Ik heb nog niet over Kamala Harris geschreven, de junior senator van Californië die zich maandag aanmeldde als kandidaat voor de Democratische nominatie. Harris heeft veel mee: aantrekkelijke politieke uitstraling, assertief, zwart/indiaas. Juiste leeftijd, 54. 

Twee jaar ervaring in de senaat is niet om over naar huis te schrijven, anderzijds, dus was precies wat Barack Obama inbracht in 2007. Haar sterke punten zijn ook meteen haar zwakke punten. Om er geen doekjes om te winden: is Amerika in 2020 bereid om te stemmen op een zwarte vrouw? Het wordt een interessant en, zo kun je voorzien, vaak onplezierig spelletje: Harris is anders zwart dan Obama was, of Cory Brooker is. Niet opgegroeid in de zwarte Amerikaanse traditie die Obama, deels via Michelle, omarmde en die gewoon de habitat is van Brooker. Maakt dat verschil? Voor mij niet, maar let op, er zal veel over geschreven worden.

Een record aantal vrouwen zal zich dit keer kandidaat stellen, daarin onderscheidt Harris zich niet bijzonder. Ze is politiek gezien minstens zo interessant als Kristen Gillibrand, maar die heeft de ballast van haar Al Franken erfenis mee te dragen. Ze is jonger, aanzienlijk jonger, dan Elizabeth Warren, voor mij een enorme pré. Afgevaardigde Gabbard is niet relevant, de vraag is wie er nog meer komt. Amy Klobuchar is minstens zo aantrekkelijk.

Harris heeft het nadeel (net als Warren) dat ze een staat meebrengt die voor de Democraten niets toevoegt. Californië stemt in 2020 Democratisch, Harris of niet. Klobuchar en senator Sherod Brown brengen staten in het Midden Westen mee, respectievelijk Minnesota en Ohio. Dat is andere koek.

Je kunt er lang en breed over speculeren maar het enige dat we weten is dat Harris behoort tot de eerste rang van de Democraten. Tot nu alleen vergezeld van Warren. Wie volgt zal de komende maanden moeten blijken.