Een van de redenen waarom ik in 2011 D66 verliet, was dat de partij, toen onder leiding van Alexander Pechtold, Mark Rutte redde toen de PVV, met wie hij een onzalige samenwerking was aangegaan, hem in de steek liet. Rutte, toen nog een beginneling in het smoezen en masseren, moest naar Brussel met een tekort dat groter was dan de Europese norm. De PVV liet hem vallen, D66 redde Rutte door met hem mee te bewegen zodat hij ook zonder Wilders in Brussel goede sier kon maanden. Ongeveer tegelijkertijd gingen D66 en Groen Links door de pomp in het Kunduz akkoord dat Nederland nog een politiemissie in Afghanistan gaf.
Bij de verkiezingen verloor D66 (en werd Groen Links gedecimeerd) en won Rutte, die had verdiend de deksel op zijn neus te krijgen voor zijn Wilders regering. Pechtold stond aan de kant en bleef dat staan. Eigen schuld, dikke bult. En wij bleven met Rutte zitten, en zitten, en zitten.
Oud zeer, zult u zeggen. Water under the bridge. Maar ik zie een terugkerend fenomeen. Ik weet niet wie er door de pomp gaat bij het bijstellen van de formatieakkoorden, maar de enige die ervoor in aanmerking komt is D66. De geluiden klinken bekend. En het is ook D66’s eigen schuld. Hadden ze bij die eindeloze formatie zich maar van back up moeten verzekeren door GL/PvdA in het kabinet mee te nemen. Rutte stond het niet toe, zoals hij in 2010 het kabinet Rutte/Cohen nekte.
Een pauze is ingelast en dan mag het CDA, de partij die op sterven na dood is (door hun heilloze meegaan met Rutte’s PVV gok in 2010, laten we dat niet vergeten), de heroverweging van het stikstofbeleid sturen – die de VVD ook wil maar in de formatie had moeten laten liggen. Gaat Rutte het CDA redden? Waarschijnlijk niet, want hij is na de zomer al vertrokken naar Brussel. Dan kunnen we eindelijk echt stemmen, voor een echt parlement, en kan het CDA definitief worden ingeruild voor het BBB.
Nederlandse politiek is herhaling. Iedere keer weer wordt mijn democratische stem in het parlement gedwarsboomd door die idiote Provinciale Staten die daarna strategisch een Eerste Kamer vaststellen die mijn democratische stem van twee jaar geleden weer ongedaan maakt. Opnieuw laat D66 zich piepelen door Rutte, die gisteren empathisch stond te orakelen over streekvervoer en lokale voorzieningen op een leeglopend platteland, en gas gaf om een pauze te nemen. De ultieme herhaling is dat we al twaalf jaar met die man zitten. De oerzonde was de tolerantie van D66 voor Rutte’s Wilders-filie, daar gaan ze straks weer eens voor gestraft worden.