Het is te veel gezegd dat ik hoge verwachtingen had van Lodewijk Asscher als campagnevoerder. Ik dacht en denk dat twintig zetels toch wel het natuurlijke minimum is voor de PvdA, dat alles daarboven meegenomen is, als het daaronder zakt een blamage.

So far, so bad. Asscher had een goed congres en een goede toespraak. Maar ik begrijp de keuzes van de campagne niet. Dat gezeur over ‘progressief patriotisme’ en ’trots op Nederland’ lijkt me precies dat, gezeur. Een al te doorzichtige poging om de gewone man die dreigt naar de haatzaaier af te dwalen te laten horen dat ook de PvdA sterk is voor Nederland. 

De advertentie in de krant zonder mening droeg dat uit. ‘Wij zijn Nederland’, met veelkleurige poppetjes, Jip en Janneke zinnen en waarlijk stupide constructies als ‘Nederland, maak je los uit de traditie van Brexit en Trump’. Ik hoorde ook de commercial die de PvdA maakte onder de vlag ‘wij begint bij mij’. Ik geloof er niet in.

Ik zie een campagne zonder thema, zonder grote onderwerpen, zonder het grootste probleem, deelname aan Rutte II, aan te pakken. Een lijsttrekker die weinig vertrouwen heeft (deels door zijn overwinning op Samsom) en weinig vertrouwen oproept. Totaal niet onderscheidend. Ligt dat aan Asscher? Ja, in zoverre als de keuzes die de campagne maakt de keuzes van hem zijn en van niemand anders. Hij begon goed met een belastingverhoging voor de rijken maar door hoor ik hem niet meer over. Wel over wij (en de implicatie dat er een zij is – niet zo bedoeld maar voor mij onmiskenbaar) en trots.

Ik zie het somber in.