Mooi artikel in de NRC vandaag (ook onderwerp in het onvolprezen radioprogramma Bureau Buitenland) over Israëlische geloofsidioten en hun aanhangers in de regering-Nethanyahu die Gaza willen opschonen van ‘Arabieren’. Ze bidden en kamperen aan de rand van Gaza. Ondertussen vallen geradicaliseerde kolonisten op de West Bank de Palestijnse bevolking aan. Het geheel wordt gerechtvaardigd met teksten uit een ver, ver verleden. David had het land al beloofd aan deze mensen. Er is geen Westbank, er is Judea en Samaria. Dit is een land dat van de zee tot aan de rivier, en dan nog wat, wil domineren. Steeds vaker zijn dat overigens geloofsgekken die ergens in de laatste twintig, dertig jaar naar Israël zijn gekomen. Uit Frankrijk of uit een gepolariseerd Amerika.

Ooit waren het ontheemden, vervolgden, de nazaten van vermoorden die een veilig thuisland wilden en het ook kregen (letterlijk: aangeboden en gesteund door schuldbewust Amerika en machteloos Europa). Nu zijn het strijders die van dat veilige, democratische en open land een plek van beperking hebben gemaakt. Joods geloof domineert de samenleving. Dat dit gebeurt in een land dat zijn geboorterecht dankt aan de onbeschrijflijke wreedheden tegen de joden begaan, gaat elk begrip te boven.

Als geradicaliseerde moslims bovenstaande teksten hadden gedebiteerd, zouden ze als zodanig betiteld worden. Een land dat dit soort radicale gebiedsuitbreiding zou voorstaan en uitvoeren, zou door de weldenkende westerse wereld geboycot worden. Dat die moslims geweld gebruiken en die joodse geloofsgekken niet snijdt natuurlijk geen hout wie kijkt naar Gaza en de Westbank.

Ik volg de discussie, ook in de NRC, over seculier en atheïstisch, aangejaagd door Stine Jensen. Ik ben zelf niet gelovig. Ik zou atheïstisch kunnen zeggen maar dan gaan de evangelische geloofsgekken in Amerika me verwijten dat atheïsme ook een geloof is: geloven dat er niets is, geen wrede god en dat soort dingen. Daarom gebruik ik atheïsme eigenlijk minder. Een tijdje noemde ik me heiden maar dat past niet want heidenen hadden hun eigen geloven en rituelen. Ik ben tolerant. Iedereen heeft recht op zijn eigen manier om om te gaan met een complexe wereld. Maar ik heb geen tolerantie voor opdringerige fanatici, of ze nu joods zijn of van Isis, of ze nu evangelisch christelijke zijn of katholiek a la JD Vance. 

Terug naar dat geradicaliseerde Israël – en laten we wel wezen: dat was al gaande lang voordat Hamas op 7 oktober het land en de wereld dwong om over Palestijnen na te denken. Ik ben niet de enige die denkt dat Israël bezig is aan een zelfmoordmissie. Al sinds 1973, om precies te zijn, toen het land in een buitengewoon sterke positie verkeerde om een blijvende vrede te sluiten met zijn vijandige omgeving. Het gaat Israël duur te staan komen.

De steun van de VS lijkt onwrikbaar maar dat is een illusie. Donald Trump geeft geen lor om Israël. Hij geeft alleen om zichzelf. Hij deed als president het voetenwerk om aan te schurken tegen moordenaars in Saoedi Arabië en hielp zijn schoonzoon Kushner om zich te positioneren om zich via hen te verrijken. Wie denkt dat Trump een vriend is, zoals de weduwe van de Las Vegas rijkaard Sheldon Adelson, die honderd miljoen in Trumps campagne heeft gestopt, verdient het om belogen en bedrogen te worden door deze charletan. Gaat hij Israël steunen als het op andere overwegingen aankomt? Good luck als u dat denkt.

Biden heeft veel goeds verricht maar zich laten manipuleren door Nethanyahu die al vijftien jaar Republikeinen gebruikt om zijn macht te vergroten. Het kan Harris de verkiezingen kosten – zie dan hierboven wat er zal gebeuren. Als Harris wint zullen we zien dat de VS afstand gaat nemen. Het Midden Oosten is een drijfzand waaruit Amerika zich al decennia probeert los te maken.

Nixon wilde dat Iran onder de shah zijn regionale machtsrol zou gaan spelen (laten we niet vergeten dat de VS de belangrijkste negatieve macht is in de geschiedenis van Iran, van de steun voor de coup tegen de democratisch gekozen Mossadegh, de hulp voor de shah en Trumps economische oorlog tegen het land). Daar kwam het nooit van maar Irans regionale machtspositie (89 miljoen inwoners) is onveranderd. Hoe dom Amerikaans beleid kan zijn bleek uit de steun voor Saddam Hoessein de oorlog van Irak tegen Iran (1980-1989 – een miljoen Iraanse doden), enkel om Iran dwars te zitten. Daarna draaide Amerika zijn eigen machtspositie de nek om door in 2002 met een berg aan leugens een oorlog tegen Saddam te beginnen en daarmee ook nog eens de belangrijkste luis in de Iraanse pels weg te halen. Laten we het eenvoudig houden: er is voor Amerika niets goeds te halen in het Midden Oosten. Enkel de Fifa ziet daar een toekomst.

Obama probeerde Amerika los te maken van het desastreuze beleid van kleine Bush en de erfernis van vijftig jaar wanbeleid. Hij sloot het visionaire pact over de beperking van Irans nucleaire capaciteiten – kortzichtig gesloopt door Trump op aangeven van Nethanyahu. Zelfs Obama slaagde er niet in om zich los te maken van Afghanistan. Zijn surge maakte het enkel erger. Zelfs Trump wilde vanaf maar kon het niet en liet zijn onwelriekende erfenis na voor Biden. En nu wordt Amerika opnieuw meegezogen in een oorlog van Israël tegen Iran, en dan ook nog zo uitgevoerd dat een aanval komt een week voor de verkiezingen, met onvoorspelbare gevolgen. 

Ik zeg het als zelfverklaarde analist niet als betrokkene of emotioneel angehauchte: ik ben bang voor de toekomst van Israël. Ook voor de toekomst van alle andere inwoners van het Midden Oosten maar ik stel vast dat we in de loop der decennia totaal ongevoelig geworden zijn voor hun lot. De zelfmoordmissie van Israël gaat de komende decennia nog voor veel ellende zorgen. Als Amerika één ding zou moeten doen dan is het zijn macht gebruiken om te zorgen dat de geloofsgekken, moslim, joods of cynisch ongelovig, het niet voor het zeggen hebben en met Amerika’s steun hun spelletjes spelen.