Zoals u weet ben ik geen fan van historische vergelijkingen. 

Wel wil ik hier opmerken dat belegerde presidenten er dol op zijn om de aandacht te verleggen door op een trip door het land te gaan om zich door supporters te laten toejuichen, zoals Warren Harding deed in 1923, of door in het buitenland steun te claimen, zoals Richard Nixon in 1973 en 1974.

Warren Harding is een mooi ijkpunt voor de psycho. Harding werd in 1920 kandidaat omdat het Congres iemand wilde die ze in de hand konden houden. Goeie Harding liet zich erin praten, werd gekozen en baalde er geweldig van. Hij kon zijn maîtresse niet meer ontmoeten omdat in het Witte Huis zijn echtgenote steeds om de hoek zat (Harding is de man van de bezemkast), en niet meer whiskey drinken met zijn senaatscollega’s.

Harding was een totale mislukking. Hij benoemde vrienden op belangrijke posities en binnen de kortste keren was corruptie een dagelijks verschijnsel. Harding had heel goed door dat zijn presidentschap hem door de vingers liep, dat hij een mislukking was. Zijn bloeddruk steeg en toen hij in de loop van 1923 een ‘voyage of understanding’ opzette om zich te laven aan het volk, dat hem best een aardige gozer vond. In Alaska kreeg hij waarschijnlijk al een hersenbloeding, in San Francisco overleed hij waarschijnlijk aan een hartaanval. Ongelukkig, ontevreden en teleurgesteld. Een voorzienbare dood.

Harding moet Trumps idool zijn. Ze zullen moeten vechten om de laagste plaatsen. Harding staat nu op plaats 43 in de presidenten top 45. Alleen Buchanan staat nog lager maar ja, die liet ook de burgeroorlog ontstaan. Come tot think of it, misschien schiet de psycho voor die plek.