Het zal wel wegvallen tegen al het mediageweld uit het Midden Oosten, maar de documenten die in Washington zijn vrijgegeven door de rechter in het proces wegens poging de verkiezingen te frauderen zijn indrukwekkend.

Ik zeg dat met enige aarzeling want we zijn inmiddels zo murw gebeukt door de leugens van Trump en zijn bende dat ook dit soort informatie wordt ervaren als niet verrassend.

Kort samengevat lijkt het bewijsmateriaal van speciaal aanklager Jack Smith erop te wijzen dat Trump wist dat hij de verkiezingen had verloren, bewust aanstuurde op frauduleuze handelingen met fake kiesmannen, als kandidaat (en niet als president) de uitslag probeerde te beïnvloeden (in Georgia) en op 6 januari niet alleen geweld stimuleerde maar toen het plaatsvond er ook niets om gaf. Mike Pence, vicepresident en hielenlikker tot medio november 2020, is een van de belangrijke getuigen.

De kans is niet gering dat Amerika op 5 november een criminele putsch pleger opnieuw president maakt en daarmee ook de partij van landverraders die de Republikeinse Partij is, beloont voor het meegaan in de Big Lie. 

Trumps juristen kennen maar één stand: alles zo lang mogelijk rekken. Dat deed hij al toen hij zijn aannemers in New York bestal, dat doet hij nog steeds. Ik kan geen ridiculer argument bedenken dan dat deze informatie geheim zou moeten blijven omdat hij de verkiezingen zou beïnvloeden. Dit is nou precies wat we moeten weten voordat een stem wordt uitgebracht. Misschien is het goed in herinnering te brengen dat Hillary in 2016 verloor omdat de FBI op het laatste moment een ongehoorde (en ongerechtvaardigde) ingreep pleegde.

Laten we wel wezen: Trump kondigde zijn kandidatuur in oktober 2022 alleen maar aan om als presidentskandidaat aan alle aanklachten en potentiële processen te ontsnappen. Hij heeft al teveel cadeau gekregen.

Maar hoe treurig ik dat ook vind, deze informatie gaat de verkiezingen nauwelijks beïnvloeden. De Trumpies en de meelopers in de Republikeinse Partij interesseert het helemaal niets. Ze hebben dit allang ingecalculeerd bij hun keuze voor de macht boven de rechtsstaat. De Democraten zullen het ook voor kennisgeving aannemen.

Hoogstens die paar kiezers die nog niet besloten hebben om op Harris te stemmen (ze hebben meestal al wel besloten om niet op Trump te stemmen) kunnen worden beïnvloed. Ik mag hopen dat de Harris campagne deze informatie combineert met de uitspraken van Vance tijdens het debat om het gevaar nog eens over het voetlicht te brengen.

Want mijn bottomline is steeds meer dat Trump stagneert en niet anders kan dan stagneren – nou ja, hij zou aan de marge nog wat kiezers kunnen verliezen, maar kiezers winnen is geen optie meer. De Democaten moeten daarom simpelweg de laatste twijfelaars over Harris over de streep halen. Dat zou impliceren dat Harris mensen moet overhalen op haar te stemmen, het gevaar of de afkeer van Trump onderstrepen is niet nodig. Het geplande interview met 60 Minutes is een manier om dat te doen, zeker nu de psycho het niet aandurft. 

Het is te dol dat conservatieve columnisten als Bret Stephens en Ross Douthat op geen van beide zouden stemmen en daarmee Trump zouden helpen enkel omdat ze niet over hun vooroordelen over Harris heen kunnen stappen. Maar ja, Stephens pleit vandaag voor een aanval op Iran, de VS samen met Israël, dus misschien is hij echt de weg kwijt. En Douthat is een katholieke geloofsfanaat. Misschien verwacht ik teveel van columnisten.

Ik weet niet wat te denken van Melania en haar standpunt over abortus. Alles helpt dus als het helpt om Trumps belachelijke standpunten over abortus aan de kaak te stellen, prima. Misschien kan ze Trumps 60 Minutes slot overnemen.

Ik heb niet veel te melden over het debat tussen de vice-presidentskandidaten. Stukjes gezien, veel over gelezen, ik ben er niet voor opgestaan of wakker gebleven. Er zijn grenzen.

Wat me vooral van belang lijkt, is dat we hier in meer geciviliseerde vorm dan tot nu toe, de kroonprins van de Republikeinse Partij zagen. Als Trump wint, zal Vance in de loop van die vier jaar president worden. Trump gaat een hele termijn niet overleven en doet hij dat wel, dan zal hij aan het einde terugtreden zodat Vance als president kan kandideren. 

Als Trump verliest, zullen andere gegadigden opduiken in 2028. Maar Vance zal de erfgenaam zijn van de Trump kiezers – al is dat een nogal wankelmoedige groep, vooral gegrepen door de persoon Trump. Vier jaar is een lange tijd, zeker als de Republikeinen in het Congres ook buitenspel staan (ik merkte eerder op dat Texas en Florida in de senaat ‘in play’ zijn en het zou een waar genoegen zijn om Ted Cruz en Rick Scott te zien afdruipen, maar zover is het nog niet). 

