In een conversatie gisteren kwam het onderwerp aan de orde hoe eervolle en verstandige mensen zoals generaals Kelly, McMaster en Mattis in dienst van de psycho kunnen werken, hoe ze het uithouden in een omgeving van disfunctie, leugens en incompetentie.

Mijn idee is dat ze het zien als een dure plicht, om het land te behoeden voor de psychopaat als hij omringd zou worden door politieke voetenkussers met een duistere agenda. Ze vertellen zichzelf, of, als u wilt, maken zichzelf wijs, dat zij degenen zijn die het land en de wereld behoeden voor chaos. Zo formuleerde het de inmiddels bekende senator Bob Corker, in een ver verleden een steunpilaar voor de psycho maar nu zonder genade. In Weinstein termen, Corker was een enabler, hij maakte Trump mogelijk. Nu hij het licht heeft gezien, slaat hij de spijker op de kop.

De echt gevaarlijke lieden zijn de acolieten met een agenda. Stephen Miller, laatste maar invloedrijk restant van Bannons duistere rijk. Kellyann Conway voor wie geen leugen te ver gaat om hem om te praten naar een patriottische verklaring. Afgezeken mannetjes met enkel een pro rijken agenda als minister Mnuchin en adviseur Cohn, en het afgezeken mannetje zonder agenda Rex Tillerson. En natuurlijk de gevaarlijke Republikeinse vooruitgeschoven post, Mike Pence.

Kelly nam gisteren de moeite om de psycho’s onverdedigbare optreden in het geval van de gesneuvelde militair te verdedigen. Ik vond het beschamend, vooral voor een trots man als Kelly. Je kunt er ook nog duisterder tegenaan kijken, zoals een schrijver van de New Yorker deed die de ondertonen hoorde die je zou horen als er een staatsgreep plaatsvond. Klik hier.

Vijfde dag dat de psycho en zijn Witte Huis moeten bezig zijn met een onderwerp dat hun media agenda ondersneeuwt (de succesvolle eerste stap om de begrotingstekorten flink op te jagen, een favoriete Republikeinse bezigheid). Kelly is blijkbaar niet in staat om zijn eigen club de juiste prioriteiten te geven. Hoe lang nog …