Gisteren de derde en vierde aflevering van Dwars door China gezien.

Met alle bewondering voor de ondernemingsdrang van Ruben Terlou en zijn team, het had niet de kracht van de eerste ronde, twee jaar geleden.

We konden niet precies het probleem traceren. Het leek alsof de organisatie van de afleveringen op thema (dood in het derde, geloof in het vierde) de items verlengde en de impact verzwakte. Er zat minder energie in, hoewel Terlou meedraagde met de trainende Tao jongens. Ook het thema van in isolement verkerende kinderen kenden we al. Het tien jarige jongetje was zielig, maar het wauw element van de vorige keer was er niet.

We hadden ook de indruk dat de taal meer dan vorige keer een barrière was. Er leek meer geknipt en geplakt en zelfs overgedaan. Komt waarschijnlijk omdat Mandarijn niet overal wordt gesproken en ook Terlou met zijn geweldige taalbeheersing soms moeite had de sprekers te begrijpen. Ook zijn voice overs klonken mat.

Het blijft een mooie serie maar minder spectaculair dan de eerste.