Het presidentschap van Donald Trump wordt door opgewonden tegenstanders wel eens een staatsgreep genoemd. Onzin natuurlijk, de echte staatsgreep vond plaats in februari 2016.

Laat me dat toelichten. Na de dood van opperrechter Scalia, droeg president Obama  Merrick Garland voor als rechter, zoals hij volgens de grondwet verplicht is.

De Republikeinse leider in de senaat, Mitch McConnell, pleegde toen de staatsgreep. Hij weigerde Garland überhaupt te horen, laat staan over zijn benoeming te stemmen. Het was in alle opzichten een schending van zijn grondwettelijke plicht, om over de ethisch politieke obstructie maar niet te spreken (daar hebben Republikeinen nooit moeite mee).

Die dag, die maand, verloren de Democraten de verkiezingen. De openstaande zetel maakte het Supreme Court inzet van de verkiezingen en nog helemaal los van de abominabele campagne van Clinton, was dat de reden voor een hoge opkomst van evangelische kiezers. Je kunt dat nooit bewijzen, maar ik denk dat ze niet op Trump gestemd hadden, iemand dat alles waar zij voor stonden met voeten trad, als er niet dat Supreme Court was geweest.

De uitkomst kennen we. Trump benoemde Gorsuch als rechter en gisteren hield deze rechter de moslim ban van Trump overeind en ondermijnde en passant het recht op abortus in Californië.

De staatsgreep betaalt zich dubbel en dwars af. Als ook maar één rechter van het Supreme Court doodgaat (de 83 jarige Ginsburg bijvoorbeeld) kan de psycho nog een rechter benoemen. En deze week leverde het direct succes op. Het Supreme Court weigerde diep te kijken naar gerrymandering (het bevoordelen van Republikeinen in diverse staten),  accepteerde de moslimban en sprak zich zojuist uit tegen vakbonden.

Het heette geen staatsgreep maar het was er wel een. McConnell is de schuldige, niet Trump.