Onmiskenbaar draait de publieke opinie zich weg van Israël. Ik zie het gebeuren, u ook. Het was al jaren gaande, deze crisis legt het aan de oppervlakte.  

Grosso modo zie ik dat Nethanyahu’s wegkijken van het Palestijnse probleem in de hoop dat de wereld het zou vergeten en die Palestijnen uiteindelijk geen andere keuze zouden hebben dan ergens anders heen te gaan, tot dit resultaat heeft geleid. 

Ik vermoed dat deze nieuwe ordening van ‘sympathie voor’ blijvend zal zijn. Een oordeel heb ik er niet per se over, behalve dat mijn sympatie voor Israël al lang aan het schuiven was – trouwe lezers zullen dat gezien hebben. Het vertaalt zich zeker niet in een ongeclausuleerde sympathie voor de andere kant.

De brute aanslag van Hamas verandert daar weinig aan. Terreur van de ene groep rechtvaardigt niet terreur van de andere en, laat ik het voorzichtig zeggen, de ene terreur nodig de andere uit. Ik weet niet zeker wat voor persoon ik zou zijn als ik opgroeide in Gaza. Ik probeer het me voor te stellen maar weet dat het niet kan.

CNN, niet gespeend van sympathie voor Israël, liet deze week beelden zien van kolonisten op de Westbank die Palestijnen terroriseerden – met instemming en aanmoediging van de regering. Moeilijk om daar sympathie voor op te brengen.

Mijn bottom line is pessimistisch. Israël is een gewoon (wat heet) Midden Oosten land en deel van de lokale cultuur en de lokale strategische gevechten.

Amerika zit er ongelukkig tussen. Biden doet wat hij moet doen: Israël steunen, Palestijnen proberen te helpen, en Nethanyahu de mantel uitvegen. Maar het is te laat. Er werd deze week verwezen naar de onvoldragen deal die Clinton op de valreep probeerde te sluiten (voor de geschiedenisboeken en daarom te gehaast) in 2000 en waarvan de mislukking leidde tot de intifada. En ik memoreerde al dat Rabin door Israëli’s is vermoord. 

De kansen op een doorbraak zijn klein. Te lang gewacht, te veel ressentiment opgebouwd. Jimmy Carter, bless his soul, zag dat er doorgepakt moest worden. Hij was de laatste die er zijn ziel en zaligheid in stopte. Ik zag minister Blinken shuttle diplomatie bedrijven met de Arabische despoten. Ik zag ook dat hij als Amerikaans minister minder af kan dwingen dan, pak weg, Kissinger in 1973. 

De geschiedenis van het Palestijnse conflict is er een van gemiste kansen (vaak opzettelijk gemist). Ik vrees dat er nu niet eens een kans komt om te missen. De autonome processen zijn onstuitbaar geworden.