Kunnen we een beetje perspectief houden? Gisteren  maakte Amsterdam een staaltje straatgeweld mee. Zoals zo vaak had het met voetbal te maken. En met Marokaanse jongeren. En met tot geweld geneigde demonstranten. 

Ik kan niet zeggen dat ik het hele verhaal op een rijtje heb maar de betrouwbare bronnen melden idiote hard core supporters van beide clubs. Het weghalen van vlaggen van zowel Palestijnen als Israëli’s. Een fase waarin de Tel Aviv supporters het aan de stok kregen met taxichauffeurs.

Een complete chaos, met misselijk makend geweld. Welk deel gewoon knokken was en welk deel anti-semitisme en welk deel woede over Israël kan ik niet uitmaken.

Maar dit was geen Kristalnacht, geen jaren dertig orgie van geweld tegen joden. Laat staan dat die van overheidshand werd georganiseerd. Dit was geen pogrom, het woord dat stennismakers van de andere kant in de mond bestorven ligt.

Wel van overheidshand georganiseerd waren de aangekondigde ‘reddingsvliegtuigen’ en de buitenkans om hier een publicitair nummertje van te maken. Ministers uit een uiterst rechtse regering die hun kans schoon zien Gaza en de Westbank bij ons uit te vechten.

Ik zat gisteren in een uitzending van Radio 1 waarin Rob Oudkerk daarover werd gevraagd. Na een paar minuten oproepen van de sfeer van de jaren dertig, eindigde hij met de conclusie dat het ook gewoon een bende onruststokers geweest kon zijn, misschien zijn kutmarokken van weleer.

Ik vond dat een bizar gesprek, maar het is typerend voor de overtrokken reactie, lijkt me. Een dreiging oproepen en uitkomen op de conclusie dat je het eigenlijk niet weet. Ja, ik kan me voorstellen dat joodse Amsterdammers zich bang voelen, en boos. Als Amsterdammer schaam ik me dat dit tuig en het voetbaltuig zowat elk weekend onze stadsnaam bezoedeld.

Maar die oorlog, die oorlog. We kunnen er niet van loskomen. Het maakt het blijkbaar onmogelijk om een gebeurtenis als deze, in de tijd van hongersnood in Gaza, in een tijd van voortdurend voetbalgeweld, in de context van deze tijd te zien. Meteen duiken de oorlogsaasgieren er weer op.

Dat burgemeester Halsema er weer van langs kreeg, lag voor de hand. De foute krant van Nederland voert permanent campagne. Oudkerk ging nog maar even terug in de tijd en vond dat Halsema om de haverklap de noodtoestand moest afkondigen en vrijheid van meningsuiting moest beperken en, in retrospect, toen al in gebreke was gebleven.

Als Amsterdammer schaamde ik me, voor die relschoppers, voor Oudkerk. Maar ik ben trots op onze burgemeester.