Bij de Democraten zagen en hoorden we een degelijke plaatsvervanger. Niet meer en niet minder. Vice-presidenten komen pas tot leven en tot hun recht als de baas wegvalt – zie Harris, maar vooral ook Truman en Johnson, dus je moet niet te veel waarde hechten aan wat Walz in dit debat liet zien. Wel goed dat hij Vance vastpinde op 6 januari en de verkiezingsleugens maar ik heb al eerder, in de aanloop naar de selectie door de psycho, opgemerkt dat Vance de beste argumenten heeft om de Big Lie te verdedigen. Daarmee wordt hij niet waar en Vance erkent de uitslag nog steeds niet, maar hij loop keurig in de pas en met betere retoriek dan zijn baas, die in Wisconsin weer eens de weg kwijt was.

Kortom, weinig gebeurd. Alles wordt overschaduwd door de oorlog die Israël voert en de beschamend irrelevante rol die de VS daarin speelt. De eerste vraag van het debat was of Amerika een Israelische aanval op Iran zou moeten steunen. Ze doken natuurlijk, maar dat Nethanyahu nu eindelijk in een positie is waarin hij de Amerikanen kan meeslepen in bombardementen op Irans nucleaire installaties geeft aan dat hij aan de touwtjes trekt. 

Iran reageert op de uitschakeling door Israël van zijn loopjongens. Tit for tat, al zat er weinig tat in de Iraanse aanval. Als Amerika iets zou kunnen bewerken dan is dat Israël het hierbij laat. Iran is vernederd, stuurde 200 raketten zonder iets te raken. Zou mooi zijn als het daarbij bleef. 

In het tijdperk waar Donald Trump de toon zet, oogt zijn vandaag honderd geworden voorganger Jimmy Carter als een toonbeeld van beschaving. De een-termijn president, van 1977 tot 1981, wordt veelal beschouwd als mislukt. Dat is onzin. Dat de kiezer Carters leiderschap in november 1980 verwierpen had een groot aantal redenen, maar doet niets af aan Carters prestaties, nog los van die elementaire beschaving die zo node wordt gemist.

Carter had pech. Onder de omstandigheden waaronder hij in 1977 aantrad had werkelijk niemand van het presidentschap een succes kunnen maken. Hij had te maken met een land dat was gedemoraliseerd door de wandaden en het aftreden van Richard Nixon. Een land dat de oorlog in Vietnam had verloren en in de competitie met de Sovjet Unie, vooral gevoerd in derde wereld landen, op achterstand leek te staan. Carter erfde een stagnerende economie, waarin zowel inflatie als werkeloosheid hoog opliepen. De olieschok van 1973 dreunde door, in 1979 kwam daar een tweede prijsverhoging overheen.

Tegelijkertijd waren het juist die omstandigheden waardoor de voormalig gouverneur van Georgia president kon worden. In die zuidelijke staat had Carter de rassenverhoudingen na het einde van de segregatie in redelijk goede banen weten te leiden. Hij was een moralistische politicus, een evangelische gelovige die dat niet verborg, maar er ook de consequenties aan verbond die hedendaagse evangelisch nationalisten ontlopen. Hij beloofde de kiezers dat hij hen niet zou voorliegen.

De Democraten hadden na de roerige jaren zestig het belang van voorverkiezingen sterk vergroot. Carter begon vroeg met zijn campagne, liep stad en land af om de nominatie te winnen. In een spannende verkiezingsstrijd versloeg hij vervolgens de Republikeinse president Gerald Ford, de nooit gekozen opvolger van Nixon.

Volgens een gezaghebbende theorie van het presidentschap zijn politici die aantreden aan het einde van een langere ontwikkeling gedoemd te falen. Zoals Herbert Hoover in 1932 onderuit ging tijdens de Grote Depressie om plaats te maken voor Franklin Roosevelt, zo zat Carter aan het einde van een periode van actief overheidsingrijpen. Hij werd de laatste president voor een waterscheiding-verkiezing. Achteraf gezien was het voor de Democraten – en voor Amerika – beter geweest als Gerald Ford of Ronald Reagan in 1977 president was geworden en de Republikeinen met de brokken hadden gezeten.

Carters presidentschap was succesvoller dan de reputatie die hem aankleeft. Zijn regering benoemde meer zwarten, hispanics en vrouwen dan ooit. Hij verleende duizenden ‘Vietnam-deserteurs’ amnestie, daarmee een van open wonden van de oorlog sluitend. Hij hervormde het ambtenarenapparaat, dereguleerde het vliegverkeer en zette milieu stevig op de agenda. Helaas verergerde de verdubbeling van de olieprijs in 1979 Amerika’ economische problemen. De onder Ford begonnen stagflatie – een ongewone combinatie van hoge inflatie en hoge werkloosheid – bleef doorwoekeren. In 1979 benoemde Carter Paul Volcker tot president van de Federal Reserve, de Amerikaanse centrale bank, met de opdracht inflatie uit de economie te wringen. Het was een moedige daad want Carter wist heel goed dat de hogere rentes een recessie zouden opleveren, juist in een verkiezingsjaar.

