De ontdekking van goud en de toetreding van Californië tot de Verenigde Staten in 1849 onderstreepten nog eens de behoefte aan een snelle spoorwegverbinding met het westen. De reis over land of over zee duurde minstens vier maanden. Over de noodzaak van die spoorweg was iedereen het eens, maar over de route ervan bleven noord en zuid verdeeld. Dank zij de burgeroorlog kon het congres definitief kiezen voor de noordelijke route. Twee ondernemingen begonnen aan de bouw: de Union Pacific vanuit Omaha, Nebraska, naar het westen, de Central Pacific vanuit Sacramento naar het oosten. Het bouwen van de transcontinentale spoorweg bracht vele factoren tezamen: investeerders die hun geld waagden; politici die het belang begrepen en bereid waren de wielen te smeren; de ingenieurs en landopmeters die hun leven waagden; de arbeiders, Ierse en Chinese immigranten, die het zware en gevaarlijke werk uitvoerden. Alle materiaal voor de westelijke lijn moest over zee worden aangevoerd. Op het hoogtepunt werkten zo'n 15.000 arbeiders aan beide kanten, tot beide spoorlijnen bij elkaar kwamen, in Utah.

Handelaar Alexander Topence was getuige van de festiviteiten.

“Ik zag hoe de Gouden Nagel geslagen werd bij Promontory, Utah, op 10 mei 1869. Ik had een contract om vlees te leveren aan de arbeiderskampen van Benson en West. Op de laatste dag werden slechts dertig meter gelegd en iedereen probeerde iets mee te doen. Ik nam een schop van een Ier en gooide een schep zand op de bielzen, om daar later over te kunnen vertellen. Een speciale trein uit het westen bracht Sidney Dillon, General Dodge, T. C. Durant, John R. Duff, S. A. Seymour, een flink aantal journalisten en een grote hoeveelheid van de allerbeste champagne. Een andere trein die in Ogden werd samengesteld vervoerde de muziekband uit Fort Douglas, de leidende mensen van Utah Territory en een kleine maar nuttige voorraad Valley Tan [een illegale whiskey gemaakt door en voor Mormonen].

Het was een bijzonder aardig feestje; iedereen dronk al wat hij wilde drinken zolang als hij wilde drinken. Een aantal van de deelnemers werd ‘ sloppy ' en dat beperkte zich zeker niet tot Ieren en Chinezen.

Californië bracht de Gouden Nagel mee, gouverneur Tuttle van Nevada er een van zilver. Toen ze toe waren aan het slaan van de laatste nagel, nam gouverneur Stanford, de president van Central Pacific, de hamer en de eerste keer dat hij sloeg miste hij de nagel en raakte de rails.

Wat een gehuil steeg op! Ieren, Chinezen, Mexicanen en iedereen schreeuwde van genot. ‘Hij miste hem. Yee!' De treinmachinisten bliezen op hun stoomfluiten en lieten hun bellen klinken. Daarna probeerde Stanford het nog een keer. Nu raakte hij de nagel en aangezien de telegrafisten klaar zaten met hun instrumenten werd de klap gerapporteerd in alle kantoren in het oosten en het westen en zetten de telegraafbellen aan het werk in honderden steden en stadjes. Vervolgens nam de vice-president van de Union Pacific, T.C. Durant, de hamer in handen en ook hij miste de nagel de eerste keer. Iedereen sloeg elkaar opnieuw op de rug en riep, ‘hij miste hem ook, yow!'

Het was een fantastisch feest. Iedereen nam souvenirs mee en er zijn genoeg splinters van de laatste biels in musea om een flink vreugdevuur mee te stoken. Toen de verbinding eindelijk tot stand was gekomen, reden de machinisten van de Union Pacific en Central Pacific hun machines tot waar ze elkaar raakten. Daarna schudden ze elkaar de hand en braken ze ieder een fles champagne op de schuivers van hun machines en lieten opnieuw een foto maken.

De machine van de Union Pacific, de Jupiter, werd bestuurd door mijn goede vriend, George Lashus, die nog steeds in Ogden woont.

Zowel voor als na de nagel ceremonie waren er toespraken, waarbij enthousiast werd gejuicht. Ik weet nu niet meer wat de sprekers zeiden maar ik herinner me dat er een overvloed aan champagne was.”

Al voordat de twee lijnen op elkaar aansloten, deed de invloed van de nieuwe spoorweg zich gelden. Vanaf begin 1869 reisden immigranten op weg naar het westen naar het einde van de route van United Pacific, voorbij Ogden, Utah. Daar huurden ze postkoetsen naar Monument Point, vanwaar ze de Continental Pacific konden nemen naar Sacramento. Het traject van Omaha, Nebraska, naar Sacramento, Californië, dat vroeger een lijdensweg was door de Salt Lake Desert en over de Rocky Mountains, nam nu nog maar een week in beslag. Vrachttreinen rolden voortdurend langs de ploegen die aan de spoorweg werkten en het stuk dat met postkoetsen afgelegd moest worden, werd met de dag korter. Na de voltooiing ontwikkelde de Amerikaanse samenleving een enorme dynamiek en konden de verschillende delen van het immense land eindelijk aan elkaar geknoopt worden.

Bron

Het verhaal van Alexander Topence verscheen voor het eerst in Alexander Topence, Pioneer opnieuw gepubliceerd onder redactie van B.A. Botkin en Alvin Harlow (1923)