke klimaat.

De enige manier om dit totaal out of touch en nogal ideologisch gedreven Hof te dwarsbomen is eenvoudigweg een Democraat als president kiezen en hopen dat een paar conservatieven het loodje leggen.

Konden de media twee weken geleden nog zo schrijven over het aanstaande Democratische ticket, nu gaat het over de bejaarde en danig gestoorde Donald Trump en is de omstreden running mate JD Vance. Het blijf amusant. In zijn zelfvertrouwen dat hij die kwakkelende Biden zonder moeite kon verslaan en en passant diens vicepresident weg kon zetten als een gevaarlijke linkse gek met een weinig florissante staat van dienst, koos de psycho voor het verdubbelen van de MAGA dreiging. JD Vance moest de Trump erfenis tot ver in de toekomst dragen. Die toekomst kon wel eens ten einde komen op 5 november.

Tja. De oude Democraat is verdwenen. Zijn vicepresident is vooralsnog een hit in het campagnegebeuren (knock on wood – je weet niet hoe het volgende week eruit ziet).

En Trump zit met wat de Amerikanen zo mooi buyer’s remorse noemen: spijt van zijn aankoop. Spijt van JD Vance die niets toevoegt aan het Trump ticket maar juist alles verdubbelt waarom Trump door veel Amerikanen wordt gehaat en gevreesd. De toespraken van Vance zijn tot nu toe ware duds. Saai, weinig dictie, en vol met haatdragende uitspraken waar de kiezers van schrikken. En terecht van schrikken.

Deze hillbilly wil een streng gelovige katholieke agenda opleggen. Hij wil dat vrouwen kinderen baren en als ze dat niet doen mogen ze niet in de politiek want dan hebben ze geen ‘stake’ in de samenleving. Het is alsof de pastoor die zestig jaar geleden op bezoek kwam om te vragen waar het volgende kind bleef, uit de dood is opgestaan.

Anders dan impulsieve internetaankopen kun je domme keuzes voor het vicepresidentschap niet terugdraaien. Vance is er om te blijven.

En anders dan lange tijd het geval was, krijgt Trump nu ook werkelijk nagedragen wat hij in zijn lange stream of conscience verhalen verkondigt. Project 2025 bijvoorbeeld, waar hij nu ineens nooit van heeft gehoord. Het totale verbod op abortus waar zijn geloofsgekke aanhang op uit is. Zijn belastingverlagingen voor de rijken die een gewone Amerikaan niets opleveren. Zijn importheffingen die de gewone Amerikaan veel gaan kosten. Zelfs de onvoorwaardelijke steun aan Israël, een eis van de evangelische nationalisten (en niet omdat ze joden zo aardig vinden), begint problematisch te worden.

En dan die leeftijd. Iedereen die Trump maar een beetje volgde de afgelopen twee jaar, wist dat hij nog meer dan tevoren steken los heeft. Geen serieus betoog kan houden. Het was plezant dat hij tijdens zijn aanvaardingsrede op de Republikeinse conventie het nog eens onderstreepte. Zelfs de Wall Street Journal, op zich geen Trump fans maar bereid om de psycho te slikken omdat ze zo’n hekel hebben aan Biden (en Democraten), veegde Trump de mantel uit over zijn gemiste kans.

Het is een mooie klassieke ommekeer. Bejaarde licht gestoorde en ongedisciplineerde kandidaat met een ongeschikte vicepresidentskandidaat. Het Republikeinse ticket is een beauty.

Ik gun Joe Biden het beste, en vooral nog zes maanden als president, maar zijn toespraak gisteren was onoprecht, wat Amerikanen disingenuous noemen. Hij stapte niet op omdat hij in zijn wijsheid had besloten dat een nieuwe generatie aan bod moest komen. Saving democracy kwam meer in de buurt, want als dat inderdaad de inzet was en is van deze verkiezingen, dan was Biden daartoe niet meer in staat. 

Niettemin gaf hij impliciet een veeg uit de pan aan hem die er niet was, de psycho die probeert het ambt van president te herwinnen om democratie de nek om te draaien. Onoprecht of niet, die boodschap kwam wel door. 

Anyway, hij is nu al verleden tijd. Dit was de eerste stap in de goodbye tour die op de conventie een voorlopig hoogtepunt zal krijgen. Dan kan iedereen juichen voor de man, juist omdat hij van het toneel verdwijnt. 

Harris zat er niet bij toen de oorlogsmaker en Israëlvernietiger Nethanyahu een toespraak hield voor de Republikeinen in het Congres. De bedoeling van de uitnodigers was om Biden klem te zetten: terwijl de president probeerde Nethanyahu te matigen en de oorlogsmisdaden in Gaza te beperken, lieten de Republikeinen blinde steun zien. De bedoeling: kiezers winnen die om Israël geven. Dat gaat niet lukken.