Buitenlands boekte Carter behoorlijke successen. Met persoonlijke inzet wist hij Egypte en Israël te bewegen tot een vredesakkoord, de Camp David Akkoorden, die tot op de dag van vandaag werken. Hij gaf het Panama-kanaal terug aan Panama, tot ergernis van conservatieven. Carter sloot een nieuw verdrag over wapenbeheersing met de Sovjet Unie, maar het bleef liggen omdat juist de Republikeinen van Richard Nixon zich tegen welke deal dan ook hadden gekeerd. Toen de Sovjet Unie eind 1979 Afghanistan binnenviel, sloeg Carters gematigde toon om in een niet geheel geloofwaardige havik-stem. Een verbod op graanexport naar Rusland maakte de Amerikaanse boeren kwaad, een boycot van de Olympische Spelen in Moskou ontzette sportfanaten.

Carter had mensenrechten stevig op de agenda gezet, maar zoals alle presidenten had hij moeite Amerikaanse belangen af te wegen tegen dat beleid. Zo veroordeelde hij de misdaden van de dictator in Nicaragua, Anastasio Somoza, maar deed niets om hem kwijt te raken. Hij steunde de Sjah van Iran, ondanks diens beleid van binnenlandse terreur, maar kwam hem niet te hulp toen de revolutie onder leiding van ayatollah Khomeini hem ten val bracht. Carters bereidheid om de Sjah voor een medische behandeling in de VS toe te laten, een humanitaire geste, was de aanleiding voor studenten in Teheran om 52 Amerikaanse diplomaten te gijzelen. Carter oogde hulpeloos. Een militaire operatie om de gijzelaars te bevrijden liep vast in een woestijnstorm. Carter kon zich moeilijk losmaken van een door conservatieven opgetuigd imago van softe mislukkeling.

Ook op links lag Carter onder vuur. De tragisch moreel gehandicapte senator Edward Kennedy (in Chappaquiddick verantwoordelijk voor de dood van een medewerkster) daagde Carter uit voor de Democratische nominatie, legde hem het vuur aan de schenen en bleef dat doen ook lang nadat hij zelf geen kans meer had. De schade was enorm. Carter kreeg de nominatie maar in de strijd met de eeuwig optimistische en aartsvaderlijke Ronald Reagan verloor hij in november 1980 de strijd om herverkiezing. Daarmee begon voor Amerika een periode van conservatisme en vrije markt absolutisme waarvan Amerika nu de kenmerken draagt.

Na zijn terugtreden zette Carter zich onvermoeibaar in als bemiddelaar in geschillen tussen naties, om de rechtmatigheid van verkiezingen objectief te beoordelen en voor de verbetering van het lot van minder bedeelden in de wereld. Carters kwaliteiten: een indrukwekkende intelligentie, de zucht naar micromanagement, volstrekte betrouwbaarheid en een bewonderenswaardig idealisme zaten hem als president in de weg maar maakten hem de meest succesvolle ex-president in de Amerikaanse geschiedenis. Hij kreeg in 2002 de Nobelprijs van de Vrede.

Jimmy Carter verdient het de geschiedenis in te gaan als een bewogen man, een idealist zoals er weinig het presidentschap hebben bekleed. Hij was een moralist, een man van overtuigingen, die in de huidige tijd node wordt gemist. Het is jammer dat Amerika van zijn gedeeltelijk falen alleen maar geleerd lijkt te hebben dat ze liever geen idealisten als president zien. It’s their loss.

Ik heb ruim vijf jaar in Washington DC gewoond en heb een zwak voor de stad. Het was anders, toen, in de jaren tachtig. We hadden dinner parties met Republikeinen en Democraten, mensen die voor Reagan werkten en mensen die voor Democratische senatoren werkten. Toen was politieke discussie nog heel gewoon.

Ik schrijf dit omdat ik u een leestip wil geven. Onderstaande foto is de inleiding: een champagne ontbijt voor de Reflection Pool op de Mall, het Lincoln Memorial op de achtergrond. Het gebeurde in juli 1974, een maand voordat Richard Nixon zou aftreden. De directeur van de National Park Service gaf toestemming voor het ontbijt omdat Nixons secretaresse, Rose Mary Woods, ook gefotografeerd met een glas champagne op de mall.

Een groep vrienden, inclusief een jonge vrouw die net een diagnose van borstkanker had gekregen, kreeg een idee ….. Enfin, lees het verhaal zelf. Het is te mooi om na te vertellen. 

Klik hier voor het artikel in de Washington Post.

Debatten tussen vicepresidentskandidaten, wie geeft er wat om? Het is moeilijk voorbeelden te bedenken dat ze enig verschil maakten. Er zijn maar twee debatten die ik me herinner. Dat van 2020 toen een vlieg parkeerde op Mike Pence’s grijze haar. Hij merkte er niets van maar, laten we zeggen, het leidde af van wat hij had te melden. Niet dat dat vreselijk interessant was. Het debat deed er niet toe.

