De Washington Post heeft vandaag een artikel over de mogelijke kandidaten voor de Democraten in 2020. Al ben ik het niet oneens met de lijst, hij stemt tot innige treurigheid.

Neem de twee koplopers: Bernie Sanders die 78 jaar oud zal zijn in 2020 en Joe Biden die 77 zal zijn. Voor beide mannen geldt dat ze ‘een kans verdienen’ omdat ze eigenlijk dat in 2016 al verdienden. Zolang beide mannen niet omvallen vanwege hun leeftijd, zullen we met hen rekening moeten houden. Ik word daar heel mies van, deze bejaarden als voortrekkers van het post Trump tijdperk. Inhoudelijk hebben beide ogenschijnlijk contacten met de werkende klasse te bieden maar ik geloof er niets van dat ze verbindend en vernieuwend kunnen zijn.

Op 4 een andere bejaarde: Elizabeth Warren, de senator van Massachusetts, 71 in 2020. Ik heb altijd geschreven dat ze er verstandig aan deed in 2016 geen kandidaat te zijn en de redenen daarvoor (ze is effectiever als senator en mogelijk problematisch als kandidaat). De schrijver van het artikel denkt overigens niet dat ze kandidaat gaat worden maar er zal druk uitgeoefende worden. Op 5 de belangrijkste Democraat in het land: Jerry Brown. Hij staat er voor de vorm want hij is niet zo’n idioot dat hij denkt op 82 jarige leeftijd nog die kar te moeten trekken. Maar opnieuw, een bejaarde. Vier uit vijf van de top vijf. Huil met me mee.

Op 3 de minst bekende van deze groep, denk ik, senator Chris Murphy van Connecticut. Ik kan niet goed beoordelen of hij kans heeft of wil, maar het is een naam om in de gaten te houden.

Kristen Gillibrand, de senator van New York, op 6 was altijd mijn favoriet als je per se een vrouw wilde en als je, net als ik, Hillary Clinton een ramp vond. Ze deed het niet en het is onduidelijk of ze de ambitie heeft. Maar net als Warren en Murphy is ze een effectieve senator en misschien kan ze zich inhouden.

Op 7 en 8 twee van de echte kandidaten. Senator Kamela Harris en vooral senator Corry Brooker van New Jersey hebben nooit bescheidenheid getoond in hun ambities. Ze lopen zich warm en zouden een nieuw gezicht kunnen zijn, al denk ik dat zwarte en vrouwelijke politici in 2020 een achterstand hebben.

Op 9 Andrew Cuomo, gouverneur van New York sinds god weet hoe lang. Hij moet eerst worden herkozen in 2018 maar is simpelweg al baas van een staat als New York in the running.

Senator Sherrod Brown van Ohio stond ook op ons 2016 als die pest van een Clinton niet in de weg had gezeten. Hij was kandidaat voor het vicepresidentschap. Hij is populistisch en progressief, ik weet niet of dat het recept word in 2020.

Dan de zakenlui. Howard Shultz van Starbucks en een aantal andere bekende namen als Oprah Winfrey. Please. Bespaar ons die onzin.

Op 12 ook een naam die in 2016 op de lijst stond, ex gouveneur Deval Patrick van Massachusetts. De schrijver denkt echter dan Patrick geen zin heeft, hij heeft nu een baan bij Bain Capital.

Op 13 Tim Kaine, Clintons vp kandidaat. Wordt het niet, overtuigde niet en heeft niet de energie en creativiteit die nodig is. Op 15 staat Mark Zuckerberg maar ik vermoed dat dit enkel is omdat hij overal genoemd wordt. Ik zie het niet gebeuren (de auteur trouwens ook niet).

Pas op 14 zit iemand die volgens mij wel wil en wel interessant is, burgemeester Eric Garcetti van Los Angeles. Het is waar dat burgemeesters niet direct een bron van presidentschappen zijn (alleen Grover Cleveland, van Buffalo), maar Los Angeles is geen dorp.

De conclusie moet zijn dat er nog geen zwaargewichten op de lijst staan, behalve de bejaarden maar ik heb de neiging (of de hoop) hen terzijde te zetten. Van de rest ben ik nog niet onder de indruk al denk ik dat Garcetti interessant kan zijn.