2005

Tweede inaugurele reden van president Bush, 2005

De tweede inaugurale toespraak van president George W. Bush stond in het teken van de oorlog in Irak, op dat moment bijna twee jaar bezig. Hoewel van alle redenen om de oorlog te beginnen het vestigen van democratie in het hele Midden Oosten de laatst aangevoerde was, kreeg die steeds meer gewicht naarmate andere redenen zoals de aanwezigheid van massavernietigingswapens ongegrond bleken. Bush plaatste de opdracht van Amerika nadrukkelijk in de Amerikaanse missionaire traditie.

“We hebben onze kwetsbaarheid gezien – en we hebben de diepste bron ervan onderkend. Want zo lang hele regio’s van de wereld lijden onder afkeer en tirannie – gevoelig voor ideologieën die haat voeden en moord verontschuldigen – zal geweld groeien en in destructieve kracht exploderen en de best verdedigde grenzen oversteken en een dodelijke dreiging vormen. Er is maar één kracht in de geschiedenis die de heerschappij van haat en ressentiment kan breken en de valse voorstellingen van tirannen kan blootleggen en de hoop van de beschaafde en tolerante mensen kan belonen, en dat is de kracht van menselijke vrijheid.

De gebeurtenissen én ons gezond verstand kunnen tot maar één conclusie leiden: of vrijheid in ons land kan overleven hang steeds meer af van het succes van vrijheid in andere landen. De beste hoop voor vrede in onze wereld is de groei van vrijheid in heel de wereld.

Amerika’s essentiële belangen en onze diepste overtuigingen vallen nu samen. Sinds de dagen van onze grondleggers hebben we uitgesproken dat iedere man en iedere vrouw op aarde deze rechten heeft, en waardigheid, en uniciteit, omdat ze naar het beeld zijn geschapen van de Maker van Hemel en aarde. In de loop van de generaties hebben we het essentiële belang uitgesproken van zelfbestuur, omdat niemand geschikt is om een meester te zijn en niemand het verdient om een slaaf te zijn. De promotie van deze idealen is de missie die onze Natie heeft geschapen. Het is het eerbare succes van onze vaders. Nu is het een dwingend vereiste voor de veiligheid van onze natie en de opdracht van onze tijd.

Het is daarom het beleid van de Verenigde Staten om democratische bewegingen en instellingen in elke natie en elke cultuur te vinden en te ondersteunen, met het ultieme doel om een einde te maken aan de tirannie in onze wereld.

Dit is niet primair de taak van wapens als zullen we onszelf en onze vrienden met wapens beschermen als dat nodig is. Vrijheid moet, uit haar aard, worden gekozen en worden verdedigd door burgers, en onderbouwd met de kracht van de wet en de bescherming van minderheden. En als de ziel van een natie eindelijk spreekt, dan kunnen de instellingen die ontstaan misschien gewoontes en tradities weerspiegelen die heel anders zijn dan de onze. Amerika zal niet zijn eigen stijl van bestuur opleggen aan de onwilligen. Integendeel, ons doel is anderen te helpen hun eigen stem te vinden, hun eigen vrijheid te bereiken en hun eigen weg te gaan.

[…]

Vandaag spreekt Amerika eens te meer tegen de volkeren van de wereld: Ieder die leeft onder tirannie en hopeloosheid kan weten: de Verenigde Staten zul uw onderdrukking niet negeren noch uw onderdrukkers verontschuldigen. Als u staat voor vrijheid dan staan we achter u.

Democratische hervormers die repressie, gevangenis of verbanning moeten vrezen, kunnen weten: Amerika ziet u voor wat u bent, de toekomstige leiders van uw vrije land.

De leiders van onwettige regimes kunnen weten dat we nog steeds geloven wat Abraham Lincoln geloofde: ‘Zij die vrijheid onthouden aan anderen verdienen het niet voor zichzelf; en onder de heerschappij van een rechtvaardige God zullen ze het niet lang houden.’

Aan het einde van de tweede termijn van president Bush was Irak nog steeds een wankele natie, duurde de oorlog al vijf jaar, met duizenden Amerikaanse doden en gewonden, tienduizenden Irakese doden en onduidelijke vooruitzichten voor de toekomst. Hoewel een aantal landen zoals Egypte, Jordanië en Tunesië aanvankelijk stappen leken te zetten in de richting van meer democratie, nam de druk van de Amerikaanse regering snel weer af – zeker toen bleek dat democratische verkiezingen niet altijd de gewenste partijen lieten winnen. Aan het einde van het presidentschap van George W. Bush waren er niet meer democratieën in het Midden Oosten dan toen hij zijn inaugurele rede uitsprak. Maar de manifest destiny van Amerika bleef onverminderd de politici inspireren.

Bron

Archieven Witte Huis, Inaugurele rede uitgesproken op 20 januari 2005.