Het andere voorbeeld is het debat van 1988, toen de omhooggevallen senator Dan Quayle – tot ieders verbazing door oude Bush als running mate gekozen, als correspondent stond ik erbij en keek ernaar, daar in New Orleans – de strijd aan ging met de ervaren en patriarchiale senator Lloyd Bentsen. Quayle was jong en onervaren. Hij was zo dom om zich qua leeftijd te vergelijken met John F. Kennedy (die in 1960 iets meer ervaren en ongeveer net zo jong was). ‘I knew John F. Kennedy. John F. Kennedy was a friend of mine’, zei Bentsen. ‘Senator, you are no John F. Kennedy’. Quayle moest even ademhappen na die rechtse directe. ‘That was uncalled for’, herinner ik me van toen. Dukakis verloor evenzogoed.

Morgenavond gaan twee politici uit het Midden Westen in debat. De een is jong en de attack dog van Trump (ik noem hem steeds Trumps mini-me – wat geen recht doet aan Vance’s intelligentie, wel aan zijn lapdog hielenlikkerij), de ander is op leeftijd, ervaren als gouverneur en voorbeeld van wat een progressief politicus in Amerika kan bereiken.

Vance begint met een achterstand. Hij wordt door de meeste Amerikanen als een vervelende, arrogante, en ja, elitaire, kwast ervaren, met opinies die schokken en bereid om net als Trump eindeloos leugens te vertellen, van gestolen verkiezingen tot de katten en honden die Haitianen in Springfield zouden verorberen. Vance’s roll out was, laten we zeggen, niet ideaal. Met name wat hij steeds maar te berde brengt over vrouwen moet behoorlijk wat mensen hebben afgeschrikt. Het zal zeker aan de orde komen. Abortus en in het algemeen het welzijn van vrouwen is het belangrijkste splijt-onderwerp van de Democraten.

Interessant zal ook zijn in hoeverre Vance’s eerdere opinies over Trump aan de orde komen (een Hitler, niet geschikt etc.). Het is lastig Harris van flip floppen te beschuldigen en dan zelf afstand moeten nemen van allerlei eerder uitgesproken opinies. Maar het belangrijkste onderwerp is economie. Die doet het niet zo slecht als Trump wil doen geloven, en de staten in het Midden Westen hebben flink geprofiteerd van de uitgaven van de regering-Biden. Benieuwd hoe Walz de aanval van Vance zal pareren.

Persoonlijk werkt het uiterlijk van Vance op mijn zenuwen. Die eyeliner en die heldere blauwe ogen. Yuk. Ook zijn bekering tot het katholicisme vind ik interessant. Het past in een soort terug-naar-Jezus mode onder mensen die veel jonger zijn dan ik en de dagelijkse druk van de katholieke kerk niet hebben meegemaakt. Het past ook in een beweging die vooral in de VS erg sterk is: katholiek gemeenschapsdenken met een diep conservatieve (vooral anti-individualistische en anti-verworvenheden) ondertoon.

Ik moet steeds denken aan het communitarisme dat Balkenende indertijd uitdroeg. Maar dat had een veel bredere grondslag, onder meer het denken van John Rawls. Vance is er een van een kerk waarin priesters zich al eeuwen misdragen, waarin vrouwen geen rol mogen spelen, en waarin zo’n ongezonde en stupide stellingnames als een verbod op voorbehoedsmiddelen wet is (al houden de meeste gelovigen zich er niet aan). Over abortus heb ik het maar niet.

Walz is iemand die in veel opzichten net zover van me af staat en toch veel dichterbij. Opgegroeid en zijn hele leven werkend in het Midden Westen. Een leraar en football coach. Twee keer als gouverneur gekozen van een traditioneel progressieve staat, Minnesota. Iemand die zijn progressiviteit heeft omgezet in beleid (eten voor hongerige kinderen en ja, beschikbaarheid van tampons voor menstruerende scholieren die ze niet bij zich hebben). Lijkt me gemakkelijk te verdedigen. 

Pete Buttigieg, de volgende echte Democratische presidentskandidaat, heeft Walz voorbereid op het debat. Buttigieg heeft zich de laatste jaren ontpopt als een getalenteerd communiceerder. Bij Fox News veegde hij de vloer aan met een paar interviewers. Ik ben benieuwd of hij dat heeft kunnen overbrengen op Walz.

De optelsom is opnieuw eenvoudig. Vance zal er onder geen enkele omstandigheid kiezers bijwinnen voor Trump. Het is meer een holding operation. Er is weinig ruimte opwaarts. Daarentegen kan Vance op zijn slechtst mensen in het midden naar Harris jagen. 

Aan de kant van Walz is het risico niet dat hij mensen naar Trump jaagt maar dat hij het ‘imago’ van Harris als inhoudelijk te licht zal onderstrepen. Zijn taak is simpelweg neer te zetten dat hij een goede vervanger van Harris zal zijn als het nodig is, en tot dan een belangrijke aanvulling, vooral om haar binnenlands bij de les te houden.

