Ik aarzel om wat te zeggen over het gedoe rond de vertaling van het gedicht van Amanda Gorman door Marieke Lucas Rijneveld. Of inmiddels niet meer vertaalster. Alle onzin rondom ras, inlevingsvermogen en de vraag of je je kunt inleven in iemand die niet geheel voldoet aan jouw identiteit (is literatuur ooit iets anders?) kwam weer voorbij. Willen deze mensen volhouden dat het gedicht maar een beperkte kracht heeft, namelijk alleen voor hen die met de dichteres samenvallen? Dat ik het niet kan begrijpen?

Wat een jammerlijke beperking van de kracht van Gormans werk.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik geen vertaling nodig heb. Ik begreep heel goed in het Engels wat Gorman wilde zeggen, kon zelfs als niet Amerikaan de brede boodschap van een inclusieve samenleving meevoelen. Volgens sommigen zou ik dat niet kunnen omdat ik niet zwart ben, niet vrouw en niet Amerikaan, en Engels niet mijn geboortetaal is. De implicatie is dat ik het gedicht nooit kan invoelen. Een vertaling, door wie dan ook, verandert daar niets aan.

Dat lijkt me onzin. Ik zou het aardig vinden als Gorman, die begreep ik, had ingestemd met de vertaling door Rijneveld en dus zoals ik had verwacht een breder blikveld heeft, nu concludeert dat een vertaling niet nodig is.