Ik heb aan het begin van de coronacrisis vaak geschreven over Amerika als het domste land van de wereld. Het land werkte ook hard aan die toppositie met een president die eerst problemen ontkende, ze daarna bagatelliseerde en adviseerde wat bleekwater te nemen. Hij verkeerde in goed gezelschap van Republikeinse gouverneurs die inperkingen vanwege het virus als bedreiging van hun god gegeven vrijheid beschouwden. Een flink aantal van hen, in South Dakota, in Texas en in de oliedomme joodse gemeenschap in New York, ging dood.

Maar de leiding in de competitie is al lang overgenomen door Nederland. Ik fietste gisteren langs de Amstel bij Ouderkerk. Het stikte er van de schuiten vol dronken studenten of in elk geval lui van die leeftijd, hutje mutje deinend op oorsplijtende dreunen. Het Vondelpark, hier om de hoek, was al gesloten, wat niet verhinderde dat drommen samenklonterden op diverse plekken in de stad. Elders in Nederland was het niet veel beter.

Ik wil hier niet ingaan op onze koning en de monarchie. Laat ik zeggen – nee, laat ik er niets over zeggen. Ik had de indruk dat de vrolijke familie in Eindhoven zijn best deed de favoriete familie van het land uit te hangen. De drie prinsesjes, allemaal gezegend met de fysieke trekken van hun vader wat lelijk afstak naast hun moeder, vervulden hun taak. Ze zouden ongetwijfeld liever op de Amstel gedreven hebben, terwijl hun ouders, je zag het, droomden van Griekenland.

Behalve domme inwoners hebben we ook een domme regering. Nou ja, wat wil je met die inwoners? Die stemmen massaal op iemand die niet te vertrouwen is. Ik mag dat zeggen want ik zeg het al tien jaar: Rutte is niet te vertrouwen en heeft de kluit belazerd in maart, waarbij de kluit schuldig is omdat ze zich liet belazeren. We krijgen wat we verdienen.

Nu zitten we ermee. Wouter Koolmees, een technisch ambtenaar die door Pechtold tot volksvertegenwoordiger werd gekroond, had last van kritische kamerleden. Ik kan me dat goed voorstellen. Ik vind het zelfs niet erg dat ze daarover op hun wekelijkse koffieuurtje over klagen in plaats van echte problemen aan te pakken. In een mooi dualistisch stelsel mag je als kamerlid kritisch zijn op je eigen ministers, en mogen de ministers een hekel hebben aan activistische kamerleden.

Daar zit het probleem niet. Het probleem is dat die kamerleden vervolgens opdracht krijgen een toontje lager te zingen van de partijbazen in het kabinet. En het echte, vreselijke probleem, is dat de meesten dat ook doen. Niet de kritische houding is het probleem maar de partijdiscipline en die heeft weer te maken met de selectie van kamerleden – ik geef toe, het is een stokpaardje – door opleidingscommissies, ons kent ons vergaderingen en een voorkeur voor fractiemedewerkers en ambtenaren, zodat ze de baas kunnen ondersteunen.

Het is haast een wonder dat er nog kamerleden halverwege afhaken omdat ze zich hadden voorgesteld eigen meningen te kunnen hebben en nu door hun partij worden gemuilkorfd. Onterecht door de selectie gekomen. Foutje in het proces.

Ooit, in een ander leven, had ik nog de ambitie om iets in de politiek te doen – jazeker, ik droomde groot, kamerlid was niet te gering. Ik kwam tot inkeer toen ik me realiseerde dat ik mezelf dagelijks geweld zou moeten aandoen. Nou ja, de voorwaarde voor acceptatie van fractiediscipline zou me al hebben doen afhaken.

Ik luister altijd graag naar Kee en Van Jole op radio 1. Van Jole is voorspelbaar oppositie, kritisch maar, ik moet het toegeven, to the point en vaak terecht. Kee is helemaal geen analist. Hij is een programmamaker, een booker, die gasten ronselt voor het amusementsprogramma dat bij de publieke omroep voor discussie doorgaat. Kee is voorspelbaar tolerant voor de machthebbers. Altijd begrip, altijd excuses. Ik verafschuw dit soort mensen (altijd meelullen met de macht, ik ken er in Amerika-land ook een paar) maar ik ben wel gefascineerd wat hij nu weer voor clichés produceert.

Zo zitten we zonder regering, of met een regering die eigenlijk weggestuurd had moeten worden maar die gewoon doorgaat. In België deden ze dat, als ik me goed herinner, meer dan 500 dagen. Het grote struikelblok na de verkiezingen is Marc Rutte. Hij ziet dat zelf niet zo, het zal zijn reputatie, such as it is, verder ondermijnen. De zelfzucht, het plucheplakker van de premier en van zijn partij, zijn onbetamelijk en disfunctioneel.

Laten we Rutte zijn record verbeteren, langer premier zijn dan Lubbers, en hem dan dumpen. Misschien is dat zijn enige doel.

Dat domste land, tja. Misschien moeten we het gewoon opgeven. Laat gods virus maar over gods akkers waaien. Dat is wat de burgers willen. Dat is wat Baudet en consorten hen aanpraten. Nu wij op leeftijd allemaal gevaccineerd zijn is het spelletje omgekeerd. Niet langer hoeven mensen van boven de zestig afgezonderd te worden zodat de rest zijn vrijheid kan krijgen. Nu hebben de mensen onder de veertig besloten dat ze vrijheid willen en pakken. Als vers gevaccineerde zeg ik: geef ze die vrijheid. Laat ze hun eigen intelligente oplossing bedenken.

In geen land ter wereld is het terras – voor de jaren zeventig een beperkt fenomeen in Nederland – blijkbaar zo belangrijk als hier. Terras is vrijheid. Zoals de Telegraaf autorijden vereenzelvigt met vrijheid en het heilige recht op vakantie in Spanje, Palma of andere zonbestemmingen niet mag worden aangetast, zo is het terras de afgelopen weken heilig verklaard. Na deze gezellige koningsdag zullen de coronacijfers weer lekker oplopen, zoals ze dat ook deden na de zomervakantie, na de zwarte dinsdagen of hoe die winkelexpedities ook mogen heten, na de sinterklaas en kerst.

Het is tijd om een land de consequenties te laten dragen van zijn onvolwassenheid. Ik zou zeggen: alles open, stuur de regering weg en vertel de wereld dat we het probleem hebben opgelost. Want wij zijn vrij, wij zijn intelligent en wij hebben recht op terras en vakantie. Het domste land van de wereld, we winnen het met vlag en wimpel. De grootste concurrent is India, maar ik denk dat we die wel kunnen pakken.

En voor het overige meen ik dat de Eerste Kamer moet worden afgeschaft.