Een niet onbelangrijk punt is dat Trump zo onthecht en idiooit is geworden, een soort Biden maar dan kwieker lopend, dat de kans dat hij zijn termijn niet overleeft, aanzienlijk is. Wie naar Vance kijkt, kijkt naar iemand met een gerede kans dat deze man president wordt. Wie naar Walz kijkt, kijkt naar een gewone vicepresidentskandidaat. Iemand die naar alle waarschijnlijkheid ook altijd vicepresident zal blijven. 

Je moet het Israël nageven (en daarmee impliciet Nethanyahu gelijk geven, althans vanuit zijn perspectief): het verlammen van Hizbollah is een coup. De Financial Times had een mooi artikel over de manier waarop na 2006 (toen eerdere aanslagen mislukten) de inlichtingendienst in Israël het over een andere boeg gooide. https://www-ft-com.ezphost.dur.ac.uk/content/6638813e-e246-4409-9a38-95bf60a220a8 

Interessant ook hoe de oorlog in Syrië en de participatie erin door Hezbollah de organisatie deed uitdijen en via corrupte Russen, Syriërs en Iraniërs meer mogelijkheden opende om van binnenuit informatie te verkrijgen. De maffia wist het al: zodra je mensen van buiten recruteert open je jezelf voor penetratie. Hoe meer mensen je nodig hebt, hoe meer mogelijkheden voor verraad. Zo heeft die genocide die Assad in zijn eigen land organiseerde nog een mooi bijeffect gehad. 

Ook elders in de krant, en ook in de New York Times (Thomas Friedman) mooie analyses. President Biden staat in zijn hemd, Amerika speelt nauwelijks een rol in het Midden Oosten. Dat leidt tot nieuwe verhoudingen, hoe precies dat zal voorlopig een raadsel blijven. Barack obama had zich ten doel gesteld Amerika los te maken van het drijfzand van deze hopeloze regio. Niet gelukt. Maar misschien heeft Nethanyahu wel de omstandigheden gecreeërd waarin Amerika min of meer gedwongen een bijrol gaat spelen. Laat ze het zelf maar uitzoeken is de houding van de meeste Amerikanen. 

Ik ben geen specialist (en u ook niet) dus ik probeer vanuit die analyses uit te puzzelen wat ik ervan moet denken. Nethanyahu is een boef en heeft zijn plicht verzaakt op 7 oktober. Hij heeft een tweestatenoplossing onmogelijk gemaakt, terroristeert de westbank en heeft geloofsidioten (ironisch genoeg van hetzelfde soort dat elders in het Midden Oosten en zeker in Iran de scepter zwaaien) de macht gegeven om Israël naar hun zin te hervormen. Maar zijn hoog spel betaalt zichzelf af. Hij zit er nog steeds en is zelfs weer populariteit aan het winnen. 

Kan Israël als democratie en beschaafd land overleven met die geloofsidioten die niet door een deur kunnen met seculiere joden? Kan Israël een niet-apartheid staat zijn met een paar miljoen Palestijnen binnen haar grenzen die geen burgerrechten hebben? Ik heb er mijn twijfels over.

Een andere vraag is hoe de positie van Israël wordt als staat waarvan men bijna vanzelfsprekend sympathie had. Daarvan is veel verspeeld en dat valt niet snel terug te winnen. Het lot van de palestijnen, door zowat iedereen, inclusief mensenrechtenvoorvechters en andere progressieven, staat nu op de agenda en gaat niet meer weg. Kan Nethanyahu zijn liefde voor Trump omzetten in een werkbare relatie met Amerika als Harris wint?  Als ze het zelf moeten uitzoeken (met wapens van Amerika) hoe gaat er dat dan uitzien?

Een vriendin stuurde me het nodige materiaal. Uit San Francisco natuurlijk. Flowers in your hair.

eIk heb eerder geschreven over de manier waarop Donald Trump zijn eigen campagne lijkt te saboteren. Zijn meanderende onzinverhalen zitten vol met stellingen en uitspraken die of inconsistent zijn, of zijn tegenstanders meer materiaal geven om te bewijzen hoe gevaarlijk hij wel is. Abortus, vrouwen, verkiezingsleugens (hij gaf gisteren toe dat hij met klein verschil had verloren in 2020), protectionisme. Laat hem praten, laat zijn mini-me Vance praten, en de kiezers druppelen weg. Niet massaal maar drup, drup, drup.

Omarm Laura Loomer (of erger, er wordt gesuggereerd dat ze een soort Lewinsky is/was). Steun Mark Robinson, de zwarte nazi in North Carolina. Laat het Murukami-stijl honden en katten regenen over Ohio. Laat je kandidaat vertellen dat vrouwen boven de vijftig zich niet druk zouden moeten maken over abortus. Of vertel je kiezers dat als je op Trump stemt abortus geen onderwerp van belang meer zal zijn – waarschijnlijk omdat Trump al eerder zei dat als je op hem stemt, het de laatste keer is dat je hoeft (kunt?) stemmen. 

