Ik lees vandaag dat Deval Patrick besloten heeft niet kandidaat te zijn voor de Democratische nominatie in 2020.

Patrick who?, zult u zeggen.

Deval was twee termijn gouverneur van Massachusetts, tamelijk succesvol. Daarvoor en daarna zat hij in zaken. Hij ging werken in de financiële industrie, onder andere bij Bain Capital, de organisatie waar Mitt Romney in de jaren tachtig en negentig goed verdiende. Hij is goed bevriend met Obama.

Normaliter zou iemand met Patricks achtergrond vanzelfsprekend in aanmerking komen als mogelijke kandidaat. Niettemin doet hij er verstandig aan om zich terug te trekken, een voorbeeld dat veel mogelijke kandidaten zouden moeten volgen.

De vraag is wel wat voor Patrick de doorslag heeft gegeven. Ik vermoed een combinatie van factoren. De eerste is dat er zoveel Democraten staan te trappelen dat de kans om je te onderscheiden beperkt is. Vervolgens de link met Bain Capital. In het huidige klimaat, kritisch over Wall Street, inkomensongelijkheid en de financiële wereld, helpt dat niet.

Wat we niet zullen horen maar wat ongetwijfeld een rol heeft gespeeld is dat in 2020 een zwarte kandidaat een inherent probleem heeft. Ja, ik weet het, dat mag je niet zeggen, maar dat betekent nog niet dat het niet zo is. 

Een groot deel van het Amerikaanse kiezersvolk is zodanig racistisch, of in elk geval bereid het racisme van Trump en kornuiten te accepteren, dat het direct kiezersproblemen oplevert. De verkiezingen in Florida en Georgia lieten daar wat van zien.

Verder was Barack Obama inderdaad historisch in zijn overwinning maar zijn presidentschap heeft het racisme in Amerika niet verkleind maar vergroot, of in elk geval de zorgvuldig opgeborgen vooroordelen weer naar buiten gebracht. Dat is deels de schuld van de zielloze, ruggengraatloze Republikeinen, deels van de onversneden racistische Trump. Maar ik vermoed ook dat het land de eerste zwarte president moet verwerken op een manier die wat langer gaat duren dan de vier jaar tussen 2016 en 2020.

De Democraten moeten ook oppassen dat ze in 2020 niet verstrikt raken in een narratief waarin ze opnieuw als de partij van minderheden worden weggezet, worden opgehangen aan identiteit. Dat risico lopen ze ook met andere kandidaten, Kamala Harris voorop.

Om vele van de bovenstaande redenen (en nog een paar die met zijn persoon hebben te maken) denk ik ook dat Cory Brooker, senator van New Jersey, geen kans heeft. Maar Brooker is ambitieus en onwillig om zich bij die argumenten neer te leggen. Hij zal er wel voor gaan maar hij wordt, voorspel ik, niet de genomineerde.

Deval Patrick zet een goed voorbeeld. Op tijd uitstappen. Ik schreef gisteren al over het roedel aan bejaarden dat op moet donderen, Joe Biden voorop. Ook anderen die geen kans hebben moeten zich op tijd terugtrekken – ik denk aan de ook bejaarde Elizabeth Warren, van wie ik nog steeds denk dat ze als senator beter en belangrijker is dan als mislukte presidentskandidaat.

De showboat Michael Avernatti, de advocaat van Stormy Daniels, heb ik nooit serieus genomen. Na aanklachten wegens domestic violence heeft hij nu aangekondigd niet kandidaat te zijn. Het maakt geen verschil, maar het ruimt lekker op.