Harris was er niet. Ze had een afspraak, met een sorority, een studentenvereniging van zwarte vrouwen. Ze hield die, verstandig genoeg. Haar toespraak is de stump speech zoals die zich nu heel snel ontwikkelt. Maar wat met opviel was deze riedel:

“Ours is a fight for the future and a fight for freedom. Across our nation, we are witnessing a full-on assault on hard-fought, hard-won freedoms and rights. The freedom to vote. The freedom to be safe from gun violence. The freedom to live without fear of bigotry and hate. The freedom to love who you love openly … the freedom to learn and acknowledge our true and whole history, and the freedom of a woman to make decisions about her own body.”

Briljante echo van Franklin Roosevelts Four Freedoms in zijn State of the Union 1941.

Way to go. Vooralsnog doet Harris het uitstekend. En heeft Trump geen antwoord – omdat hij zich de vraag nooit stelde: zou Biden alsnog opstappen. Het was niet een daad die binnen zijn belevingswereld viel.

Stel u het debat voor tussen de kandidaten voor het vicepresidentschap: J.D. Vance tegenover een nader te bepalen gouverneur (ik denk dat Buttigieg niet in de mix zit). Vance is een voorstander van een uitgesproken populistisch economisch beleid met hoge importheffingen en een mate van industriebeleid. Maar tegelijkertijd wordt hij geconfronteerd met het continueren van de Trump belastingverlagingen voor de rijken die in 2025 aflopen. 

Importheffingen brengen niet genoeg op om de tekorten (meer dan 6 % per jaar) goed te maken. Democraten zullen dus praten over hogere belastingen voor de inkomens boven de 400.000 dollar en nog hoger voor die daarboven – en een serieuze aanpak van alle gaten voor investeerders. Ze zullen ook de vennootschapsbelasting niet verder verlagen (Trump wil nog eens van 21 naar 20, omdat het zo’n mooi rond getal is – laat het maar aan de psycho over om argumenten te geven). De Democraten zullen hem willen verhogen, de verlagingen van 2017 gingen enkel naar het inkopen van eigen aandelen, zodat de koers hoger was – een van de redenen dat Trump zo’n goede beurs kon claimen. De gewone man/vrouw had er niets aan.

Josh Shapiro zal het sociaal economisch beleid van de Democraten kunnen formuleren, dicht bij de electorale doelgroep: mannen (en gezinnen) in het geteisterde Midden Westen. Daar komt bij dat Shapiro de hele campagne beschikbaar zal zijn om namens Harris dat beleid over het voetlicht te brengen. Rolverdeling: Harris die Trump aanklaagt en het Biden beleid verdedigt, Shapiro die de komende vier jaar vorm geeft. Aan de doelgroepen zwarten, vrouwen, jongeren – waarbij het vooral om opkomst draait – voegt Shapiro een deel van de Trump aanhang toe. Spannend!

Als ik me dit debat probeer voor te stellen dan zie ik scherper wie de kandidaat moet zijn als running mate voor Kamala Harris. Senator Mark Kelley kan op buitenlandse politiek gebied wat toevoegen, al heb ik hem daar niet over gehoord de afgelopen jaren en valt er weinig toe te voegen aan Bidens beleid (even afwachten hoezeer Nethanyahu Israëls glazen verder ingooit). Kelley laat een zetel open in Arizona die de gouverneur mag vullen maar die staat in 2026 bij de volgende algemene verkiezingen weer ter discussie. Nu moet Kelley dat jaar sowieso ook naar de kiezers, maar laten we zeggen dat in een tussenjaar, altijd slecht voor zittende presidenten, het belangrijk is als de Democraten als ze in het Witte Huis zitten, die zetel kunnen behouden.

Een astronaut? Een voorstander van stevige gun control? Zijn echtgenote is indertijd neergeschoten. Geloofwaardig maar dat voegt aan het Democratische kiezersbestand niets toe. Integendeel. Brengt Kelley Arizona mee? Ik denk, de peilingen ten spijt, dat Arizona relatief gemakkelijk is te winnen voor de Democraten. Er is een open senaatszetel en de Republikeinen kunnen heel goed Kari Lake, een geschifte verkiezingsleugenaar, als kandidaat kiezen. de andere kandidaat is een Trumpiaanse sheriff. Voorverkiezingen in augustus. De Democratische kiezers komen echt wel opdagen. Ergo: Kelley voegt weinig toe. Ook niet onbelangrijk: Pennsylvania heeft 19 kiesmannen, Arizona 11. De keuze is duidelijk.

Roy Cooper brengt een zuidelijke staat in het spel, North Carolina. Hij is term limited, heeft acht jaar ervaring, is wijs en ouder. De Democraten in North Carolina zijn al wakker, want de Republikeinse kandidaat daar is Mark Robinson, een zwarte racist die vindt dat er wel wat doden kunnen vallen (maakt niet uit waar en waarvoor). Robinson is nu lt governor, maar als Cooper running mate zou worden, dan blijft hij gewoon gouverneur tot de nieuwe termijn begint. Inhoudelijk zal Cooper gedegen zijn maar hij heeft niet echt veel mee te brengen, lijkt.

I rest my case. Ik zie uit naar een debat tussen Ohio en Pennsylvania, tussen J.D. Vance en Josh Shapiro. Vooropgesteld dat het klikt met Harris, natuurlijk.