Ik moet bekennen dat ik dacht dat Trump met zijn eigen waarheid over de dood van Khashoggi, een waarheid die zo botst met wat er werkelijk is gebeurd, misschien toch een stap te ver was gegaan. Dat dit scheppen van een eigen werkelijkheid zou laten zien dat Trump dit voortdurend doet.

Ik denk dat ik dat verkeerd heb gezien. Het Congres mag wat geluiden maken over het onacceptabele gedrag van de moordenaar in Ryad, Trump houdt gewoon vast aan zijn eigen werkelijkheid. Hij roept maar wat, maar doet gewoon wat hij wil, zegt wat hij denkt en denkt wat hij al bij voorbaat in zijn hoofd had. Feiten hebben geen betekenis. Zijn minister Pompeo wil ze niet horen. Trump lult maar wat en de harde waarheid is dat hij ermee wegkomt.

Dit is wat Pompeo in zijn oorlogsverklaringsartikel in Foreign Affairs schreef over zijn baas: “President Trump’s actions in confronting outlaw regimes stem from the belief that moral confrontation leads to diplomatic conciliation.” BS, heet dat.

Het Khashoggi verhaal is een gecondenseerde versie van het Trump presidentschap en daarom zo deprimerend. Moordenaars en dictators in de wijde wereld juichen over de vrijbrief die ze krijgen.

En weet u, de Amerikaanse kiezer interesseert het geen zier. Een journalist vermoord? Het zou wat, gebeurt dagelijks. Hij was geen Amerikaan en wat kan het mijn schelen wat Saoedische prinsen uitspoken? Trump ging lekker naar een campaign rally in Montana en loofde een Republikeinse Afgevaardigde die een journalist daadwerkelijk had aangevallen. Gejuich was zijn deel.

De opwinding is de opwinding van de serieuze media. De NYT, de Washington Post, CNN, de Guardian: who cares wat die schrijven?