Ik zie ze steeds meer: swapfietsen met een blauwe voorband. Slimme marketingtruc!

Wat me ook opvalt is dat het flutfietsen zijn. Minimaal gedoe, maar het werkt – zolang als het duurt. Omdat mensen de fietsen huren en teruggeven als ze kapot zijn, zal niemand zich daar erg druk over maken, vermoed ik.

Een goed businessmodel is altijd interessant en wat ik hier zie fascineert. Het zijn geloof ik vooral studenten (of jongeren in het algemeen) die de fietsen huren voor 15 Euro per maand. Dat kost dus 180 Euro per jaar, in vier jaar studie 720 Euro. Daar kun je een heel mooie nieuwe fiets van kopen, en wel drie tweedehandse.

Waarom kiezen mensen dan voor dit lease model? Hetzelfde gemak (of luiheid) waarmee ze belabonnementen nemen die een vast, ogenschijnlijk klein maandelijks bedrag afschrijven. Je hoeft geen groot bedrag neer te leggen, wat vaak een probleem zal zijn. Klassiek model voor arme lieden: uiteindelijk hogere kosten maar eerst een lagere uitgave.

Knap om deze operatie op te zetten (ze repareren en plakken banden – iets wat veel jongeren blijkbaar niet meer kunnen of willen doen). Mooi model. Die fietsen kunnen niet veel kosten, de automatische afschrijvingen zorgen voor mooie geldstroom.

Ik ben nog steeds stupefait dat iemand ooit heeft bedacht dat je mensen telefoonverslaafd zou kunnen maken, dat je geld kunt vangen door mensen eindeloos met elkaar te laten ouwehoeren, kunt vastklinken aan hun urgente newsfeed of social media. In een reportage over de jaren tachtig zag ik dat mensen bij de introductie van de Apple Macintosch al hoopten dat ze die ooit draagbaar zouden kunnen meenemen. Steve Jobs was een van hen maar niet de enige.

Jobs was wel de visionair die het realiseerde. Knap. De blauwe bandenfietsen zijn niet van die categorie maar evenzogoed een slim idee en, blijkbaar, een goede uitvoering.