Wat doorgaat voor discussie over het geweld in Israël en Gaza is pijnlijk voorspelbaar. The usual suspects met het gebruikelijke verhaal.

Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen. Bla, bla, bla. Natuurlijk, maar heeft het ook het recht burgers in Gaza te doden? Of niet-Joodse burgers uit hun huis te zetten? Of zich steeds meer land toe te eigenen?

En nee, Hamas heeft niet het recht raketten op Israël af te schieten. Heeft niets met zelfverdediging te maken. En ja, natuurlijk gebruikt Hamas het conflict ook voor politieke doeleinden.

Niemand heeft het belang van Palestijnse rechteloze burgers als uitgangspunt, niet Israël, niet Hamas. Stel, u groeide op als tiener op de westelijke Jordaan oever. Hoe zou u de wereld om u heen ervaren?

De stellingen zijn betrokken, het resultaat is als vanouds. Nethanyahu kan doen wat hij wil en wat hij nodig heeft om zijn politieke hachje te redden. De verdere ondermijning van de rechtsstaat en democratische processen in Israël zelf, een ontwikkeling die het land meer en meer doet lijken op de andere landen in de regio, is pijnlijk om aan te zien. En niet alleen voor mensen die het lijden van de Palestijnse burgers niet kunnen aanzien.

Biden schippert maar wat, meer in elk geval dan Rutte die moeiteloos in de vaste stand schoot. In beide gevallen kun je wel degelijk vaststellen dat Israël steeds minder sympathie ontmoet en al helemaal geen verontschuldiging bij voorbaat voor wat het doet, zoals ooit het geval was.

Mij verbaast het dat er nog steeds gepraat wordt over een twee staten optie. Die is niet meer mogelijk. Wat na Oslo een buitenkans leek om een einde te maken aan een onhoudbare situatie, is al lang vervlogen als een illusie. Een een-staat optie is het enige dat over is. De minst aantrekkelijke toekomst voor Israël maar een die ze zelf waarschijnlijk hebben gemaakt.

Wat misschien erger is, is dat een grote mate van desinteresse en het-zal-wel-weer opgeld doet. Het is als met de Balkan: ze doen maar, laat ze het zelf maar uitzoeken, sympathie voor geen van de participanten. Dat is misschien de weinig opbeurende conclusie 25 jaar na Oslo, bijna vijftig jaar nadat Israël door een klinkende overwinning de kans had een toekomst veilig te stellen.

Ik moet vaak denken aan het woord dat ik altijd met Lincoln associeer. Hij was vast voornemens om na de burgeroorlog grootmoedig te zijn, magnanimous, in een mooie definitie: generous or forgiving, especially towards a rival or less powerful person. Het is een woord dat aan Israël niet besteed was. Ze zullen van hun gebrek aan grootmoedigheid nog decennia de wrange vluchten plukken.