Wat gaat het mij aan? Ik heb mijn katholieke opvoeding lang achter me gelaten. De verzuilde wereld waarin ik opgroeide was één grote leugen. Geloofd heb ik nooit dus ik hoefde ook niet met veel pijn afscheid te nemen van iets dat ooit wel degelijk mijn dagelijks leven bepaalde. Ik ging zelfstandig nadenken, bewoog me in een andere wereld en het verdween vanzelf.
Maar wat zal ik u daarmee lastig vallen? Het is een malle en te kleine metafoor, maar de katholieke kerk doet me denken aan het studentencorps. Keer op keer zich misdragend, een club met een sfeer die een normaal persoon niet zou accepteren, met misdragingen die deel zijn van het patroon, en toch een club waar mensen dolgraag lid van willen worden en die ze in hun latere leven met enige nostalgie herinneren. God, ja die, mag weten waarom, maar deze clubs bestaan en ze bloeien.
Waarom wil je lid zijn van een kerk, wil je een geloof delen van een organisatie die keer op keer zich schandelijk misdraagt? Vandaag stond in de New York Times niet alleen een artikel over de pedofilie in Ierland en het aanstaande pausbezoek, maar ook een verhaal over Amerikaanse katholieke ziekenhuizen die weigeren bepaalde medische procedures uit te voeren ‘vanwege hun geloof’ en zo een vrouw die vanwege medische redenen geen kinderen meer wilde, weigerden te helpen. De haren rijzen je te berge, voordat je ontzettend kwaad wordt.
We weten al dat deze wrede kerk mensen die willen scheiden terroriseert. Dat deze wrede oude mannen voorbehoedsmiddelen verbieden. Dit laatste is een lachertje in een wereld die zich van dat verbod op zich niets aantrekt, maar door de macht van die kerk wordt het moeilijk in veel landen om die voorbehoedsmiddelen te verkrijgen als je ze wil. In Amerika, ja daar, kunnen gelovige bedrijven (wat dat ook mag zijn) weigeren Obamacare regels over de beschikbaarheid van voorbehoedsmiddelen voor hun werknemers beschikbaar te stellen. Ga dan ergens anders werken, is het logische antwoord, maar dat doet aan de onzinnigheid van de stellingname niets af.
Het zou mooi zijn als na de onthullingen in Pennsylvania (de zoveelste onthullingen – pedofilie is simpelweg onderdeel van het leven van de katholieke clerus, je kunt er niet omheen) de Amerikaanse katholieke bisschoppen een toontje lager zouden zingen. Ze hebben een te weinig belichte invloed op de Amerikaanse politiek, vooral als hun belang samenvalt met dat van evangelische moralisten die de samenleving hun wil op willen leggen. Het recht van een vrouw op abortus wordt erdoor bedreigd, maar er is zoveel meer. In het Supreme Court zitten nu zes katholieken.
Persoonlijk begrijp ik weinig van geloof. Ik heb het niet nodig, ik wijs het af in de vorm van georganiseerde terreur in het dagelijks leven. Als liberaal gun ik iedereen zijn eigen gekte. Als socioloog begrijp ik het maar al te goed. En ja, mensen vinden er baat bij, ook dat kan ik begrijpen. Hoe ze dat weten te rijmen met de litanie aan misdragingen, dat is me een raadsel. Maar dat moet iedereen zelf maar uitmaken, maar waar deze clubs, corpora of kerkgenootschappen de samenleving proberen hun wil op te leggen, daar is het ook mijn zaak.