Of en wat het oplevert, dat bombarderen van een Syrisch vliegveld, staat nog te bezien. Trump kon weinig anders dan deze actie ondernemen, waarschijnlijk waren de Russen tevoren gewaarschuwd en het zou me niet verbazen als het bij deze ene actie blijft (hoewel de Russen zelf zouden kunnen reageren op Assad, die ze blijkbaar niet voldoende onder controle hebben).

Wat me het meest opviel was de toespraak van Trump. Voor het eerst hield het vol om tweeënhalve minuut lang president te zijn. Zijn toon was die van een man die verantwoordelijkheid draagt, hij sprak langzamer, hield zijn kleine vingers in toom en week niet af van het script op de teleprompter. Hij zag er – kan het? ja dus – presidentieel uit.

Met de val van Bannon en het love fest in Florida met de Chinese leider zijn we in een nieuwe fase beland van de regering Trump. Tijd voor serieuze zaken. Er moeten nog een hoop malloten verwijderd worden en Trump zelf is een instabiele factor maar deze week lijkt hij op weg naar een meer inhoudelijk presidentschap. Nog steeds niets waar je vrolijk van wordt, gecombineerd met de Republikeinen in het Congres, maar wel serieus.