Wil hij wel president worden? Ik denk van niet. Ik denk dat hij wil winnen. Wraak nemen, niet te boek staan als loser. Dat is zijn diepste motivatie. Hard werken in het Oval Office? Liever niet. Op de een of andere manier heeft Trump energie verloren (en zijn energieniveau was al laag) sinds Joe Biden uit de race werd geduwd. Trump is er boos over dat hem die mogelijkheid op wraak wordt ontnomen. 

Of misschien was het de aanslag, of waarschijnlijker de combinatie van de aanslag en de adoratie op de Republikeinse conventie, die hem het gevoel gaf dat het allemaal goed zat, dat de kiezer al was gewonnen. In die state of mind is het lastig een effectieve campagne te voeren, zeker als je te oud bent om nog van modus operandi te veranderen. Gebrek aan discipline was Trumps kenmerk maar het werd gecompenseerd door een fijne neus – nee, een fijn onderbuikgevoel – over wat hem kiezers opleverde. Niet meer.

Een andere vraag is of de Republikeinse Partij wel wil dat deze man president wordt. Niemand zal het openlijk zeggen maar er worden al voorbereidingen getroffen om de partij weer een beetje normaal te maken. Een generatie politici staat buitenspel. Robert Dole, kleine Bush twee keer, de bejaarde McCain, de oude Romney en nu drie keer de oude man die maar niet weg wil gaan. Bush was een nieuw gezicht, maar verder was er weinig ruimte voor ambitieuze nieuwkomers. Luizige opportunisten als Ted Cruz en Marco Rubio trappelden van ongeduld. En ze zijn niet de enigen. Gouverneurs van al die Republikeinse staten, andere senatoren, een paar denkende afgevaardigden: ze zouden graag presidentskandidaat worden. Trump zat en zit in de weg.

Als hij wordt gekozen in november zit hij nog steeds in de weg. Erger, dan is het new kid on the bloc, mini-me JD Vance de eerste opvolger. Weer geen kans voor al die politici die staan te trappelen. Ik kan het niet bewijzen maar het zou me niet verbazen als het gros van de Republikeinen geen overwinning van Trump wil (en dan heb ik het nog niet over de honderden officials die ooit voor de psycho werkten die hem nu ongeschikt verklaren). Ze zullen keurig op Trump stemmen of niet opkomen, maar zijn 46 a 47 procent zal toch echt het maximum blijken.

Als ik gelijk heb, nadert een ideaal scenario. Harris klimt al in de peilingen, Trump maakt weinig enthousiasme los. Een stevige overwinning voor Harris geeft als die gefrustreerde Republikeinen (medelijden hoeft niet, ze hebben het zelf gewild) de kans om hun partij opnieuw in te richten zonder Trump en mini me. Een kandidaat die wel wil winnen maar niet president wil worden. Verlies is haast onontkoombaar. Houd me ten goede, het is maar een scenario, maar wel een waar ik hoopvol van word.

President Biden heeft alle tijd om zich op regeren te concentreren. Hij hoeft geen campagne meer te voeren, enkel een toespraakje houden op de VN algemene vergadering.

Maar op het terrein waar het op aankomt, het Midden Oosten en Oekraïne, laat Biden het afweten. De Amerika-correspondent van de Financial Times, Edward Luce, neemt hem vandaag de maat onder de kop Biden is missing in action. Ik ben het met hem eens.

We zijn het punt al lang gepasseerd waarop er onvoorwaardelijke steun is voor een bedreigd Israël. Sterker, ik vermoed dat er weinig sympathy meer is voor het land. Voor Biden, een zelfverklaard zionist, kent de steun voor Nethanyahu’s Israël geen grenzen. Ooit was Amerika een belangrijke stabiliserende kracht in het Midden Oosten, omdat het bereid was met spierballen te rollen om te voorkomen dat de dingen uit de hand liepen. Dat kon en kan Amerika omdat Israël tientallen miljarden dollars steun krijgt van de VS, veelal in de vorm van wapens.

We zijn nu bijna een jaar verder na het defensie-debacle van 7 oktober. In die elf en halve maand heeft Biden Nethanyahu onvoorwaardelijk gesteund en heeft Nethanyahu Biden voortdurend tegen de schenen getrapt (of, pijnlijker, in zijn kruis). Minister Blinken heeft zich een ongeluk gereisd maar als je niet bereid bent om je machtsmiddelen te gebruiken, dan heeft diplomatie weinig te betekenen. Biden heeft voortdurend geroepen dat er iets moet gebeuren, een bestand, de gijzelaars vrij. Totaal nutteloos. Nethanyahu doet wat hij wil, geeft geen donder om de gijzelaars.

Hetzelfde geldt, in mindere mate, voor Oekraïne. Zelinsky wil de Amerikaanse wapens gebruiken om de bron van de Russische bombardementen aan te pakken en niet alleen de vliegtuigen en bommen die binnenkomen. Daarvoor moeten ze Rusland aanvallen op eigen terrein. Biden is panisch. Hij wordt altijd gezien als een klassieke bondgenootschappelijke Amerikaanse president maar in dit geval is hij gewoon een oude man die zo bang is dat de Russische beer wordt opgepord, dat hij niets doet. Een product van de Koude Oorlog.

