De verkiezing in 1828 van Andrew Jackson, een populaire generaal uit Tennessee, markeerde een breuk in de Amerikaanse geschiedenis. Jackson was de eerste president uit het toenmalige westen, hij kwam uit Memphis. Hij was nadrukkelijk geen onderdeel van de elite van Virginia en New England. Door een uitbreiding van het kiesrecht was hij ook ineens veel meer dan zijn voorgangers de president van iedereen. Het was de eerste keer dat de inauguratie werd gehouden op de East Portico van de Capitol, sindsdien de vast plek voor inhuldigingen van presidenten. Jacksons voorganger, John Quincy Adams, die hem in 1824 had ‘beroofd’ van het presidentschap toen geen van de vier kandidaten de meerderheid kreeg, weigerde erbij te zijn. Jacksons geldt als de grondlegger van de Democratische Partij, in die jaren de grote tegenstrever van de Whigs, de conservatieven.

Margareth Smith was een Washingtonse society lady. Ze beschrijft de inauguratie van Jackson in een brief aan een vriendin.

“[4 maart 1829] verzamelden zich duizenden en duizenden mensen, van alle rangen en standen, in een enorme massa rondom de Capitol, stil, ordelijk en rustig, met hun ogen gefixeerd op dat gebouw, wachtend tot de President op de galerij zou verschijnen.

De deur van de Rotunda wordt geopend en voorgegaan door de marshalls, omringd door de Rechters van het Supreme Court, komt de oude man met zijn grijze lokken, die kroon van glorie, naar buiten. Hij buigt naar het volk, dat hem begroet met een geschreeuw dat de lucht doorklieft; de kanonnen verkondigen, vanaf de hoogten in de omgeving, van Alexandria en Fort Warburton, de eed die hij heeft afgelegd en de heuvels weerkaatsen het geluid. Het was groots – het was subliem!

Een haast ademloze stilte volgde en de menigte was doodstil – luisterend om het geluid van zijn stem op te vangen, ook al was dat zo zacht dat alleen degenen die het dichtst bij hem stonden hem konden horen. Nadat hij zijn toespraak had voorgelezen, werd de eed afgenomen door de Opperrechter. Marshall [John Marshall, sinds 1801 Chief Justice] overhandigde hem de Bijbel. De President nam hem uit zijn handen aan, drukte er zijn lippen op, legde hem eerbiedig neer en boog toen opnieuw naar het volk – Jazeker, het volk in al zijn waardigheid.

[…]

De zuidzijde van de Capitol was letterlijk levend met een mensenmassa, die klaar stond om de held en zijn gezelschap te ontvangen. Toen de toespraak voorbij was en de President zijn afscheidsbuiging had gemaakt, werd de barrière die de mensen van hem scheidde gebroken en renden ze de trappen op, allemaal kien om zijn hand te schudden. Met moeite vond hij zijn weg door de Capitol en de heuvel af naar het hek dat opengaat naar de avenue. Hier kon hij een korte tijd niet verder. De levende massa was onpenetreerbaar.

Na een poosje werd een doorgang geopend en hij besteeg zijn paard dat voor zijn terugkeer was gehaald (want hij was naar de Capitol komen lopen) en toen volgde hem zo’n stoet! Plattelandsmensen, boeren, keurige heren, te paard en te voet, jongens, vrouwen en kinderen, zwart en blank. Koetsen, wagens en karren volgden hem naar het huis van de President… [Wij] gingen ook op weg naar de residentie van de president maar toen we dichterbij kwamen bleek het onmogelijk om in de buurt te komen, de tuin en avenue was helemaal gevuld met levend materiaal.”

Kirkpatrick en haar vrienden wandelen daarom naar haar nabijgelegen huis om wat rust te nemen. Drie uur later keert de groep terug naar het Witte Huis, toen nog President’s House genoemd.

“Wat we toen toch gadesloegen! De Waardigheid van het Volk was verdwenen, en een ordeloze menigte, een bende, van jongens, negers, vrouwen, kinderen, was aan het vechten en rellen. Wat jammer, wat jammer! Er was helemaal niets geregeld om politie agenten aanwezig te hebben en het hele huis was volgelopen met de menigte van de straat. We kwamen te laat.

Nadat de president bijna letterlijk doodgedrukt was en bijna was gestikt en aan stukken gescheurd door mensen die Old Hickory [Jacksons bijnaam] de hand wilden schudden, was hij vertrokken door de achterdeur of de zuidzijde en ontsnapt naar zijn onderdak in Gadsby’s [een logement].

Glas en aardewerk ter waarde van een paar duizend dollar was gebroken in de strijd om de verfrissingen te pakken te krijgen, de punch en andere zaken die er neer waren gezet in tonnen en emmers, maar al was het geweest in vaten dan was het nog niet genoeg ijs, cake en limonade geweest om de 20.000 aanwezigen te bedienen, al denk ik dat dit aantal wat overdreven is.

Dames vielen flauw, je zag mannen met bloedneuzen en er was zoveel verwarring dat het moeilijk is te beschrijven. Degenen die binnen waren konden niet meer naar buiten door de deur maar moesten uit het raam klimmen. Er was een moment dat de president die zich steeds verder had teruggetrokken tot hij tegen een muur aan gedrukt stond, alleen gered kon worden door een aantal mannen die zich rondom hem opstelden en een soort barrière vormden met hen eigen lichamen, en de druk was zo groot dat kolonel Bromford, die een van hen was, zei dat er een moment was dat hij bang was dat ze platgedrukt zouden worden of bovenop de president. Toen hebben ze de ramen opengegooid en zo vond de storm een uitweg die anders fataal had kunnen zijn. Deze gang van zaken was niet voorzien en daarom waren er geen voorbereidingen getroffen. Alleen dames en heren waren verwacht op deze ontvangst, niet de massa van het volk. Maar het was de ‘Dag van het Volk’, en de Volkspresident en het Volk zouden het bewind voeren.’

President Jackson polariseerde de Amerikaanse politiek op een manier die tot dan toe ongekend was. Hij voerde het ‘spoils-system’ in waarbij een nieuwe president een groot aantal posten in de regering met eigen mensen bezette. Hij zag dit als een middel om machtsopeenhoping en corruptie te bestrijden. Tijdens zijn regeerperiode ontmantelde hij de nationale bank van Amerika, uit vrees dat die werd gedomineerd door de economische machthebbers. Hij mobiliseerde de kiezers zodanig dat hij in 1832 werd herkozen en zijn vice-president Martin van Buren hem in 1837 kon opvolgen. Hoewel Jackson geen voorstander was van een sterke federale staat, ging hij het gevecht aan met de staat South Carolina die het recht claimde om federale wetten ongeldig te verklaren. Over mijn lijk, riep Jackson, geheel in stijl.

Bron

Het verhaal van Margaret Bayard Smith’s verscheen in: The First Forty Years of Washington Society door Margaret Bayard Smith (1906).