Verrassend hoe intelligente columnisten door de publicatiedruk zich laten meeslepen in het verhaal van de dag. Ik verbaasde me over de column van Edward Luce vandaag in de Financial Times, normaliter een van de betere waarnemers van de Amerikaanse samenleving.

Hij betoogt vandaag, onder meer, dat een winst van de Democraten in november Trump goed van pas kan komen in 2020. Hij kan dan onophoudelijk tegen het do nothing Congres ageren en de Deep State verantwoordelijk houden voor zijn falen. Beter nog, de Democraten zullen allerlei onderzoekscommissies instellen die het publiek ervan zullen overtuigen dat ze enkel uit zijn op het dwarsbomen van de psychopaat in het Witte Huis. Nog beter, de Democraten zijn zo dom om een impeachmentprocedure te beginnen. Kijk naar Clinton in 1997: het leverde winst op voor de aangeklaagde.

Ik was verrast omdat dit precies het verhaal was dat gisteren op Politico verscheen. Zoals het gaat met Politico was het verhaal wat over the top, uitgedund tot een stelling die zich laat omschrijven als: het droomscenario voor Donald Trump. En dat was dan winst voor de Democraten in november. Je moet je afvragen wat het horrorscenario is. Behoud van het Congres door de Republikeinen? Trump verantwoordelijk voor alles wat hij (niet) doet?

Het verhaal was niet helemaal uit de lucht gegrepen. Ik ben niet de enige die de Democraten in staat acht de ultieme stupiditeit te begaan van een impeachment procedure. Ik ben geen fan van Pelosi (weg met de bejaarden!) maar ik vermoed dat zij juist iemand zou zijn die haar partij hiervoor zou behoeden. Al die oververhitte neo socialisten en Bernie aanhangers die Trump omlaag willen halen, moeten door verstandiger afgevaardigden in toom gehouden worden.

Maar terug naar Luce, die dit scenario ook aanvoert in zijn column. Het gaat mij minder om de inhoud van zijn stuk dan om de vaststelling dat zelfs de betere journalisten zich laten sturen door het verhaal van de dag. Het overkomt mij regelmatig maar ik had verwacht dat iemand als Luce er immuun voor zou zijn.

Het is een probleem van te veel schrijven en te weinig reflectie en controle. Luce schreef bij het overlijden van Charles Krauthammer dat hij zichzelf had omschreven als ‘a liberal who was mugged by reality’. Ik mailde Luce dat deze kreet was verzonnen door Irving Kristol, de godfather van het economisch neoconservatisme. Hij stelde dat ook vast – druk, druk, druk – en beloofde het op de site te veranderen. Dat is, voor zover ik kan zien, nooit gebeurd.

Als ik even mag afdwalen, het herstellen van fouten schijnt moeilijk te zijn. Ik kreeg naar aanleiding van mijn Geschiedenis van de VS een aantal mails die me wezen op fouten en foutjes. Ik heb ze bijgewerkt in de tweede druk. Toen Annejet van der Zijls De Amerikaanse prinses uitkwam verbaasde ik me over het grote aantal fouten in dat boek. Ik verbaasde me er ook over dat het een bestseller werd omdat ik het een flauw boek vond waarin de hoofdpersoon nooit een eigen leven ging leiden, maar dat is nog verder terzijde. Ik mailde haar over de fouten (knoepers zoals zeggen dat er in 1896 nooit een Democratische president was geweest terwijl Grover Cleveland net twee termijnen had gediend; pioniers die in 1806 (!) naar Kansas en Nebraska gaan omdat de grond daar gratis was, terwijl in dat jaar Lewis en Clark nog moesten vertrekken om het westen te ontdekken; Pearl Harbor net na de herverkiezing van FDR in november 1940) en beperkte me tot die over Amerika, er stonden nog andere problematische stellingnames in. Ze mailde terug dat ze het in een volgende druk zou veranderen. Toen ik onlangs de 43ste druk (of iets dergelijks) openvouwde, was er niets veranderd.

Genoeg afgedwaald. Terug naar Luce. Terug naar Trump. Het echte nieuws van de dag is zijn terughalen van security clearances van top-ambtenaren. Dit is van het niveau van de Nixon-vijandenlijst. We hebben al vaak gedacht dat Trump te ver ging en het nu eindelijk hem zou opbreken – dat wordt nu niet gezegd maar ik denk dat deze stap grote gevolgen zal hebben. Trumps schelden op de deep state en zijn critici krijgt nu een heel andere dimensie. In de Washington Post schreef een admiraal met pensioen dat hij graag toegevoegd wilde worden aan de lijst, het was een eer zo te boek te staan als een criticus van Trumps onfrisse presidentschap. Niet zomaar een admiraal, het was de man die de raid op Bin Laden leidde.

Tegelijkertijd (toevallig) publiceerden 300 kranten in Amerika editorials waarin ze Trump de mantel uitveegden over zijn permanente aanvallen op de vrije pers. De meest gehoorde reactie was dat het hem worst zal zijn en dat zijn Fox News kijkers er niets om geven. Ze steunen hem door dik en dun. Dat is zo maar toch denk ik dat er iets aan het verschuiven is.

Ik schreef eerder over een ontketende Trump, een man blakend van zelfvertrouwen omringd door jaknikkers of mensen die hem niet kunnen controleren. Hij doet wat zijn intuïtie hem ingeeft. De handelsoorlog met China, de economische oorlog met Iran, de catfight met zijn collega proto-dictator Erdogan en de onvermoede gevolgen daarvan voor de wereldeconomie. Zijn diepe racisme.

Er is iets aan het verschuiven. De zorgen van weldenkende Amerikanen groeien, de rest van de wereld ziet bevend toe. Het wachten is op een crisis die het Trump bouwwerk doet instorten.