Buitenlandse politiek is geen groot item in de presidentscampagne, hoewel vicepresidentskandidaat Vance on the record is dat hij de hulp aan Oekraïne wil stopzetten. Kandidaat Trump claimt dat de wereld vredig verder zou hebben gesudderd als hij president was geweest, en meandert voor aanhangers over zijn vaardigheid in het beëindigen van bestaande conflicten. Hij houdt nog steeds van Poetin. Als hij helemaal losgaat, dan roept hij Joodse Amerikanen op om op hem te stemmen – zou hij verliezen, dan is het de schuld van de Joden.

Kamala Harris heeft moeite een standpunt in te nemen dat verder gaat dan ‘Israël heeft het recht zich te verdedigen’, maar we zijn zo ver weg van dat basispunt dat die opmerking geen betekenis meer heeft (en, terzijde, Israël maakte op 7 oktober een zootje van die verdediging, omdat, laten we dat niet vergeten, de duivelse Nethanyahu andere tonelen bespeelde). De afkeer van de Gaza oorlog in de VS is groter dan de traditionele sympathie voor Israël, durf ik wel te zeggen. Dat levert Harris een probleem op. Niet enkel Arabisch Amerikaanse kiezers maar ook veel progressieven en simpelweg huminitarians vinden haar standpunt te zwak.

Nu Nethanyahu, erelid van de Republikeinen en een Trump-fan, de oorlog uitbreidt en de aandacht afleidt van de puinhoop die hij achterlaat in Gaza (en het toenemende geweld op de Westbank) wordt het moeilijker voor de Democraten om vol te houden dat hun diplomatie gericht beleid succes heeft. Edward Luce merkt terecht op dat Bidens presidentschap uitgaat als een nachtkaars en dat Bidens vijftig jaar in de politiek zal eindigen met die nachtkaars. Ik vrees dat hij gelijk gaat krijgen. 

Peilingen zijn maar peilingen. Toch ziet het er beter uit voor Harris dan je kon verwachten. Het is een combinatie van het debat, de honden en kattenflauwekul van Trump en mini-Trump, de ontrafeling van Trump en het simpele feit dat er een echte keuze is, maken dat ze waarschijnlijk landelijk een meerderheid zal halen. De swing states zullen het spannend houden tot het einde, maar Trump en zijn bende doen hun best om kiezers van zich te vervreemden.

Eerst maar de katten en hondenetende Haitianen in Ohio, nota bene de thuisstaat van mini-Trump, JD Vance. Het is een debacle voor de Trump campagne. Zeker, ze krijgen de aandacht voor immigratie en haat tegen vreemdelingen die ze wensen, maar niet op een manier die ook maar één stem meer oplevert. Vance zal nog lang te horen krijgen dat hij verhalen verzint, onzin oplepelt om ‘een probleem aan de orde te stellen dat de media negeren’. Trump zal het blijven herhalen, het zit nu in zijn automatic repeat systeem. In het debat tussen de vice-president kandidaten zal het zeker aan de orde komen. Walz hoeft er niets over te zeggen, laat Vance zichzelf maar ophangen. 

De gouverneur van Ohio, Republikein Mike deWine, schreef een opinieartikel in de NYT dat het afgelopen moet zijn met deze onzin van zijn partijleider. Ik had het echt moedig gevonden als hij had gezegd dat hij zelf naar Springfield zou komen als Trump of Vance het waagde zich daar te vertonen. Ik vermoed dat Trump, die ratelde dat hij binnen twee weken de dierenliefhebbers in Springfield zou bezoeken, zich niet de buurt zal laten zien.

Een ander soort debacle, ook wel verdiend voor de Republikeinen, ontrolt zich in North Carolina. De Republikeinse kandidaat voor gouverneur, Robinson, een zwarte racist, werd tot nog toe breed gesteund door de Trumpies (een Marten Luther King on steroids, zei de psycho), ondanks een scala aan onfrisse opinies en uitspraken van de man. Vorige week onthulde CNN zijn gedrag op porno sites waar Robinson zichzelf presenteerde als een Black Nazi en vond dat slavernij goed was. Als het weer werd ingevoerd zou hij er een paar kopen. 

Dit was een voorzienbaar, voorspelbaar rampscenario voor de Republikeinen. Maar blind als ze zijn, zitten ze vast aan Robinson. Het betekent in elk geval dat er een Democratische gouverneur blijft in North Carolina, waar de kiesdistricten zo zijn gegerrymandered dat de Republikeinen in het staatscongres altijd de meerderheid hebben. Een Democratische gouverneur kan ze in toom houden.

Maar het leuke voor de presidentsverkiezingen is dat deze negatieve publiciteit wel eens impact kon hebben op de resultaten op 5 november voor Trump. North Carolina kwam nog niet in de buurt van een swing state (alleen in 2008 stemde de staat Democratisch) maar is dat nu wel. En het mooie van deze ontwikkeling is dat als Trump North Carolina niet binnenhaalt, hij nauwelijks een pad naar het presidentschap heeft. Dan doet Pennsylvania er niet meer toe. Harris heeft een mooie commercial uit die Robinson en Trump aan elkaar klikt. 

