Voor de betrekkelijk nieuwe wetenschap van de sociologie leverden de immigrantengemeenschappen dankbaar onderzoeksmateriaal. Zo bracht professor Irvin Child van Yale University in kaart hoe tweede generatie Italianen in New Haven, Connecticut, omgingen met hun culturele identiteit in verhouding tot hun Amerikaanse nationaliteit. Yale University bevond zich in New Haven maar vooral was het in die jaren een industriële stad van 160.000 inwoners, waarvan driekwart een immigrantenachtergrond had. Een kwart van de bevolking was Italiaans, eerste of tweede generatie, voornamelijk afkomstig uit de armste delen van Zuid-Italië. De grote immigratiegolf vond plaats tussen 1900 en 1924, toen Amerika een wet aannam die feitelijk een einde maakte aan nieuwe immigratie. In de tijd dat Child zijn onderzoek deed waren er in New Haven al twee keer zoveel in Amerika geboren Italianen dan immigranten. Child beschrijft drie soorten reacties op de botsing tussen Italiaanse en Amerikaanse cultuur.

De eerste variant die Child tegenkomt is de ‘rebellen reactie'.

“Deze groep kenmerkt zich door de expliciete wens om zichzelf neer te zetten als Amerikanen en hun gedrag is daarop gericht. Zij presenteren zichzelf als Amerikaans in de mate waarin dat wordt toegestaan door anderen en tonen zich positief over de symbolen van de Amerikaanse groep en hun band daarmee. Daarentegen nemen ze afstand van labels die samenhangen met de Italiaanse groep en stellen zich zelfs vijandig op tegen de symbolen daarvan. In hun gedrag en in persoonlijke contacten hebben ze een voorkeur voor niet-Italiaans gezelschap, al kunnen deze voorkeur vaak maar beperkt uiten. Ze zien verschillen tussen de Italiaanse en Amerikaanse cultuur en proberen zich aan de Amerikaanse manier van leven aan te passen.

Ze lopen echter tegen barrières aan. Ze merken dat Yankees hen niet als Amerikanen benoemen maar naar hen blijven verwijzen als Italianen of anders met een streepjes-naam [Italiaans-Amerikaans]. Hoewel ze Amerikaanse vriendschappen willen, vinden ze het moeilijk die te sluiten. In de keuze van een club en in de keuze van een echtgenote, is de anticipatie op verwerping zo sterk dat sommigen, ondanks hun algemene reactie van rebellie, vrijwel geen actieve stappen zetten om hun doel op deze terreinen te bereiken. De rebellen waarmee ik sprak zeiden soms te ervaren dat hun behoud van bepaalde aspecten van de Italiaanse cultuur een barrière schept om geaccepteerd te worden in Amerikaanse groepen, vaak niet expliciet maar wel degelijk voelbaar als een persoon actief probeert Amerikaanse manieren te gebruiken. De mate waarin het individu Italiaanse cultuur blijft uitstralen is een van de factoren die bepalen of en in hoeverre Amerikanen barrières opwerpen voor een tweede generatie Italiaan.”

Daarnaast is er een reactie op het integratieproces die Child de 'in-groep' reactie noemt.

“De in-groep reactie vertegenwoordigt een streven om Italianen te vestigen als een te onderscheiden groep binnen de Amerikaanse samenleving. Het in-groeplid tooit zichzelf met Italiaanse labels en heeft een voorkeur voor de symbolen van de Italiaanse groep, zowel binnen de gemeenschap als naar buiten toe. Tegenover de symbolen van de Amerikaanse groep staat hij ronduit vijandig of heeft hij een gevoel van vervreemding. In de keuze van persoonlijke vrienden toont hij een duidelijk voorkeur voor mede-Italianen. Als er verschillen tussen de Italiaanse en Amerikaanse cultuur worden ervaren, gaat de voorkeur duidelijk uit naar de Italiaanse kenmerken en het zich daaraan conformeren. In al deze opzichten kun je zeggen dat het lid van de in-groep primair streeft naar het lidmaatschap van de Italiaanse groep en niet van de Amerikaanse. Ook hier geldt dat de barrières die de Amerikaanse groep opwerpt tegen het verkrijgen van volledig lidmaatschap van tweede generatie Italianen hun invloed doen gelden. Deze barrières worden niet anders als je kiest voor de in-groep reactie. Het individu streeft er niet actief naar om persoonlijk bij de Amerikaanse groep betrokken te worden maar streeft naar de dominantie in de Amerikaanse samenleving van de Italiaanse groep waarmee hij zich identificeert. […] Italiaanse politici en leiders van Italiaanse organisaties streven daarom naar het versterken van de rol van die organisaties en een hogere status van de Italiaanse groep. Mensen met deze in-groep reactie voelen zich ook vrij vijandigheid te uiten tegenover de frustraties die hun streven naar status ontmoet.”

Ten slotte is er de apatische reactie.

“In de apatische reactie is er sprake van conflictvermijding, het vermijden van een van de twee beschreven reacties en een vermijden van het conflict op zich. Bij het vermijden worden de emotionele betekenis van de feiten en de symbolen van de nationaliteitsgroep vertroebeld en verminderd. […]

Het apatische individu neigt ernaar om een streepjes-label voor zijn eigen nationaliteit te accepteren; hoewel hij soms het Italiaanse en soms het Amerikaanse deel van het label kan benadrukken, probeert hij geen van beide al te exclusief te gebruiken. Hij minimaliseert de persoonlijke betekenis voor hemzelf of andere tweede generatie Italianen van het lid zijn van een te onderscheiden nationaliteits groep. Hij is tot op zekere hoogte zich niet bewust van de verschillen tussen Italiaanse en Amerikaanse cultuur en over het geheel genomen zich zelfs weinig bewust van de betekenis ervan in zijn eigen leven.”

Child stelt vast dat deze drie reacties zowat het hele spectrum beslaan van de manier waarop tweede generatie Italianen met hun identiteit omgaan. Sociologen hebben uitgebreid onderzoek gedaan naar de manier waarop tweede en derde generatie Italianen in de jaren dertig en veertig zich ontwikkelden. Hun ontwikkeling in de Amerikaanse samenleving toont dezelfde kenmerken als die van andere immigrantengroepen voor hen en na hen, al is het voor Nederlanders interessant dat de achtergrond en ervaringen van de Italianen nogal lijkt op die van de Marokkanen in ons land.

Bron

Italian of American? The Second Generation in Conflict door Irvin L. Child (1943)