So far, so good. De Democraten maken optimaal gebruik van de virtuele conventie. Als bezoeker van conventies toen ik correspondent was en kijker later, moet ik zeggen dat het een enorm voordeel is om niet naar ellenlange speeches te hoeven luisteren, onderbroken door voorspelbaar applaus. Zelfs de niet te temperen Billy Clinton kreeg maar vijf minuten.

Michelle Obama was fantastisch. Zij maakte optimaal gebruik van de kracht van een geconcentreerde boodschap met een morele toon die maar weinig mensen kunnen aanslaan. Zij kan het omdat ze, inderdaad, geen politicus is die ergens voor kandidaat is maar omdat ze de bezorgde, verontwaardigde en hoopvolle burger vertegenwoordigde. De ‘moeder van de natie’ op een manier die doet denken aan Eleanor Roosevelt, meer dan aan Hillary Clinton die zich nooit los kon maken van ambitie.

De aanklacht tegen Trump, want dat was het, was sterk juist omdat er geen applauszinnen inzaten, juist omdat Obama door kon praten zonder dat gejuich en gejoel de kracht van haar boodschap ondermijnde. Obama kan terugvallen op acht jaar beschaafd First Lady schap.

Ik herinner me dat ik in 2009 een lezing hield bij de inauguratie van Barack Obama en de vraag kreeg wat de rol moest zijn van Michelle Obama. In de eerste plaats een veilige en stimulerende omgeving creëren voor de president, zei ik toen. Ze is nergens voor gekozen en moet dat ook niet pretenderen (ik had de dramatische eerste twee jaar van Hillary als First Lady in gedachten). Het kwam me op veel kritiek te staan maar dat is precies wat Obama deed en dat is precies waarom ze zo’n sterke positie inneemt als geweten van de natie.

De andere optredens profiteerden van dezelfde kwaliteiten: kort en krachtig, zonder afleidend applaus. Ook Sanders hield zich aan het script, al was het vreemd om hem met een stapel hout op de achtergrond te zien. OAC kreeg te weinig tijd (1 minuut) en verdiende meer, maar haar tijd komt nog wel.

Het moreel gezag van Michelle Obama kan door niemand geëvenaard worden maar de Democraten gebruikten de virtuele conventie optimaal door gisteravond liefst zeventien key note speakers op te voeren. Het gaf de diversiteit aan, de kwaliteit en de toekomst van de partij. Jill Biden in haar klaslokaal deed het ook goed, zij vormde een fraai contrast met de huidige First Lady, partner in crime van de psycho.

Mooi was ook dat Obamacare – ooit bedacht als negatieve naam voor diens gezondheidszorg wet – nu als vlag wordt gebruikt om verder te hervormen. Vier jaar pogingen om de gezondheidszorg verder te ondermijnen hebben alleen maar meer steun opgeleverd voor Obamacare.

De Republikeinen hebben het voordeel dat ze kunnen kijken hoe het moet. Maar hun conventie kan niet anders zijn dan de Trump show. Dat is het enige dat de man kan, zijn leugens spinnen en anderen de schuld geven van problemen. Vier jaar presidentschap hebben afdoende duidelijk gemaakt dat de man ongeschikt is, sterker, desastreus was voor de toekomst van Amerika (die er onder Biden overigens ook niet rooskleurig uitziet).

Wat volgende week interessant wordt is de vraag welke Republikeinse politici nog hun karretje aan Trump willen koppelen. Gaan Ted Cruz en Marco Rubio hun kansen in 2024 verknallen door lofzangen op een mislukte president te houden? Lyndsey Graham en Tom Cotton, de een een scrupuleloze opportunist, de ander een racist die beter zou passen in het segregatietijdperk, zullen bereidwillig Trump prijzen – en vooral de Democraten aanvallen. Maar verder? Ik verwacht oorverdovende stilte. De Republikeinen hebben vier jaar hun mond gehouden, laf als ze zijn, ze gaan nu niet hun nek uitsteken voor deze fluim van een man.

Er zullen geen spreekkoren zijn – geleid door die andere man zonder moreel kompas, Rusland-partner Michael Flynn – met ´Lock her up’. Criminelen als Rudolph Giulliani of Roger Stone zullen zich niet laten zien, schat ik zo, al zouden ze perfect passen in het Trump plaatje. Misschien kan Melania wat van de toespraak van Michelle Obama stelen om haar minuten vol te praten. Te vrezen valt dat we ook naar de domme zoontjes van de domme president moeten luisteren.

De aanvaardingsspeech van Trump is gemakkelijk te schrijven. Hij kan gewoon zijn rede van vorige keer herhalen, aangevuld met verder negativisme uit de inaugurele rede van 2017: een Amerikaans bloedbad. Want dat is het.

Reken op veel racisme, xenofobie en agitatie tegen China, meer hebben de Republikeinen niet te bieden. En natuurlijk zijn de Democraten, en vooral Barack Obama, de schuld van alle problemen. Heeft de man ook een agenda voor de volgende vier jaar? Ongetwijfeld zullen de speech schrijvers wat bedenken, ook al kon Trump zelf in zijn interviews niets noemen.