Als er één man verantwoordelijk is voor Trumps tweede presidentschap, dan is het senator Mitch McConnell van Kentucky. Als leider van de Republikeinen in de Senaat had hij hen in januari 2021 kunnen aanvoeren om Trump te impeachen, waardoor die voorgoed onverkiesbaar zou zijn geworden. McConnell had de couppoging van 6 januari al helemaal aan Trump geweten en verkondigde luidkeels die onverdedigbaar te vinden.

Toch kon deze lafaard zich er niet toe zetten om voor impeachment te stemmen en zo de strak door hem geleide Senaat mee te nemen. Uiteindelijk waren er maar zeven Republikeinen die vonden dat Trump geïmpeached moest worden voor 6 januari.

En de rest is geschiedenis.

McConnell heeft er een prijs voor betaald. Hij werd steeds meer een boksbal voor Trump. Als leider van de Republikeinen in de Senaat had hij geen contact met de oud-president. Die had geen goed woord over voor McConnell, ook al was het de senaatsleider die onder Trump de rechters had benoemd die Trump hielpen processen eindeloos op te rekken.

Trump maakte er een gewoonte van de echtgenote van McConnell, Trumps minister van Arbeid, Elain Chao, in racistische termen te bejegenen en te beledigen. Laten we zeggen dat ook hier Chao de rekening kreeg voor haar tolerante houding. Zij stond immers naast Trump toen die in 2017 zijn beruchte ‘er waren goede mensen aan beide kanten’-verklaring over racisten rally en de moord in Charlottesville aflegde. Ze gaf geen kik (net zomin als de twee joodse ministers die Trump flankeerden – lafheid is besmettelijk).

McConnell werd tot de vernedering gedwongen om in 2024 zich uit te spreken voor Trump als nieuwe president. Je mag je nu afvragen waarom hij toen niet durfde op te staan. Hij had toch geen toekomst meer – zijn leiderschapsrol was uitgespeeld en zijn gezondheid zorgt ervoor dat hij naar het einde sukkelt, in december 2026. Hij was gewend geraakt aan lafheid, lijkt het.

Als Mitch McConnell nu boete doet door consequent tegen de ongeschikte kandidaten voor Trumps kabinet te stemmen, dan is dat niet meer dan dat. Het heeft geen gevolgen. De partij die hij ooit leidde, heeft hem verlaten en is door Trump in de zak gestoken. Niemand geeft meer wat om McConnell.

Zijn omgeving oogt herkenbaar. De Senaat die McConnell heeft achtergelaten en die hem nu achter zich laat, zit vol met lafaards. Senator Joni Ernst van Iowa, volgens eigen verhalen slachtoffer van allerlei varianten van seksueel geweld, stemde voor de benoeming tot minister van Defensie van geweldpleger en dronkenlap Pete Hegseth. De sleutel was dat Ernst in 2026 naar de kiezers moet (senators moeten dat eens in de zes jaar) en dat de Trump-knieënbrekers dreigden haar al in de voorverkiezingen als Republikeinse kandidaat onderuit te halen. Ze knielde voor de psycho.

Senator Bill Cassidy van Louisiana maakte een hele voorstelling van zijn rol als arts en het belang van vaccinaties. Hij liet zich door Robert Kennedy bij de neus nemen en stemde uiteindelijk toch voor hem als minister van Gezondheid, ook al betwijfelde Cassidy of dat verstandig was. De sleutel was opnieuw verkiesbaarheid in 2026 en Cassidy is toch al zwak omdat hij, anders dan McConnell, in 2021 het lef had voor Trumps impeachment te stemmen. Cassidy knielde voor de psycho.

De held Thom Tillis, senator voor North Carolina, hield het spannend tot de avond voor de stemming over Hegseth. Hij had laten weten tegen te zullen stemmen. De knieënbrekers kwamen die avond langs en, presto, Tillis knielde voor de psycho.

Senator Todd Young van Indiana is niet eens verkiesbaar tot 2028 maar nam bij voorbaat al een knielende houding aan bij de stemmingen over vaccinatie ontkenner Robert Kennedy en Assad-vriendin Tulsi Gabbard en stemde voor na enig monkelend geluid, genegeerd door mensen die wisten dat hij zou buigen.

Ach ja, en dan zijn er helden als Lisa Murkowski en Susan Collins. Ze stemden tegen Hegseth maar niet tegen Kennedy en Gabbard. Waarom zouden ze hun nek uitsteken? Zij stemden beiden voor Trumps impeachment in 2021 – maar bij Collins moet opgemerkt dat ze nogal goedgelovig is. Ze stelde na een tegenstem bij Trumps eerste impeachment dat ‘hij zijn lesje wel geleerd heeft’.

Ik vermoed dat we later dit jaar wel beweging zullen gaan zien in dit pantheon van moedige politici. Als ze erachter komen dat Trump zijn hand heeft overspeeld, als de inflatie verder oploopt, als duidelijk wordt dat Poetin van Trump de vrije hand krijgt. Dan zullen er wel helden opduiken die iets tegen de proto-dictator durven te ondernemen. Te laat.

Dit is de ironie van McConnells positie. In een Senaat die door hem laf gemaakt is, is hij anno 2025 de enige die tegen de benoemingen van Trump durft te stemmen.

Laten we vooral niet denken dat McConnell bewondering verdient voor zijn huidige oppositie. Zijn historische record is dat hij op het cruciale moment het lef miste om door te tasten. Het enige dat hij nog kan hopen is dat alle rechters die hij er de afgelopen tien jaar heeft doorgejast wel het lef hebben om het grondwettelijke systeem te handhaven.