Overigens ben ik niet zo gerust op de peilcijfers in Arizona en Georgia. Met name in Arizona waar de geschifte Kari Lake de Republikeinse senaatskandidaat is en ver achterligt, zou het closer moeten zijn. En Georgia stuurde in 2021 (weet u nog, op 5 januari) twee Democraten naar de Senaat. Ik had daar minder steun voor Trump verwacht. Maar als North Carolina afvalt voor Trump dan doet dat er niet meer toe.

Ondertussen heeft de verkiezingsraad in Georgia, meerderheid Trumpies, de regels zo veranderd dat er met de hand geteld moet worden op 5 november, no matter what. Dat betekent dat het tijd kost (wat bij een duidelijke uitslag niet erg is, laat ze maar lekker tellen in Georgia terwijl het land de overwinning van Harris viert), dat er veel ruimte is voor fouten en dat de chicanes van deze Big Lie fanaten voor eindeloos veel problemen zullen zorgen. Hopelijk komt de rechter (of de gouverneur, ik weet niet precies wat de vrijheidsgraden van deze lui zijn) er nog tussen.

Intussen probeert Trump zich te ontdoen van Laura Loomer. Laura Who? Het is een samenzwerings, influential, racistisch type, een lellebel a la Marjorie Taylor Greene, die blijkbaar de psycho om haar vinger heeft kunnen winden. Ze reist nu met Trump, staat naast hem en claimt toegang. Misschien allemaal niet zo onverwacht van een oude man die zich ooit met een pornoster inliet, maar de looney idioterie van deze dame is zo maf, dat de Trump campagne zich in alle bochten draait om haar van Trump weg te houden. Het is allemaal deel van de ongedisciplineerdheid van deze bejaarde.

Reken op meer Trump blunders de komende weken. Meer over IVF. Over abortus. Hij durft niet te debatteren, roept in zijn kermisbijeenkomsten dat het te laat is, dat de kiezers al stemmen (en inderdaad kun je in sommige staten al per post stemmen). Onzin natuurlijk, want die kiezers waar het om draait kun je tot op 5 november overhalen. Maar ik denk dat het verstandig is van Trumps campagne adviseurs om hem het idee in het hoofd te zetten dat hij het geweldig deed in het debat met Harris en haar geen kans moet geven terug te komen. Dat is het soort verhaal dat Trump zichzelf kan vertellen. Andere analisten zeggen dat hij juist wel een debat moet houden omdat de dynamiek van hem wegloopt en hij iets moet doen. Ik neig meer naar Trumps wegblijven. 

En dan hebben we het nog niet over de anti-joodse onzin die Trump uitkraamt. Als hij de verkiezingen verliest, zegt Trump, is het de schuld van de joden. Lees deze columniste erover.

Het geld stroomt binnen bij de Harris campagne. Dat verleidde een opinieschijver van de NYT tot een fascinerend artikel over de mogelijkheden om geld te stoppen in staten waar openingen zijn voor de senaat, meer specifiek, Texas en Florida. Over Texas had ik zelf al dat soort ideeën. Ted Cruz is niet populair als senator van Texas en staat blijkbaar maar een procent of twee voor. Hij is kwetsbaar. Verrassender was Florida waar senator Scott, een vervelend type conservatief, blijkbaar maar weinig voorsprong heeft. 

Combineer dit met wat David Frumm terecht opmerkte: deze campagne lijkt op 1980. Toen lagen Carter en Reagan behoorlijk gelijk tot het debat, waarna Reagan ermee wegliep. Inderdaad nam Reagan toen een kleine voorsprong, zoals Harris dat nu doet, en groeide die voorsprong richting verkiezingen. It ain’t over untill it’s over, maar het begint er goed uit te zien. 

Maar een paar dingen die ik niet begrijp van de Harris campagne. Waarom moeilijke antwoorden als het gemakkelijk kan? In 2019 tegen fracking, nu niet tegen? Tja, ik ben drie jaar vicepresident geweest. Dan leer je. Donald Trump was vier jaar president en leerde niets. In plaats daarvan neuzelde ze over haar morals die niet veranderd zijn. Duh. Gooi wat economisch rood vlees in de strijd. Trump heeft geen programma (zijn zetbazen wel, zie Project 2025), hij kan gemakkelijk worden neergezet als belastingverlager voor de rijken en als hij ergens de grootste en de beste in was, dan was het in het vergroten van begrotingstekorten.

Tim Walz gebruikte niet IVF maar een andere methode en was dus een leugenaar? Kom op. Zeg nou gewoon dat je alle manieren om kinderen te krijgen wilt beschermen. Heeft geen weapons of war gedragen? Nee, hij was niet in Irak, maar als national guard droeg hij wel degelijk wapens. 

Ik geef toe, allemaal klein bier maar soms vraag je je af waarom zo’n campagne zo log en omslachtig is. Ze hoeven mijn blog niet te lezen. Ze kunnen het zelf bedenken.